Η δυσκολία θέλει την άκρη της, θέλει τον γκρεμό της, εκεί της αρέσει, εκεί δένει, εκεί στρώνει, εκεί απλώνει.
Εκεί φυτρώνει. Είναι μόνιμη, δεν μπορεί τους εφέδρους.
Την συνάντησα πρώτη φορά στον γύρο του θανάτου, μικρό παιδί πάνω σε μοτοσικλέτα και από τότε έχω δέσει τα χέρια μου σφιχτά στη μέση της και ακροβατώ μαζί της.

Κατοικώ στο γήπεδό της, παίζω το παιχνίδι της, λαδώνω τη μηχανή της, βουλιάζω στην άμμο της, κουρεύω το χορτάρι της, είμαι παίχτης, είμαι καμήλα και αυτό που έχω μάθει είναι αυτό που γνωρίζει η καμήλα και αγνοεί ο άνθρωπος, πως το καραβάνι εξαντλεί τον λόγο της ύπαρξής του στη μετακίνηση του και μόνο. Ο παίχτης στο παιχνίδι του.
Δεν παίζω για να κερδίσω, παίζω γιατί χωρίς παιχνίδι δεν μπορώ να ζήσω.      
Το έμαθα παίζοντας, το γνώρισα γελώντας.

Βλέπω, ακούω όλους αυτούς που στοιχηματίζουν πάνω στις καμήλες και στους παίχτες και αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν αυτήν την απόλαυση, αυτήν την αλητεία, αυτό που σε μένα φαίνεται και φαντάζει πολύ πιο πρακτικό, πολύ πιο ρεαλιστικό από το να αποβλακώνεσαι με το καθαρά κερδοσκοπικό μέρος της ζωής, που σε τελευταία ανάλυση είναι το πιο εξωπραγματικό στοιχείο της, αν όχι το πιο ψυχοφθόρο.

Πατρίδα μου είναι η δυσκολία, αυτήν θα περιμένω και φέτος πάνω στη ξεχαρβαλωμένη, σκουριασμένη φλορέτα του 1970 στον παλιό μας σταθμό, στο παγωμένο, βουλιαγμένο πρακτορείο του Κουγιούφα, μαζί της θα περάσουμε απέναντι στον γύρο του θανάτου, γιατί το ξέρουμε καλά, το έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά, όσο αυτή μεγαλώνει, όσο δυναμώνει, τόσο πλαταίνει η επικράτεια αυτών των θείων δώρων που υφαίνουν τον ουσιαστικό καμβά της ζωής μας.
Και κάτι ακόμα, το βαρέλι –στον γύρο του θανάτου- δεν έχει πάτο, ουρανό έχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News