Τυχερή η Αμερική και πιο τυχερός ο κόσμος όλος που στο τιμόνι της υπερδύναμης βρίσκεται ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα. Και πόσο δίκιο είχε ο Χένρυ Κίσσιγκερ όταν διαπίστωνε «ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των ΗΠΑ είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει Πρόεδρος της χώρας και το μεγαλύτερο μειονέκτημα ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει Πρόεδρος της χώρας». Με τον Μπους τον νεότερο και τον Ομπάμα γνωρίσαμε τα αποτελέσματα και του μειονεκτήματος και του πλεονεκτήματος. Παρακολουθώντας τον Ομπάμα να ξεδιπλώνει βήμα το βήμα την πολιτική του και τις επεξηγηματικές ομιλίες του προς τον αμερικάνικο λαό αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι είμαστε μπροστά σε ένα ηγέτη μεγάλου βεληνεκούς που σε κάθε στιγμή προσπαθεί να συνταιριάξει- στο μέτρο του δυνατού- τα συμφέροντα των ΗΠΑ με τα συμφέροντα και τον βηματισμό της υπόλοιπης ανθρωπότητας.

Την Πέμπτη με μια αιφνιδιαστική- κυρίως για όσους  αγνοούσαν τα μηνύματα που επίμονα έστελνε επί ενάμισι χρόνο σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους- κίνηση έδωσε το έναυσμα αλλαγής της αμερικάνικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή υιοθετώντας το παλαιστινιακό αίτημα για οπισθοχώρηση του πιο σταθερού του συμμάχου, του Ισραήλ, στα σύνορα του 1967 με παράλληλη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Συνέδεσε με αριστοτεχνικό και πειστικό συνάμα τρόπο- απευθυνόμενος σε μια  δύσπιστη και τυφλά φιλοισραηλινή κοινή γνώμη – την εξέλιξη αυτή με την αραβικές εξεγέρσεις, την καλώς νοούμενη ασφάλεια του Ισραήλ και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ. « Σε μια εποχή που οι λαοί της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής αποβάλλουν τα βάρη του παρελθόντος, η ανάγκη διευθέτησης του Παλαιστινιακού είναι περισσότερο επείγουσα από ποτέ» τόνισε αποδεικνύοντας ότι η σταθερή εξ’ αρχής στήριξη του στις αραβικές εξεγέρσεις δεν ήταν μια  σπασμωδική και χωρίς προοπτική αντίδραση. ( Διερωτώμαι αν έχουν πάει να κρυφτούν κάτω από το τραπέζι όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι εγχώριοι αναλυτές που κάγχαζαν κάθε βράδυ στις 8 επειδή τάχα οι Αμερικάνοι «πιάστηκαν με τις πυτζάμες»).

Επενδύοντας στον εκδημοκρατισμό αυτών των κρατών, ξέρει ότι το παλαιστινιακό παραμένει το κλειδί για να γεφυρώσει το χάσμα μακρόχρονης έχθρας και δυσπιστίας με τους λαούς που ξεσπάνε σήμερα  απέναντι σε σατραπίσκους που άλλοι ήταν εχθρικοί προς τις ΗΠΑ άλλοι όμως ήσαν « οι δικοί της μπάσταρδοι». Προειδοποιεί ότι « αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τα έθνη αυτά, το μεταξύ μας χάσμα θα διευρυνθεί». Δεν ηθικολογεί υποκριτικά όπως ο προκάτοχος του η ο Σαρκοζί που εξαντλεί το πάθος του για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον Καντάφι. Δεν παραγνωρίζει τις απόπειρες του Ιράν να εκμεταλλευτεί την αναταραχή σε ορισμένες χώρες, όμως αυτό δεν τον κάνει να αναιρέσει την βασική γραμμή πλεύσης του υπέρ του δύσκολου εκδημοκρατισμού. Ζητώντας τους να ακολουθήσουν τον μονόδρομο της συνεννόησης με την αντιπολίτευση επισημαίνει ότι « οι φίλοι μας στην Υεμένη και το Μπαχρέιν δεν συμμορφώθηκαν με τις αξίες της δημοκρατίας και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και η προειδοποίηση έχει αποδέκτη την Σαουδική Αραβία που παίρνει σειρά. Ταυτοχρόνως αρνείται τον προσφιλή στον προκάτοχο του ρόλο του σερίφη και δίνει χώρο για συνεννόηση και  ομαλή διέξοδο.

Στην Λιβύη αρνείται να αναγνωρίσει ως μοναδικούς εκπροσώπους του λαού της Λιβύης την προσωρινή κυβέρνηση των εξεγερμένων. Την ίδια ώρα που στην Συρία καθιστά τον Μπασάρ Άσαντ υπεύθυνο για την αιματηρή καταστολή, του υποδεικνύει ταυτοχρόνως να αφουγκραστεί το λαϊκό αίτημα για τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος «αλλιώς αναπόφευκτα θα απολέσει την εξουσία». Σε ένα λαό που έχει εθιστεί να του μιλούν με απόλυτο, μανιχαιστικό και προκλητικό για τους τρίτους τρόπο για τα αμερικανικά ιδεώδη ο Ομπάμα , χωρίς να τα αποκηρύσσει τα συνδέει όχι μόνο με τα αμερικάνικα συμφέροντα αλλά και με τα συμφέροντα των άλλων λαών. Και επειδή η δημοκρατία παντού και ιδιαίτερα στον αραβικό κόσμο « δει χρημάτων» διαγράφει χρέη ενός δις δολαρίων των Αιγυπτίων και υπόσχεται οικονομική βοήθεια σε όσους προχωρούν σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Και αρπάζοντας την συγκυρία ανακοινώνει την αλλαγή πλεύσης στο Παλαιστινιακό λίγες  μέρες μετά την εξόντωση του Μπιν Λάντεν . Ας βγάλουν τώρα όσες αφίσες θέλουν με τον Ομπάμα ντυμένο Μπιν Λάντεν η αμερικανική και η ισραηλινή δεξιά.

Δεν ξέρω- όπως και κανείς εξάλλου- αν θα καρποφορήσει η πρωτοβουλία του Ομπάμα για το Μεσανατολικό. Και άλλες προσπάθειες στο παρελθόν συντρίφτηκαν στο τείχος της αμοιβαίας αδιαλλαξίας των ακραίων σε Ισραήλ  και Παλαιστίνιους. Όμως για πρώτη φορά οι εξελίξεις στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο «πιέζουν» το Ισραήλ να ακούσει τον ισχυρό του σύμμαχο, ο οποίος για πρώτη φορά είναι τόσο κατηγορηματικός. Στο άλλο στρατόπεδο η πρόταση Ομπάμα μας επιτρέπει-χωρίς βέβαια να έχουμε βεβαιότητα- να διαβάσουμε θετικά την πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Φατάχ και Χαμάς. Γεγονός είναι ότι η μεν Παλαιστινιακή αρχή συγκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση της Παλαιστινιακής ηγεσίας ενώ η Χαμάς μέχρι στιγμής αντέδρασε με αξιοσημείωτη ηρεμία ζητώντας « έργα και όχι μόνο λόγια». Μέχρι σήμερα κάθε απόπειρα προσέγγισης και λύσης αμοιβαία αποδεκτής πνιγόταν κυριολεκτικά στο αίμα, στο « οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Με αυτήν την παράδοση θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο να ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις και μάλιστα αιματηρές. Η εμπειρία όμως και από το αιματοβαμμένο Ιρλανδικό λέει ότι αν οι βασικές πολιτικές δυνάμεις εκατέρωθεν συμφωνήσουν η δύσκολη λύση καθίσταται εφικτή. Σε κάθε περίπτωση τα εύσημα ανήκουν στον Ομπάμα που τόλμησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News