Είναι στην ψυχή του ανθρώπου να έχει κοπριά αντί για λουλούδια. Απ' την κοπριά, πάλι, γεννιούνται λουλούδια. Είναι σαν όταν γεννιέσαι να γίνεται ένας ανεμοστρόβιλος και οι μοίρες να μπερδεύουν τον ρόλο τους. Άρα και τις ευχές, που εύκολα γίνονται κατάρες. Για κάποιους είναι πιο απλά. Στο σκοτάδι ρίχνεις φως. Πάντα υπερβαίνει. Φιλοσοφώ πάλι, στις 5 το πρωί. Άλλαξε και η ώρα και σχεδόν αρχίζει και αχνοφαίνεται ένα απλό γκρι-θαλασσί στο βάθος.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν την αντέχουν τη χαρά, έχει γράψει η Αλκυόνη Παπαδάκη. Θα το συνεχίσω λέγοντας πως είναι αυτοί οι άνθρωποι, με κάτι τόσο βρώμικο σαν την κοπριά, να μην μπορούν να φτιάξουν ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο. Είναι άχρηστοι; Όχι, είναι ανίκανοι να δουν το καλό μέσα τους. Κι έχουν μια πορεία ζωής, τόσο διαφορετική απ' τη δική σου, που μόνο ένας σεναριογράφος θα μπορούσε να σκεφτεί. Να σε αρπάζουν απ’ το πουθενά μέσα στη νύχτα μπράτσα δυνατά με σκοπό να σου πάρουν την αναπνοή, αλλά όχι από καύλα και ηδονή. Να σου την αφαιρέσουν. Να σε στριμώχνουν σε μια γωνιά -καμία σχέση με ρομαντικό ραντεβουδάκι- για να σε κλέψουν. Και αν δεν έχει και κόσμο τριγύρω, ένα ακάπωτο στα γρήγορα. Να έχεις κάνει διόρθωση φύλου και το όνειρό σου έγινε πάραυτα απατηλό. Κι έπρεπε να παριστάνεις την πόρνη, χωρίς αιδοίο. Και βρήκες δαίδαλους στο κουτοπόνηρο μυαλό σου και μάγευες με κόλπα και τερτίπια και άρπαζες πολλά λεφτά. Με τον φόβο μη σε καταλάβει κάποιος, ότι δίνεις άλλη τρύπα. Τόσο πόνο, τέτοια πίκρα, τόσο χάσιμο ευτυχίας, θεώρησες ότι πρέπει να το αντιστρέψεις σε όμοιούς σου. Είναι μια λύση κι αυτή.

Καλοστέκεσαι. Αντέχεις. Αλλά δεν θέλεις. Είναι τα σκουλήκια της κοπριάς που σκαλίζουν το αίμα και παίρνει φωτιά. Και δεν είσαι η μόνη, δυστυχώς… Δεν περνάει και τόσο η μπογιά σου πια. Ένα μικρότερο παιδί δίπλα σου στο αμάξι, μια περούκα ή πέντε τρέσες σε κοντό μαλλί, αλλά πάντα, τάχα μου, του δίνεις την επιλογή, του πελάτη. «50 για μένα και 50 για τη φίλη μου». Θέλει μόνο τη φίλη σου. Γιατί είναι μικρή, πρωτίστως. ’Η να βάλω σε προτεραιότητα ότι έχει εργαλείο; Μάλλον αυτό είναι το πιο δυνατό δέλεαρ. Θέλει μόνο τη μικρή, επιμένει. Δίνει 200 ευρώ μόνο γι’ αυτή. Εσύ, ούτε για μάτι. Δεν είσαι άσχημη. Άχρηστη είσαι για πολλούς εκεί κάτω. Σε παρακαλάει η μικρή, άσε να πάω. «Πήγαινε, αλλά τα 100, δικά μου, αλλιώς στο αμάξι μου -άρα και στην προστασία μου- δεν μπαίνεις».

Είναι και δυο-τρεις άλλες, ναυάγια της ζωής – τώρα που το καλοσκέφτομαι, όχι και τόσο. Τα «ναυάγια» δεν είναι αλήτες. Γιατί αν ήταν, δεν θα άφηναν τον εαυτό τους να γίνει ναυάγιο. Αυτές το κάνουν πιο καθαρά. "Για να είσαι δίπλα μου στην πιάτσα, θα μου δίνεις τόσα -μικρά ποσά- και δεν θα σε πειράξει κανείς". Ερείπια, ξεχασμένες από τον ήλιο, αραχνιασμένες ψυχές.

Τα παλιά καλά χρόνια το χειρότερο που μπορούσε να πάθει τρανς από τρανς, ήταν να της κάνει τη ζωή δύσκολη κάνα μήνα, ώσπου να εδραιωθεί στην πιάτσα. Και ξύλο, και κουρέματα. Σαν τα καψώνια του στρατού. Σαν να κρατούσαν κάτι απ' τον άντρα μέσα τους να δικαιολογήσουν το πατρονιλίκι τού ενός μήνα. Ως εκεί. Αλλά τρανς άνθρωπος να εκμεταλλεύεται ένα άλλο τρανς άτομο, το θεωρώ την επιτομή της απανθρωπιάς. Όταν έχεις πατήσει τα ίδια καρφιά, ξέρεις τον πόνο. Αν εισπράξεις τόσο πολύ ρατσισμό στη ζωή σου, θα το γυρίσεις όλο πίσω με πιο πολύ μένος, γιατί είναι ο εύκολος τρόπος. Έτσι νομίζεις. Σαράκι είναι. Υπάρχει και η άλλη πλευρά τού νομίσματος, η πιο σκαλιστή. Να το πατήσεις κάτω, να το αποδυναμώσεις και να μπορέσεις μέσα απ' τη δική σου εμπειρία, να προσφέρεις το λουλούδι που λέγαμε. Αλλά μην ξεχνάμε και τα τρανς άτομα δεν παύει να είναι άνθρωποι, από τα ίδια υλικά με όλους. Άλλες είναι σωστές, άλλες είναι λάθος… Άλλες είναι άνθρωποι, άλλες είναι τέρατα με ανθρώπινη μορφή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News