Είναι γνωστό πως όταν ο Θεός αποφασίσει να γράψει κωμωδία, ο Αριστοφάνης και ο Μολιέρος κρύβονται και ο Δημήτρης Κεχαΐδης στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης, κάτω από το ξενοδοχείο Μαίναλον, σβήνει το μαγνητοφωνάκι του.

Βέβαια, κάποια στιγμή τελειώνουν τα χρήματα και στον Θεό και μην έχοντας για καινούργιες παραγωγές, παίζει επαναλήψεις.

Και αφού στον Θεό αρέσουν οι επαναλήψεις, ο θνητός μπερδεύεται, μεγαλοπιάνεται ο καημένος, νομίζει πως και αυτός μπορεί να κάνει το ίδιο, τώρα μάλιστα που βρέθηκε με τρύπιες τσέπες. 

Και ενώ οι επαναλήψεις του Θεού είναι και παραμένουν μεγάλες κωμωδίες, οι επαναλήψεις του θνητού καταντούν γελοίες.

Στήνει γιορτές και έργα σε στάδια και σε θέατρα, αναπαραστάσεις μαχών, προσωπογραφίες, αγιογραφίες σπουδαίων ανδρών, χρυσών εποχών, ιστορικών διαδρομών, εθνικών επετείων, απαγγέλλει ποιήματα και προσευχές, ανεβάζει θεατρικές και μουσικές παραστάσεις με στόμφο και ψεύτικη αναπνοή, βάζει το ρούχο το παλιό στο ακαταλληλότερο σώμα. Ξαναγυαλίζει τα σκουριασμένα του όπλα. Ετοιμάζει νεκραναστάσεις.    

Ξεκινάει ανασκαφές και καταδύσεις. Παρελάσεις με θούρια και εμβατήρια αλλοτινών εποχών και καημών.     

Ξεπέφτει, ξεπέφτει στη φάρσα και στη φτήνια, το γέλιο πετρώνει, παγώνει, του ξεφεύγει, του κόβει, γυρνάει, γυρίζει η κωμωδία σε δράμα. Και η απόγνωση έχει γίνει η σταθερή του θερμοκρασία.

Και ενώ τις κωμωδίες του Θεού τις κυνηγάει η Δόξα, των θνητών τις κερδίζει η ντροπή.

Και κοντά με όλα τα άλλα, η προστυχιά προοδεύει και αποβλακώνει τον κόσμο.

Όταν ο Θεός έχει τα μεράκια του, οι μεγάλοι μας κωμικοί του σερβίρουν το τσάι. 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News