Κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης επίσκεψής μου στην Χαλκιδική έλαβα ένα από τα κορυφαία δώρα της ζωής μου. Οι στιγμές που πέρασα με τον ανηψιό μου Βασίλη ήταν ονειρικές. Λίγες φορές έχω αισθανθεί έτσι. Όταν τον είχα δει για πρώτη φορά ήταν μόλις μερικών ημερών. Τότε, δεν τόλμησα να τον πλησιάσω έτσι μικρούλης και ευάλωτος που ήταν. 

Εννέα μηνών σήμερα, είναι ένα κανονικό ανθρωπάκι που μου δώρισε απλόχερα την γεμάτη φως ενέργειά του.  Στην αρχή, διστακτικός με το νέο πρόσωπο που τον επισκέφτηκε. Στην συνέχεια,  γεμάτος χαρά και γλύκα μου ζήτησε, με τον δικό του τρόπο, να συντονιστώ στον δικό του κόσμο. Να νιώσω τον δικό του ενθουσιασμό και περιέργεια. Τον ακολούθησα και η εμπειρία ήταν μοναδική.

Μου λείπει ήδη το χαμόγελο του. Η ευεξία που μου έδωσε παίζοντας μαζί του. Μου λείπει η αγάπη που ένιωσα όταν τον είχα στην αγκαλιά μου. Όταν ακούμπησε το κεφαλάκι του στο δικό μου κεφάλι, αισθανόμενος πως στα χέρια μου είναι ασφαλής. Όπως ασφαλής, ήρεμος και πολύ ευτυχισμένος αισθανόμουν και εγώ.

Στην εθνική οδό κατά την επιστροφή, σκεφτόμουν την τεράστια ευθύνη που έχουμε στα χέρια μας εμείς οι ενήλικες. Είμαστε αυτοί που σήμερα, με τις αποφάσεις που παίρνουμε και θα πάρουμε, στην ουσία σχεδόν προγραμματίζουμε το μέλλον χιλιάδων παιδιών που μεγαλώνουν και θα μεγαλώσουν στην Ελλάδα. Εύχομαι και ελπίζω να μην αποδειχθούμε κατώτεροι των περιστάσεων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News