«Έχουμε γεμίσει ωραία κείμενα, και λοιπόν τί έγινε;» μου είπε ένας φίλος κουβεντιάζοντας για τις εφημερίδες και κυρίως το διαδίκτυο. «Φαντάζομαι…», του απάντησα, «πως έγινε τίποτα και τα πάντα». Την ίδια ερώτηση θα μπορούσαμε να θέσουμε και για μια σειρά άλλων πολύ «χρήσιμων», όπως τα τραγούδια, τα βιβλία, οι ταινίες…

Το άμεσο ζύγισμα ενός κειμένου στην παλάντζα της πραγματικότητας είναι πάντα μία βεβιασμένη προσπάθεια «εξαργύρωσής» του και η συνεισφορά του στους αρμούς που δένουν την σκέψη, το συναίσθημα και την διάθεση για ενεργή συμμετοχή, είναι σαν το νερό που κουβαλάει ένα πουλί στο ράμφος του προσπαθώντας να σβήσει μία μεγάλη πυρκαγιά. Αποτέλεσμα; Τα πάντα και τίποτα. Δίχως εξόφθαλμες ζαβολιές στην πρόκληση συγκίνησης, χωρίς τρόπαια από κεφάλια ωραίων λέξεων στο σαφάρι της ατάκας, και κυρίως με μία γνήσια αγωνία για την εποχή και τους ανθρώπους της, ένα κείμενο είναι αυτό που μπορεί να φτιάξει κάποιος που γράφει κείμενα. Παίρνοντας σοβαρά το γραπτό του αλλά όχι τον εαυτό του. Ακριβώς όπως κάποιος που φτιάχνει καρέκλες. Οφείλει να τις φτιάξει όσο καλύτερες μπορεί, και εργονομικές και όμορφες και ανθεκτικές. Δεν νομίζω πως πιστεύει ότι αλλάζει την Ιστορία. Ένα κείμενο αλλάζει τον κόσμο όσο και μια καλοφτιαγμένη καρέκλα. Όχι καθόλου, ελάχιστα. Το νερό στο ράμφος.

Βέβαια ένα κείμενο έχει υπογραφή, ενώ η καρέκλα μόνο αν είναι του Βαράγκη… Αυτό γίνεται για δύο λόγους. Την ματαιοδοξία του γράφοντος αλλά και την ανάγκη του αναγνώστη να ξέρει ποιος το λέει. Εκείνο το κλασσικό ερώτημα του Λένιν «Για ποιόν;» φέρει στο κύτταρό του και το ερώτημα «Από ποιόν;». Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γίνεται έτσι, αλλά έτσι είναι αναγκαίο να γίνεται. Ο μέχρι τώρα δρόμος του καθενός, δίνει απαντήσεις και αποσαφηνίζει τα θολά και αμφίσημα μέρη των γραπτών του. Ακριβώς όπως δεν υπάρχουν ιδέες και ιδεολογίες δίχως την παράμετρο του ανθρώπου που τις πιστεύει, έτσι και τα κείμενα παίρνουν το σχήμα του γράφοντος. Νερό στο σώμα του, στο καλούπι του. Γιατί δεν υπάρχουν αφηρημένες έννοιες. Ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η ελευθερία, ούτε η αγάπη, ούτε ο σοσιαλισμός μπορούν να εκτιμηθούν ξέχωρα από εκείνους που τις «φόρεσαν».

Δεν πιστεύω πια στις σωστές ιδέες που κακοποιήθηκαν από τους λάθος ανθρώπους. Μου μυρίζει άλλοθι. Επιχειρώντας να δώσω έναν αδόκιμο και όχι φιλόδοξο ορισμό, αν θεωρήσουμε πως η ιδεολογία είναι το εφαρμοσμένο όνειρο, όταν το πετύχεις μετά πρέπει να βρεις άλλα όνειρα και μετά άλλα…

Ωραία κείμενα, ωραίες καρέκλες, ωραίοι άνθρωποι… Τα πάντα και τίποτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News