Ηθοποιός και σκηνοθέτης, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών και του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τα «15 Λεπτά» στο 1ο Low Budget Festival στο Ίδρυμα Κακογιάννη (Δεκ ’10), «Μια νύχτα χάρισμά σου» (2010) και «Εδώ» (2008) στο Τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών, και «Η πέτρα της υπομονής» (2010) στο Θέατρο Χώρα. Στις 20 Ιανουαρίου, κάνει πρεμιέρα η νέα του παράσταση «Γκρης Ηλέβεν» με τον Γιώργο Καραμίχο, την Ανδριάνα Μπάμπαλη και τον ίδιο στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.

• Σε περιπτώσεις δύσκολων χρονικών περιόδων, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, συμβαίνουν συνήθως δύο πράγματα. Είτε οι καλλιτέχνες έχουν τη βαθιά ανάγκη να πουν, να δείξουν, να φωνάξουν για όσα συμβαίνουν, είτε ακριβώς το αντίθετο. Να γυρίσουν την πλάτη σε όλα αυτά και να βρουν αφορμή να διασκεδάσουν, να χαλαρώσουν και να κάνουν τον κόσμο να ξεχαστεί έστω για λίγο. Νομίζω και ο ένας και ο άλλος τρόπος λειτουργούν "ψυχοθεραπευτικά" και για το κοινό αλλά και για τους καλλιτέχνες.

• Η ανασφάλεια είναι το «κοστούμι» του καλλιτέχνη. Δεν περιμέναμε την κρίση για να νιώσουμε ανασφαλείς. Επίσης, δεν χρειάζεται να σκεφτώ πως θα αντιμετωπίσω την κρίση, αυτό ήδη γίνεται. Τα πράγματα είναι δύσκολα, το ξέρουμε. Δεν χρειάζεται όμως να το σκεφτόμαστε ή να το συζητάμε συνέχεια, δε νομίζω ότι κάνει καλό. Προχωράμε με τα δεδομένα της εκάστοτε συνθήκης και βρίσκουμε τρόπο να προσαρμόζουμε σε αυτά τη ζωή μας. Ευτυχώς, η προσαρμοστικότητα είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.

• Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, βλέπω κλειστά μαγαζιά με ενοικιαστήρια, ανθρώπους να κοιμούνται σε κούτες, δεκάδες κόσμο σε κάθε φανάρι να εκβιάζει τον οίκτο σου, σκουπίδια, μποτιλιαρίσματα, ανθρώπους έτοιμους να σε βρίσουν με την παραμικρή αφορμή, αγένεια, κόσμο να φοβάται, γυναίκες να κρατάνε σφιχτά τις τσάντες τους, αγωνία στα μάτια όλων μας.

• Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με ενοχλούν η αγένεια στις καθημερινές συναλλαγές, η απροκάλυπτη κλεψιά, τα ελάχιστα χρήματα, που έχουμε όλοι και πρέπει να βρίσκουμε τρόπους για να ζήσουμε πλέον. Δυστυχώς, δεν έχω την ελπίδα ότι ανήκω στη γενιά που θα δει μεγάλες αλλαγές να συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ίσως αυτό γίνει μετά από 100-200 χρόνια… Ελπίζω μόνο να μη χάνω το κέφι μου, να διατηρώ την ψυχική και σωματική μου υγεία αλλά και την πεποίθηση ότι θα μπορούμε πάντα να βρίσκουμε όλοι τον τρόπο και τη δύναμη να αντέχουμε τη ζωή σε αυτή τη χώρα που κατά τα άλλα αγαπάμε…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News