Ήταν η εποχή που τα βλαστάρια της Πόλης μας είχαν βγάλει τις πατρικές τους περιουσίες στο σφυρί για να μπορέσουν να ζήσουν, είχαν φύγει στην πρωτεύουσα με όνειρα και φιλοδοξίες μεγάλες, σημαιοφόροι με τα μετάλλια και τα κύπελλα να γυαλίζουν και να αστράφτουν στο στήθος τους και στον ήλιο, αλλά δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, θέλεις ο ανταγωνισμός, θέλεις ο μεγάλος στίβος και η μικρή τους αναπνοή, θέλεις η έλλειψη της κουλτούρας της αδικίας, θέλεις η ατυχία μαζί με την οκνηρία και το βραστό αυγό της μητέρας τους στο διάλειμμα, κάτι δεν πήγε καλά τελικά και βρέθηκαν να γυρίζουν πίσω να ξεπουλάνε όσο-όσο τις πατρικές τους κληρονομιές για να μπορέσουν να επιβιώσουν στην πρωτεύουσα με τις καινούργιες ανάγκες και υποχρεώσεις που είχαν δημιουργηθεί στο μεταξύ.  

Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, ένας θείος μου διαπραγματευόταν την αγορά μιας νεοκλασικής πανέμορφης οικίας, που στο ισόγειό της μάλιστα λειτουργούσε αρτοποιείο, φούρνος ηπειρώτικος, με τη φήμη του και την πελατεία του.

Η αγοραπωλησία γινόταν με την κόρη του ιδιοκτήτη που ερχόταν από την πρωτεύουσα, γι' αυτό ακριβώς το λόγο όμως, στα ραντεβού δεν ήταν μόνη της, συνοδευόταν πάντοτε από έναν νεαρό άνδρα, αρκετά νεότερό της, ευειδή και άλκιμο, ο οποίος δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τις συζητήσεις και τα σκληρά παζάρια στα οποία ο θείος μου ήταν στ' αλήθεια μανούλα και μεγάλη μαλαγάνα. Το πράγμα γινόταν δυσάρεστο όταν κάποια στιγμή ο θείος μου δεν άντεξε και φανερά ενοχλημένος τον ρώτησε, εσύ τι δουλειά κάνεις; Και αυτός σε πρώτο χρόνο και απολύτως ήρεμος απάντησε, παλιά μας τέχνη κόσκινο, εγώ που δεν έχανα ευκαιρία σε κάτι τέτοια και όλο εκεί γύρω και κοντά τριγυρνούσα και τρυγούσα, μαγεύτηκα από την απάντηση, αν και  δεν κατάλαβα τι σόι επάγγελμα είναι αυτό, απεναντίας μεγάλωσε ο θαυμασμός μου προς το πρόσωπο του νεαρού άντρα, που έτσι κι αλλιώς με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη στιγμή με το αυτοκίνητο του, ένα τράιουμφ λευκό, διθέσιο, ξεσκέπαστο με ξύλινο ταμπλό. Α! Σκέφτηκα, γι' αυτό έχει αυτό το αυτοκίνητο, όταν μεγαλώσω κι εγώ θα σπουδάσω παλιά μας τέχνη κόσκινο.        

Ο θείος μου κάποια στιγμή τα κατάφερε και το απέκτησε το νεοκλασικό μαζί με τον φούρνο, και μάλιστα στην τιμή που ήθελε αυτός, εγώ τράιουμφ δεν απέκτησα ποτέ. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News