Αν φημίζεται για κάτι η μύτη μου είναι για την πολύ καλή της μνήμη. Υπάρχουν λοιπόν μυρωδιές που πηγαίνουν και ξεκλειδώνουν κατευθείαν τα διαμερισματάκια εκείνα του εγκεφάλου που κρατάνε μέσα τους αυτές τις τόσο περιζήτητες παιδικές αναμνήσεις. Για παράδειγμα, μυρίζοντας λίγο πλαστικό (το διαφανές αυτοκόλλητο με το οποίο ντύνουμε –πληθυντικός της συμπαράστασης, η γυναίκα μου το αναλαμβάνει κάθε χρόνο – τα βιβλία) μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μας στο Φάληρο που ήταν γεμάτο με άλμπουμ για αυτοκόλλητα και πλαστικές μπάλες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Μάλιστα στη συγκεκριμένη μυρωδιά της είχα κολλήσει και όνομα: «Μυρίζει Γουέμπλεϊ» έλεγα, γιατί έτσι έγραφαν οι ασπροπράσινες αυτές μπάλες που για να βεβαιωθώ για τη «γνησιότητά» τους κόλλαγα τη μύτη μου πάνω τους.

Έτσι λοιπόν, όταν αυτές τις ημέρες πλησιάζω αληθινά έλατα μου γαργαλάνε τη μύτη οι μυρωδικές αναμνήσεις από το έλατο που δέσποζε στο μικρό σαλόνι του σπιτιού μας για 20 μέρες (φευ, η οικολογία δεν ήταν ακόμα της μόδας). Συνειρμικά, μαζί με αυτές, έρχονται παρέα και οι μυρωδιές από τα μελομακάρονα που έβγαιναν από τον φούρνο και περίμεναν στο ταψί υπομονετικά να μελωθούν. Η μυρωδιά αυτή για μέρες κυριαρχούσε, όχι μόνο στην κουζίνα, αλλά σε ολόκληρο το σπίτι και κονταροχτυπιόταν με την μυρωδιά που ερχόταν από το έλατο του σαλονιού. Αυτό το υπέροχο μίγμα των μυρωδιών που κυριαρχούσε στο σπίτι ήταν ο αόρατος αγγελιοφόρος της χαρμόσυνης είδησης που περιμένει κάθε παιδί «Επιτέλους, ήρθαν τα Χριστούγεννα!».

Κι όπως μπορείτε να φανταστείτε, η μύτη μου ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνη τη χρονιά που κάτω από το έλατο με περίμενε μια μπάλα που, μαντέψτε, «μύριζε Γουέμπλεϊ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News