Η ιστορία της τέχνης και η υστερία των social media. Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι έμεινε στην ιστορία της τέχνης ως ένας σπουδαίος, πλην όμως καταραμένος ζωγράφος του εξπρεσιονισμού. Ταλαιπωρημένος από την άστατη ζωή και την εύθραυστη υγεία του, ο ιταλός καλλιτέχνης είχε μία δημιουργική αναλαμπή που διήρκεσε μόλις τρία χρόνια (1915-1918), έχοντας όμως προλάβει να αφήσει μερικά πραγματικά αριστουργήματα, προτού πεθάνει στα 36 του μόλις χρόνια.

Στην εποχή του Insta story, των tweets, και των σκανταλιάρικων memes, η φιγούρα του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου να μιλά για την επόμενη μέρα της Αριστεράς μετά τα μνημόνια με φόντο ένα από τα διάσημα γυμνά του Μοντιλιάνι, ήταν βούτυρο στο ψωμί -και στο smart phone- πολλών.

Δεν έλειψαν και οι ακραία σοβαροφανείς απόψεις, που θεώρησαν «ανάρμοστο» να μιλά ένας υπουργός για τόσο σοβαρά ζητήματα -για το «σχέδιο» της Αριστεράς μετά τα μνημόνια- μπροστά από μία γυμνή γυναίκα που ποζάρει ξαπλωμένη και φιλήδονη.

Πού να το φαντάζονταν οι οπερατέρ την ώρα που υπερήφανοι πίστευαν ότι είχαν βρει το ιδανικό σημείο για να στηθεί η ομιλία, ότι η σκηνοθετική τους αυτή επιλογή θα απασχολούσε τα μίντια πολύ περισσότερο από το ίδιο το περιεχόμενό της. Ή έστω ότι θα απασχολούσαν τον Γιάννη Καλλιάνο, τον τύπο που μπήκε στον πολιτικό χάρτη όταν από μετεωρολόγος-spin doctor της Ενωσης Κεντρώων μεταγράφηκε στο επιτελείο της ΝΔ και τελικά τόσο ενοχλήθηκε με το κάδρο του υπουργού Οικονομικών.

Μήπως όμως ο υπουργός δεν θα μπορούσε να έχει ιδανικότερη συντροφιά για να πλαισιώσει τα λεγόμενά του; Τόσο μελάνι έχει χυθεί για παράδειγμα, για τη «γυμνή αλήθεια» με την οποία πρέπει να πορεύεται κάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό και τον λαό του. Και, δεν είναι στ’ αλήθεια πολύ ταιριαστή η ασθενική υγεία του σπουδαίου ζωγράφου με την εξίσου ασθενική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Ετσι μισάνοιχτα που έχει τα μάτια το μοντέλο του πίνακα, δεν είναι και τα δικά μας, καθώς περιφερόμαστε σαστισμένοι σε ένα σύννεφο από αφρικανική σκόνη και οικονομική κρίση;

Και για να θυμηθούμε και τον στίχο του Νίκου Καββαδία από τη «Θεσσαλονίκη» του, «Τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει, παιδί του Μοντιλιάνι», ίσως τελικά όλα αυτά τα τραγελαφικά ευτράπελα που συνόδευσαν τη συγκεκριμένη ομιλία, να αποτέλεσαν ένα καλό, ταχύρυθμο μάθημα ιστορίας της τέχνης. Σε τελική ανάλυση, όταν η πολιτική καταλήγει να είναι πιο αφηρημένη κι από την πιο αφηρημένη τέχνη, λίγη εμβάθυνση στο φόντο προκειμένου να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News