Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, πέρα από την αφοσίωσή του στο θέατρο, είναι η μαεστρία του στο τάβλι και στις παραδοσιακές συνταγές («σήμερα το πρωί πήγα και ψώνισα τα υλικά μου για να κάνω πολίτικη βασιλόπιττα»), καθώς και η αγάπη του για τα φυτά του («έχω όλα τα μυρωδικά στο περβάζι της κουζίνας μου και μια καμέλια που τη λέω ‘Αλκμήνη’ για να θυμάμαι την αγαπημένη μητέρα μιας φίλης που ‘έφυγε’ πέρσι») και τα ταξίδια. Κι έχει κάνει πολλά. Όπως, όμως, χαρακτηριστικά λέει «το καλύτερο είναι αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα». Ταξίδια, λοιπόν, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κινηματογραφικό «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» σπάνιας ερμηνευτικής ποιότητας σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη, «ταξίδια» πάνω στο θεατρικό σανίδι. Κι όπως στα ταξίδια δε λειτουργεί «ως τουρίστας αξιοθέατων αλλά ως περιηγητής», έτσι και στην τέχνη του αναζητά την ουσία κάθε περιήγησης.

Κάνοντας ένα πρόχειρο rewind, πως αποφάσισες να μπεις σε αυτή την περιπέτεια που λέγεται θέατρο;
Έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα, που έχουν περάσει κάμποσα χρόνια, θα σου έλεγα για τη μαγεία του παιχνιδιού. Και για τα ταξίδια… Από το παράθυρο της τέχνης. Με τρέλαινε η ιδέα του παιχνιδιού και της συναναστροφής με τους «συμπαίκτες» μου αλλά και τους θεατές. Αυτό άλλωστε δεν είναι το θέατρο; Ένα παιχνίδι επικοινωνίας με αυτόν που είναι μαζί σου πάνω στη σκηνή και με «το μεγάλο θηρίο» -όπως αποκαλούσε η Παξινού το κοινό- που βρίσκεται από κάτω.

Εσύ φοβήθηκες ποτέ αυτό «το μεγάλο θηρίο»;
Ε, βέβαια. Αστειεύεσαι; Όμως δεν πρέπει να μείνεις εκεί, στη γκρίζα περιοχή του φόβου. Πρέπει να κάνεις αυτό το μαγικό κλικ, να ξεπεράσεις το φόβο σου και να ανοιχτείς. Και τότε όλα μπορούν να συμβούν. Τα ωραιότερα ταξίδια. (γελάει)

Εδώ και χρόνια υπηρετείς την κωμωδία. Πως ορίζεις την καλή κωμωδία;
Η κωμωδία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει δράμα. Πρέπει με μια περίεργη εσωτερική διαδρομή να τονίζονται οι σκιές κι όχι μόνο τα φωτεινά σημεία μιας κωμωδίας. Δεν αντιμετωπίζω λοιπόν την κωμωδία ως ανέκδοτο, ως ένα ευτελές πράγμα αλλά ως μια αληθινή όψη της ζωής.

Πως μπορεί να ευτελιστεί ή να μικρύνει η τέχνη σου;
Όπως γράφει και ο Σεφέρης: «Την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της». Το όμορφο όμως υπάρχει μέσα στο άσχημο, όπως θησαυροί δεν υπάρχουν μόνο στα αστέρια αλλά και μέσα στη λάσπη.

Στην παρούσα φάση, τι περιμένεις από τη ζωή σου;
Η ζωή είναι απλή και γλυκιά. Θέλω λοιπόν να τη διαβάζω και να την απολαμβάνω έτσι ακριβώς όπως είναι. Και να μην ξεχνώ ούτε μια στιγμή πόσο εφήμερα είναι όλα. Προσπαθώ λοιπόν να έχω ανοιχτή την πόρτα και τα παράθυρά μου στη ζωή και να κερδίζω από αυτήν, δηλαδή να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Ποια επαγγελματικά σου όνειρα δεν έχεις πραγματοποιήσει ακόμα;
Δεν είμαι φιλόδοξος με την τρέχουσα έννοια. Δεν έχω τα όνειρα που έχουν κάποιοι φιλόδοξοι, εντός κι εκτός εισαγωγικών. Η μόνη μου φιλοδοξία είναι να περάσω τη ζωή μου όσο πιο ήρεμα κι απλά μπορώ. Και να την απολαύσω.

INFO: Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης πρωταγωνιστεί στην ταινία του Λάκη Παπαστάθη «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» και στη θεατρική παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» στο θέατρο Λαμπέτη (Λ.Αλεξάνδρας 106, τηλ. 210-6457086).

Δείτε τη συνέχεια της συνέντευξης σε video.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News