Βρεθήκαμε προχτές να παρακολουθούμε το Tobacco Road, μια αλλόκοτη ταινία του 1941, με την υπογραφή του John Ford. Το DVD ήταν στην κασετίνα με έργα της Τζιν Τίρνεϋ -μια παραφωνία στα υπόλοιπα κλασικά φιλμ νουάρ. Είμαστε σε μια φάση επιστροφής στη δεκαετία ’40-’50, και βλέπουμε ταινίες όπως η Λώρα, που εξακολουθούν να συνεπαίρνουν, ή το Νοτόριους, του Χίτσκοκ.

Το Tobacco Road, όμως, ήταν κάτι τελείως άλλο. Νομίζω πως κι ο διάσημος σκηνοθέτης δεν είχε ακριβώς αποφασίσει τι σόι έργο γύριζε. Βασισμένο σε βιβλίο, και σε ένα από τα πιο πετυχημένα αμερικάνικα θεατρικά έργα –παιζόταν κάπου δέκα χρόνια στο Μπρόντγουεϊ- διηγείται τη ζωή μιας εξαθλιωμένης αγροτικής οικογένειας, την εποχή της οικονομικής καταστροφής του ’30. Ρακένδυτοι και πεινασμένοι, οι γέροι και νεότεροι πρωταγωνιστές της ιστορίας παλεύουν και χτυπιούνται με πέτρες και ξύλα, σαν τα σκυλιά, ποιος θα αρπάξει από τον άλλο δυο-τρία ραπάνια.

Οι σκηνές και οι ατάκες είναι περισσότερο κωμικές, παρά τραγικές –ο σκηνοθέτης αποφάσισε, διάβασα, να κάνει διασκεδαστικό το τραγικό βιβλίο- και πάντως καθόλου αληθινές. Ίσως οι ταλαιπωρημένοι Αμερικανοί της εποχής του κραχ να ένιωθαν την ανάγκη να γελάσουν με τα χάλια τους. Μετά το πρώτο μισάωρο, κοιταχτήκαμε με τον Κώστα, προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν θα αλλάξουμε δίσκο, ή θα συνεχίσουμε να δούμε πού το πάει… Ήταν και του John Ford, κι αποφασίσαμε να κάνουμε υπομονή.

Ξαφνικά, καθώς φτάσαμε στο σημείο όπου ο νεαρός μισο-καθυστερημένος γιος παντρεύεται μια θρησκόληπτη μεσόκοπη χήρα γειτόνισσα, κι οι δυο μαζί τρέχουν στην πόλη και με όλα τα λεφτά που η χήρα κληρονόμησε, αγοράζουν το ακριβότερο σπορ αυτοκίνητο, καταλάβαμε το νόημα του έργου: Το Tobacco Road είναι η τέλεια παραβολή της ελληνικής πραγματικότητας, κάτι σαν τον Καραγκιόζη.

Αν τη δείτε από αυτή τη σκοπιά θα το διασκεδάσετε. Ίσως και να συμφωνήσετε, με τον πρωταγωνιστή που οικτίρει τους νοικοκυρεμένους και χορτάτους αγρότες του πτωχοκομείου, επειδή πρέπει να πλένονται. Κάνει, λοιπόν τα πάντα, ακόμα και προσευχές, και τελικά είναι πανευτυχής που κάποιος βρίσκεται να δώσει μερικά δολάρια στην Τράπεζα, ώστε να μην του πάρει το χτήμα, κι έτσι ο ήρωάς μας να μπορεί ελεύθερα να σέρνεται στη σκόνη, διψασμένος και νηστικός, για έξι ακόμα μήνες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News