Κάτοχος του φετινού θεατρικού Βραβείου «Μελίνα Μερκούρη», ερμηνεύει μια 20χρονη μητροκτόνο στον μονόλογο «Τζόρνταν» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη στο θέατρο Αμιράλ.

– Το θέατρο δεν αντιγράφει τις κοινωνικές εκρήξεις, ούτε τις αναταραχές ή τις κρίσεις, οικονομικές ή όχι. Δεν αντιγράφει τη ζωή ή τη φύση, απλά τις απεικονίζει. Το θέατρο ζει κι αυτό – όπως και η κοινωνία μας – ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο ηθικό και στο ανήθικο, στο όμορφο και στο άσχημο, στη φύση και στην παρα-φύση με τη διαφορά ότι τα κλείνει όλα μέσα σ’ ένα μεγάλο παραμύθι. Πολλές φορές, όμως, η σκληρή πραγματικότητα μας προσγειώνει ανώμαλα και μας αναγκάζει να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες πραγματικά αξεπέραστες. Όπως τη δραματική μείωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην θεατρική παραγωγή, τη δραματικότερη μείωση –εκ μέρους της πολιτείας– των επιχορηγήσεων στους θιάσους που φιλοτεχνούν δύσκολα θεατρικά έργα, την ανεργία που πλήττει τους νέους ηθοποιούς, καταστάσεις που κυριολεκτικά σε αφοπλίζουν και σε αφήνουν χωρίς κίνητρα για δημιουργία.

– Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας του 2010, βλέπω βλέμματα κενά, άδεια, σε πλήρη απόγνωση. Βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν. Τη ζωή τους; Τις προθεσμίες; Τώρα πια δεν περνάνε μόνο το πορτοκαλί, περνάνε και το κόκκινο. Πετάνε χαρτιά και τσιγάρα από τα παράθυρα, κορνάρουν και φωνάζουν περισσότερο από πριν. Βλέπω μετανάστες να ψάχνουν την πατρίδα τους μέσα στη δική μας κι εμείς πολλές φορές να μην είμαστε διατεθειμένοι να τους τη δώσουμε. Βλέπω παιδιά με όνειρα που δε μπορούν να τα πραγματοποιήσουν. Αλλά από την άλλη, είδα ένα αγόρι με μια κιθάρα κι ένα κορίτσι με μια φυσαρμόνικα έξω από το θέατρο, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου. Έπαιζαν μουσική και ήταν σαν να είχαν κατακτήσει τον κόσμο. Δε ζήταγαν κάτι. Μόνο έδιναν. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι μπορούμε να δίνουμε και όχι μόνο τι μπορούμε να παίρνουμε. Ίσως αλλάξουμε κάτι έτσι…

– Αν κάτι με ενοχλεί, είναι η αγένεια, η λογική της «αρπαχτής» και η φράση «Έλα μωρέ τώρα, εσύ θ’ αλλάξεις τον κόσμο;». Όχι, δεν θα τον αλλάξω εγώ, εμείς θα τον αλλάξουμε! Μου δίνει ελπίδα το γεγονός ότι τέσσερις φίλοι μου βάζουνε όλες τους τις οικονομίες για να στήσουν μια παράσταση. Χωρίς να κοιτούν το σήμερα, όχι γιατί δεν βλέπουν αλλά γιατί δεν βρίσκουν φως. Κι έχουν τα μάτια τους στραμμένα στο αύριο.

– Δεν νιώθω ανασφαλής που κάνω αυτό το επάγγελμα, γιατί το επέλεξα. Ανασφαλής νιώθω όταν βλέπω το πώς μας αντιμετωπίζουν ορισμένοι! Δυστυχώς, το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι θωρακισμένο τόσο όσο θα έπρεπε. Εδώ μιλάμε για ένα βασικό μισθό που σχεδόν ποτέ δεν δίνεται ολόκληρος. Προκειμένου να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, ξεχνάς πολλές φορές να ονειρευτείς. Να οραματιστείς. Ίσως και να πιστέψεις… Θεωρούμε πια τις προϋποθέσεις, προνόμια. Έχω ακούσει συνάδελφό μου, μεγαλύτερο από εμένα στην ηλικία, να λέει: «Α, θα δουλέψω μ’ αυτόν τον παραγωγό γιατί πληρώνει». Σου δίνει, δηλαδή, αυτό που δικαιούσαι, που θεωρείται αυτονόητο. Αφήστε δε, που με αφορμή την οικονομική κρίση, πολλοί σου κάνουν χάρη που σε πληρώνουν. Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να πιστεύω σε ό,τι καλύτερο για το θέατρο!

INFO: «Τζόρνταν»: θέατρο ΑΜΙΡΑΛ (Αμερικής 10, τηλ. 210-3608856, 210-3639385). Πρεμιέρα: 12 Νοεμβρίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News