Γυρίζοντας από Κολωνό με το ποδήλατο, πέρασα από την “πλατεία” Ομονοίας. Άσχημα στολισμένη. Βλαχομπαρόκ λαμπάκια πάνω σε φιγούρες που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι. Ίσως ένα παιδί να το έπιανε εύκολα το σχήμα. Εγώ πάλι δεν συνέχισα να το ψάχνω. Τι σημασία έχει; Μισώ, σιχαίνομαι, θέλω να κάνω επιτόπου εμετό, όταν διαπιστώνω ή βλέπω ότι προσπαθούν να μου χρυσώσουν πολλά χάπια που δεν καταπίνονται με τίποτα. Όσες τάσεις αυτοκτονίας και να έχεις.

Τι να τις κάνω τις γιορτές μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό ψεύδους, κακής υποκριτικής από επαγγελματίες ηθοποιούς και πολύ καλύτερης, από μη επαγγελματίες. Τουλάχιστον στα σερτιφικάτ τους. Ο ένας μου μιλάει για ανάπτυξη – ναι, το παίρνω προσωπικά. Το λέει σε μένα που πληρώνω τους φόρους μου με μαύρη καρδιά, αλλά τους πληρώνω. Για ένα γαμημένο δυαράκι, που είναι σαν να το νοικιάζω. Πότε ήρθε αυτή η ανάπτυξη και δεν την πήρα χαμπάρι; Αόρατη είναι; Νέας κοπής; Γιατί δεν μας ειδοποίησαν να την υποδεχτούμε με κόκκινα χαλιά; Γιατί ο ανιψιός μου, 20 χρονών παλικάρι, δεν βρίσκει δουλειά, αφού η ανεργία έχει πέσει, όπως επικαλείται το ίδιο πρόσωπο που κάποτε έλεγε, «και για πρωθυπουργό να με καλέσουν, εγώ εκεί δεν πάω».

Πού να το βρω το πνεύμα της χαράς και γιατί στην τελική να το ανακαλύψω, αφού θα είναι επίπλαστο;

Γιατί μας έβαλαν έπειτα από δυο χρόνια πάλι σε μια αρένα και πρέπει να διαλέξουμε το θηρίο που θα μας κατασπαράξει; Γιατί δίλημμα πάλι; Τις σιχαίνομαι τις δήθεν αδιεξόδους. Γιατί είναι δήθεν. Όλοι ξέρουμε -μα, όλοι- ασχέτως τα κοκόρια και τις κορώνες των παγωνιών, κακόηχες κορώνες, ότι είμαστε έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι. Μα όλοι. Δεν λέω κάτι καινούριο.

Απ' την άλλη, δεκαπέντε πετεινοί, τελικά, δεν μπορούν στο ίδιο κοτέτσι. Κι ας είναι γεμάτο «κότες». Λένε, ξελένε, τάζουν, τα παίρνουν πίσω. Είχα μια ανοχή στην αρχή. Νέος είναι, μεγάλη δύναμη ξαφνικά. Πώς να τη διαχειριστεί! Κι άλλοι πετεινοί. Πού να βρεις άκρη. Παιχνίδια εξουσίας, λέει. Συγνώμη, αλλά όλα αυτά που βγαίνουν με τρελό ρυθμό κάθε μέρα, δεν είναι παιχνίδια. Δεν μπορώ να τα δω σαν παιχνίδια. Για τη ζωή μου πρόκειται. Τη δική σου, των παιδιών σου. Ένα κακό θέατρο είναι. Κάκιστο. Με όλα του τα κομφόρ. Μάσκες, θεατρινισμοί, γέλιο, κλάμα, παρλάτα-πολύ παρλάτα, κοστούμια φανταχτερά για να θαμπώνουν την κρίση σου, κραυγές και χορό. Πολύ χορό πάνω από πτώματα που έχουν πέσει από ταράτσες. Πάνω από πεινασμένα στόματα, συνήθως παιδικά.

Ευχαριστώ. Δεν θα πάρω την ξεφτίλα τους πάνω μου. Το πετσί μου έχω βρωμίσει μόνο. Την ψυχή μου δεν κατάφεραν άλλοι κι άλλοι, θα μπορέσουν αυτοί;  Και στην τελική ναι, προτιμώ το χάοςς. Απ' το χάος κάτι μπορεί να γεννηθεί. Το έχει αποδείξει η ιστορία και πολύ περισσότερο η ίδια η ύπαρξη του σύμπαντος.

 Η υπέρτατη ευτυχία της δημοκρατίας θα ήταν να μην πάει κανείς, μα κανείς να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Μήπως και ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της. Καλή χρονιά. Καλό κουράγιο. Και καθόλου χειροκρότημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News