Έψαξα τον Lucio Dalla όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Caruso από τον Σάκη Μπουλά. Για κάποιο λόγο η ερμηνεία του ήταν έτσι που μ’ έκανε να προσέξω ένα τραγούδι που ως τότε ήταν απλώς ξένο στην ηλικία και τον τρόπο της ζωής μου. Ήμουν μικρή για Caruso και Lucio Dalla. Ανόητα ελαφρυντικά.

Αυτό το τραγούδι λοιπόν, που έγινε το 1986 είναι αφιερωμένο στον Ιταλό τενόρο, Enrico Caruso. Μιλά για όσα νιώθει ένας άνδρας (ο Enrico Caruso) που σε λίγο πεθαίνει. Δεν έχει γίνει ωστόσο σαφές αν o Caruso νιώθει και πονά πριν το τέλος για τη γυναίκα ή την κόρη του.

Δεν έγινε ποτέ το αγαπημένο μου τραγούδι ωστόσο πάντα καθάριζε καλά τους φακούς επαφής μου. Τι όμορφα που πέθανε ο Caruso, μπροστά σ’ εκείνα τα δυο μάτια τα ικανά να τον κάνουν να προσπεράσει το σενάριο, να βγει έξω απ’ αυτό. Και πόσο έξυπνα πέθανε, αφού δεν πνίγηκε στο δάκρυ της και άρα τίποτα δεν της χρέωσε. Κι αν κοιτάζοντας πίσω, έβλεπε τη ζωή του να τραβάει και να χάνεται σαν τα απόνερα του πλοίου, θα συνέχισε νιώθω να τραγουδά μέχρι το τέλος. Πώς αλλιώς; Για να μην την απογοητεύσει…

Υγ: Ο Lucio Dalla πέθανε ξαφνικά την Πέμπτη 1η Μαρτίου. Προσφάτως δήλωσε: «Ο θάνατος είναι μόνο η αρχή της δεύτερης πράξης».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News