Άνοιξε η πρώτη, η πιο χαμογελαστή, το πουκάμισό της με αργές κινήσεις. «Να κοίτα Αθηνά! Τέλεια έγιναν. Κάθε μέρα σ΄ευγνωμονώ», «Και τα δικά μου» είπε η άλλη και προς επιβεβαίωση των λόγων της ξεκουμπώθηκε επίσης. Και μετά η τρίτη «Να εδώ λίγο βρε Αθηνά, κάτι θέλει», «Ένα τατουαζάκι θα κάνεις και θα είναι μια χαρά, ησύχασε» και μετά η τέταρτη, η πέμπτη, η έκτη. Και γελούσαν όλες τόσο που απορούσα. Στήθη γυναικεία. Με έπνιξαν από παντού. Στα περισσότερα έλειπαν οι ρόγες. Ρόγες, παράσημα ανδρείας, που ξεκόλλησαν από τα βυζάκια τους για να πάνε πού; Φαντάζομαι ρόγες σε μπράτσο. Εκεί θα τους έπρεπε. Ως αστέρια στρατηγών για ένδοξη μάχη. Κάθε γυναίκα και μια μάχη. Κάθε γυναίκα κι ένα αστέρι ανδρείας. Γυναίκες που στόχευσε ο καρκίνος. «Βρήκες βρε άνδρα;», «Δεν είμαι έτοιμη ακόμα». Κορίτσι 26 χρονών. Φαντάσου! Για πόσα να ήταν έτοιμη;

Έχει περάσει καιρός από τη σκηνή στο Νοσοκομείο Άγιος Λουκάς στη Θεσσαλονίκη. Μια φίλη μου εγχειριζόταν. Και εκείνες οι γυναίκες κατέφθασαν, ως Σαλονικιές, κι ας μην τη γνώριζαν αληθινά….Άλλη ράτσα οι Σαλονικιές….Με τα καλούδια τους και με το ταπεραμέντο τους ακόμα και στα δύσκολα. Να συμπαρασταθούν, να μοιραστούν. Οι γυναίκες του συλλόγου ΑΕΛΙΑ. Και γω αποσυνάγωγη. Ψιλοαμήχανη για την αρτιμέλειά μου.

Πάντα είχα ευκολία να καταγράφω τα όσα ζω. Για μένα κυρίως το κάνω. Πέρασαν μήνες ετούτη τη φορά. Στοιχειωμένες οι εικόνες. Αδύνατο να περπατήσουν σε πλήκτρα τα χέρια. Τόσο κουλουβάχατα τα συναισθήματα. Τι να γράψω;

Γνωρίζω τη διαδρομή μέχρι τα διόδια. Σίγουρα έχει κοινά στοιχεία. Εκείνα τα βυζάκια που έσκασαν μύτη για να καλωσορίσουν την εφηβεία. Και τα προτάσσαμε περήφανα και αμήχανα. «Μεγάλες» ξαφνικά, κορδωνόμασταν. Κι η αγορά του πρώτου σουτιέν. Τρόπαιο! Και τα μάτια των ανδρών που τα χάιδεψαν πριν τα αγγίξουν με τα χέρια. Και τα σημάδια που άφησαν επάνω τους λαίμαργα στόματα. Πιπιλιές πάθους. Που έσβηναν αργά αργά. Όπως οι αποχρώσεις του πάθους. Και τα παιδιά που βύζαξαν. Και λαγοκοιμήθηκαν νανουρισμένα από αναπνοή μάνας. Γνωρίζω τη διαδρομή μέχρι τα διόδια. Εκεί αποχωριστήκαμε. Σε κείνες βγήκε χεράκι διοδίων. Να πληρώσουν για χρέη που δεν είχαν. Και μετά; Μετά; Τόσο μοναχική η διαδρομή. Τόσο που θα άλλαζε ο κόσμος τους όλος. Χημειοθεραπείες, μαλλιά που έπεφταν, ακτινοβολίες, γιατροί-γιατροί και γιατροί-κακομοίρηδες, συμβιβασμοί, αγωνίες, νύχτες αξημέρωτες, ακυρώσεις, γκρεμίσματα, κτισίματα, αγωνίες, κυνηγητό με τον θάνατο….Θα με πιάσεις, δεν θα με πιάσεις. Τι να γράψω εγώ; Αν δεν τα ζήσεις…

Πλησιάζουν και πάλι Χριστούγεννα. Μελαγχολικά προέκυψαν και τούτα. Πού πάει η πατρίδα μας; Τόσο αυτοκαταστροφικοί; Τόσο μύωπες; Τι λέει το αύριο; Πώς θα συμβιώσουμε όλοι εμείς οι τόσο διχασμένοι; Θα μεγαλώσουμε; Μελαγχολικά προέκυψαν τα Χριστούγεννα και πάλι. Και κάπου εκεί στο γκρίζο των ημερών, ξέβρασε η μνήμη τα βυζάκια. Εκείνα που τους έλειπαν οι ρόγες. Ξέβρασε η μνήμη το χαμόγελό, τα χέρια που κρατούσαν δωράκια, ξέβρασε η μνήμη την Αθηνά τη γιατρό και κάθε γιατρό….Που πάει στο σπίτι αλλά δεν πάει. Που αποχαιρετάει τους ασθενείς αλλά δεν τους αποχαιρετάει….Υπάρχουν ακόμα λειτουργοί σε όλα τα επαγγέλματα.

Πλησιάζουν και πάλι Χριστούγεννα. Ακόμα μια φορά Χριστούγεννα. Αυτό, μπορεί και να είναι από μόνο του, μια τεράστια κατάκτηση. Λίγο το έχεις;

Λαβωμένα βυζάκια, θέλησα να σας στείλω ένα φιλί από Αθήνα. Τόσους μήνες μετά….Αμήχανη….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News