Ηθοποιός, γιος της Φιλαρέτης Κομνηνού, τον γνωρίσαμε στη δεύτερη εκδοχή της «Κατσαρίδας» των Γάκη-Μαυρογεωργίου, στο «Σφαγείο» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στη θερινή «Λυσιστράτη» του Εθνικού Θεάτρου που επαναλαμβάνεται από την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στον Ελληνικό Κόσμο της Πειραιώς.

– Μπορεί να μην έχουμε ιδέα τι θα μας ξημερώσει αύριο (και έχω την εντύπωση ότι η τρομοκρατία του φόβου, με την οποία μας έχουν ποτίσει τελευταία, έχει μπει για καλά στο πετσί μας), μπορεί να πληττόμαστε σοβαρά εμείς οι νέοι από την οικονομική κρίση, άλλα έχουμε και περισσότερες αντοχές. Πάντως, η δική μου θέση απέναντι σε όλο αυτό είναι αντιδραστικά δημιουργική. Βαρέθηκα να νοιώθω ανασφαλής και αδύναμος μπροστά σε μια σκληρή εποχή. Όπως έχει πει και ο Bob Dylan: «Αρνούμαι να πληγωθώ».

– Το σύγχρονο θέατρο -εάν θέλουμε να λέγεται σύγχρονο- θα πρέπει να έχει άμεση σχέση και σύνδεση με την δυναμική της εποχής του, με τις νέες τάσεις, όπως επίσης και τις νέες τεχνολογίες. Παράλληλα με την κρίση έχει αυξηθεί και η ανάγκη για επιστροφή στην ουσία. Και επειδή θέλω να παραμένω αισιόδοξος -όσο αντέχω ακόμα- πιστεύω ότι το καλό θέατρο θα αντέξει. Παρόλα αυτά, ο κακοφορμισμός της ελληνικής κοινωνίας δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το θέατρο. Υπάρχουν μειώσεις στους ήδη χαμηλούς μισθούς, λιγότερες θέσεις σε ένα χώρο όπου η προσφορά δυναμικού είναι πολύ μεγάλη. Πάντως η κρίση έφερε και κάποια καλά στον θεατρικό χώρο. Υπάρχει μια συσπείρωση, μια αλληλεγγύη –έστω και σε θεωρητικό επίπεδο- μεταξύ των ηθοποιών. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν κοινό –και στη συγκεκριμένη περίπτωση- τυφλό κίνδυνο, αυτόματα έχεις την ανάγκη να συνασπιστείς, να βρεις συμπολεμιστές.

– Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, παρατηρώ συνεχώς γύρω μου πολύ σκληρές εικόνες: μαγαζιά και επιχειρήσεις κλείνουν και κρεμάνε ταμπέλες «τέλους» στις βιτρίνες, οι εγκληματικές ενέργειες συνεχώς αυξάνονται. Υπάρχουν πλέον περιοχές στο κέντρο της Αθήνας που σχεδόν δεν τολμάς να περάσεις. Και εγώ και οι φίλοι μου έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών περιστατικών που αφορούν ληστείες κι επιθέσεις όχι μόνο στις λεγόμενες «επικίνδυνες» γωνιές της Αθήνας, αλλά σε γειτονιές όπως το Παγκράτι, ο Λόφος του Στρέφη, τα Πετράλωνα. Από την άλλη βλέπω και μια ανεξήγητη έκρηξη των μπουρδέλων στο κέντρο της Αθήνας και κατά μήκος της Πειραιώς. Σημείο των καιρών τώρα που χανόμαστε; Τι να πω… Ο Πανούσης το ’χει πει καλύτερα…

– Τι μ’ ενοχλεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Μ’ ενοχλεί που η λαμογιά έγινε καθεστώς. Που προσπαθούν να μας πλασάρουν μια Ελλάδα μίζερη, καταθλιπτική. Που στις μεγάλες απεργίες δεν υπήρξε μια πιο μαζική ενεργοποίηση άλλα ο καθένας κοίταξε λίγο-πολύ το συντεχνιακό του συμφέρον. Με ενοχλεί πολύ πλέον αυτό το οπισθοδρομικό, νεοελληνικό, κρυφοβίαιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που αφού έφαγε ότι μπορούσε, ψήφισε τα ανδρείκελα που εν μία νυκτί έφτιαξαν τις περιουσίες τους, έκαψε ό,τι κομμάτι γης το «ενοχλούσε», προσπαθεί τώρα που η εποχή ήρθε τούμπα να κρατηθεί στην επιφάνεια ασθμαίνοντας, βαρυγκωμώντας. Δείχνει τα δόντια του και προσπαθεί να μας τρομάξει. Είναι το τέλος μιας εποχής. Και τα νεοελληνικά λαμόγια ήρθε ο καιρός να μπουν στα λαγούμια τους και να μας αφήσουν ήσυχους.

– Τι μου δίνει χαρά; Η ομορφιά αυτού του τόπου, οι πνευματικοί άνθρωποί που ευτυχώς δεν λείπουν από την Ελλάδα, η σοφία που έχουν οι κάτοικοι της επαρχίας, μια παρέα που μαζεύεται ένα βράδυ και πίνοντας ρακές τραγουδάει με την ψυχή της, μια καλή παράσταση που ξεπερνάει ανάγκες ματαιοδοξίας και καθιέρωσης του ενός ή του άλλου συντελεστή και αγγίζει το αισθητικό και πνευματικό μας κομμάτι που έχει τόση ανάγκη από καλής ποιότητας τροφή.

Info: Ελληνικός Κόσμος: Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ. 212-2540312: «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Γ. Κακλέα. Πρεμιέρα: 13/10.
Θέατρο Σοφούλη: Σοφούλη & Τραπεζούντος 5, Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310-423925: «I Will Survive» σε σκηνοθεσία Γ. Σαρακατσάνη. Πρεμιέρα: Φεβρουάριος ’11.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News