Πριν τρελαθούμε εντελώς από την απαισιοδοξία και τη μιζέρια του 2014, να βάλουμε ορισμένα πράγματα στη σειρά τους από τον αθλητικό Αύγουστο του 1992.

Αφορμή για το άρθρο αυτό αποτελεί κυρίως το άρθρο του κου Παπαδημητρίου για τις πολιτικές επιλογές της Βούλας Πατουλίδου και, δευτερευόντως, οι αντιδράσεις αναγνωστών στο πρόσφατο δικό μου άρθρο για μια «πρωταθλήτρια επαγγελματισμού στο δημόσιο».

Λοιπόν, αρχικά για τη Βούλα Πατουλίδου ο συν-αρθρογράφος κάνει μια πρωθύστερη συσχέτιση της (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένης) πολιτικής της διαδρομής, με τις επιδόσεις της στην Ολυμπιάδα του 1992 στη Βαρκελώνη. Δεν είμαι της λογικής ότι εξαιρείται της κριτικής για το υπόλοιπο της ζωής του κάποιος που πέτυχε κάτι υπέρλαμπρο στα 27 του, όπως η Βούλα. Μακριά από μένα τέτοιες λογικές. Απογοητεύομαι, όμως, όταν άνθρωποι που μας έκαναν περήφανους, όπως ο Πύρρος και η Βούλα (επίθετα δεν χρειάζονται), σχεδόν λοιδορούνται, όταν σκέφτονται να κινηθούν στον πολιτικό στίβο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά, και να καταλάβουμε το μέγεθος της υπέρβασης της Βούλας το τρελό εκείνο βράδυ του 1992, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα εξής:

1. Η Βούλα δεν κυνήγαγε τη Ντίβερς για το χρυσό. Κυνήγαγε να μπει στον τελικό. Η μεγαλύτερή της χαρά ήταν όταν προκρίθηκε από τον ημιτελικό στον τελικό εκείνο το απόγευμα. Όταν κέρδισε το χρυσό, λίγες ώρες αργότερα, δεν χαιρόταν, βρισκόταν σε έναν άλλο πλανήτη, σε μία στρατόσφαιρα ευτυχίας.

2. Τα φαβορί δεν ήταν οι Αμερικάνες, ούτε η ήδη χρυσή ολυμπιονίκης στα 100 απλά, η Ντίβερς. Το σούπερ φαβορί, ολυμπιονίκης και το 1988,ήταν η γειτόνισσά μας, η εκ Βουλγαρίας Ντόνκοβα. Όταν η Βούλα κατάφερε και πλασαρίστηκε από τον ημιτελικό στον τελικό, δίνοντάς τα όλα, ρώταγε όλο απορία μπροστά στην κάμερα: «Πέρασα την Ντόνκοβα;» Είχε βαρεθεί να βλέπει τις πλάτες της σε ευρωπαϊκούς και βαλκανικούς αγώνες και επιθυμούσε να την κερδίσει άτυπα, στον ημιτελικό έστω.

3. Ήταν τέτοια η χαρά όλων μας τότε, ώστε στον τελικό νομίζαμε ότι τη σηκώσαμε όλοι στις πλάτες μας, και όχι μόνον τα αστέρια της Εθνικής πόλο, οι οποίοι ήταν κοντά στον τερματισμό (αγαπητέ Γιώργο Μαυρωτά, αν θυμάμαι λάθος, με διορθώνεις).

4. Η στιγμή ήταν ιδανική για την τότε κυβέρνηση, ώστε διπλασίασε τον φόρο στη βενζίνη, φτάνοντας τη λιανική τιμή της από 100 στις 150 δραχμές το λίτρο. Μέσα στη χαρά μας κανείς δεν νοιάστηκε. Ναι, γι' αυτό να κατηγορήσουμε τη Βούλα.

5. Ο Πύρρος και η Βούλα ΔΕΝ σήκωσαν εκατοντάδες κιλά και δεν υπερέβησαν τα εμπόδια για να εισέλθουν ως ολυμπιονίκες στο δημόσιο. Δεν υπήρχε τέτοιος νόμος τότε. Οι δύο απίστευτες επιτυχίες, «υποχρέωσαν» την Πολιτεία να φτιάξει έναν «κατάλληλο» νόμο. Οι δύο ολυμπιονίκες προσελήφθησαν στον Στρατό και στο Πολεμικό Ναυτικό 4 μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1992.

Τι θέλω να πω; Όχι άλλη μιζέρια, όχι άλλες μπηχτές για την επιτυχία του συνέλληνα. Μην την «πέφτουμε» όλοι στον Πύρρο όταν μπαίνει στα ψηφοδέλτια κάποιου κόμματος. Ας μην σεβαστούμε τα Ολυμπιακά του μετάλλια. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι σε έναν ράδιο-μαραθώνιο της UNICEF προσέφερε το μετάλλιό του για να αυξηθούν τα έσοδα. Ας μην ψάχνουμε «ψεκασμένες» θεωρίες για την κυρία Αγγέλα, που δουλεύει εθελοντικά στην παλιά της υπηρεσία στο δημόσιο, μετά τη συνταξιοδότησή της (το προηγούμενό μου άρθρο).

Δεν είναι όλοι οι συνέλληνες που πετυχαίνουν στη ζωή τους πιο τυχεροί, ή πιο «βύσματα» από μας. Μπορεί απλώς να δουλεύουν περισσότερο και με μεγαλύτερο κέφι. Κακό είναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News