«Με ενοχλεί πολύ ο φόβος των συνομήλικων μου»

Γεννήθηκε το 1981, τελείωσε τη σχολή του Εθνικού θεάτρου το 2010, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στους «Παρείσακτους» της Μαρίας Ευσταθιάδη σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση, που μόλις ολοκληρώθηκαν στη Knot Gallery. Αυτή την περίοδο κάνει γυρίσματα για την ταινία μικρού μήκους «General cargo» του Κωνσταντίνου Καλογρίδη, πρόβες για την παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου στις Ράγες, ενώ το Μάιο θα ανεβεί η πρώτη παράσταση που σκηνοθετεί στη Κnot Gallery με τίτλο «All yesterday’s parties».

• Οι παραστάσεις της Αθήνας -οι πειραματικές κυρίως, τύπου επινοητικού θεάτρου- υστερούν πολύ σε επίπεδο δραματουργίας. Είτε έχουν σα στόχο να πει ο θεατής «πες τα Χρυσόστομε» αραδιάζοντας διάφορα τσιτάτα-ανησυχίες, είτε σε προσβάλλουν με μία διάθεση «ξύπνα Βασίλη». Άλλες πάλι διηγούνται φοβισμένα μια ιστορία. Υπάρχει βέβαια –ευτυχώς- και η καλή πλευρά της θεατρικής έκφρασης. Αυτό που με απασχολεί είναι πως θα αποκτήσουμε μία μυθιστορηματική μνήμη. Θα’ θελα να περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας και να ήταν οι δρόμοι που περπάτησε ένας ήρωας θεατρικού έργου ή ενός μυθιστορήματος.
• Αν υπάρχει πολιτισμός πέρα από τις επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟΤ; Η καλύτερη επιχορήγηση είναι η προσέλευση του κόσμου. Το θέμα είναι η επικοινωνία. Πολιτισμός είναι αυτή η συνδιαλλαγή. Αν ο καλλιτέχνης δεν έχει επικοινωνιακή διάθεση, πώς μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό; Πώς μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό όταν τις περισσότερες παραστάσεις τις παρακολουθούν οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι των συντελεστών; Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να μας σηκώσει από τον ιδιαίτερα ελκυστικό κι ανέξοδο καναπέ μας. Το ερώτημα λοιπόν για μένα είναι αν υπάρχει πολιτισμός με την έννοια της δράσης και της ένωσης.
• Περπατώντας στην Αθήνα βλέπω διαφορετικές ταχύτητες. Άνθρωποι που βιάζονται, άνθρωποι που χρονοτριβούν, που περιμένουν αγχωμένοι το λεωφορείο, που περνούν γρήγορα με κόκκινο το φανάρι, που φωνάζουν, που ενοχλούνται, που γελούν, που είναι ανέκφραστοι. Η οικονομική κρίση είναι κάτι αντικειμενικό μεν, αλλά ούτε αυτή κατάφερε να μας ενώσει. Οι άνθρωποι πάνε στις δουλειές τους. Η ζωή συνεχίζεται με νέα δεδομένα. Δεν υπάρχει χρόνος για οργάνωση δυνάμεων. Ο καθένας προσπαθεί να κρατηθεί μόνος του, να περισώσει ό,τι του έχει απομείνει.
• Με ενοχλεί πολύ ο φόβος των συνομήλικων μου. Ο εκνευρισμός με χαζά πράγματα και η ανοργάνωτη επιθετικότητά τους. Μιλούν για αλλαγές, για επανάσταση, για ανατροπή και πέφτουν δήθεν με τα μούτρα αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Στο επίπεδο του θεάτρου μου λείπει το προσωπικό στίγμα στις παραστάσεις των νέων σκηνοθετών. Φοβούμενοι, ενδεχομένως, την προσωπική έκθεση, δεν εκθέτουν κάτι προσωπικό. Ελπίζω λοιπόν σε μία αλλαγή μέσα μας, σε έναν τρόπο σκέψης που θα περιλαμβάνει τα πάντα γύρω μας.
• Δε νιώθω καμία ανασφάλεια για το μέλλον γιατί είμαι αποφασισμένος να το διαμορφώσω όπως εγώ θέλω. Στη δουλειά του καλλιτέχνη ούτως ή άλλως περιλαμβάνεται η ευρηματικότητά του να κάνει αυτό που τον εκφράζει με οποιοδήποτε μέσο. Εκεί έγκειται για μένα η δημιουργικότητα. Εξάλλου για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε πρέπει να ζήσουμε παραπάνω απ’ την κρίση. Κι αυτό δεν το λέω εγώ αλλά κάποιος παλιότερος από μένα…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News