Στις γιορτές, στις μεγάλες μέρες ανεβαίνω στα βουνά, στους δικούς μου.

Στις πέτρες, τα βράχια, τα λιθάρια, τα κοτρώνια, τα μαρμαρένια αλώνια, τις στέρνες, τα πηγάδια, τα ρέματα, τις αληπασιές, τις μυρτιές, τις κορφές, τα τσαΐρια, τα γεφύρια, τις γούρνες, τα νερά. Τα παντοτινά.

Κάθονται έξω στο ταρατσάκι της αυλής, με περιμένουν όλοι στη σειρά, με την υπομονή, την αντοχή, την εγκαρτέρηση, τη στέρηση, να τους ανοίξω. Βασιλικοί, πλατύφυλλοι, σγουροί, βρυσούλες, ματάκια βρέχουν, παρακαλούν να μπουν. Κρυώνουν, τουρτουρίζουν,  μαραζώνουν, σβήνουνε χωρίς Σταυρό.

Κρατούν στα χέρια τους, δεμένα στο μαντίλι, στο στόμα και στα χείλη, μέλι, βύσσινο, βάσανο, βροχές.

Κατάρες και ευχές. 

Τ’ αδειάζουνε στα πόδια μου.

– Τώρα η σειρά σου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News