-Ακούς αυτόν τον θόρυβο; Αυτή τη βουή;

-Τι είναι αυτά που λες Πετρόπουλε; Δεν ακούω τίποτα.

-Παιδί μου, δεν ακούς αυτόν το βόμβο, δεν πιάνεις τη συχνότητα; Έχεις απενεργοποιηθεί τελείως; Είσαι κλειστός; Δεν ακούς όλα αυτά τα πιστολάκια που φυσομανάνε απ’ το πρωί; Δεν βλέπεις όλους αυτούς τους κομμωτές-αναλυτές, τις κομμώτριες-αναλύτριες, εντός και εκτός δακτυλίου που μας πυροβολούν;

-Πετρόπουλε μ’ αρέσει για συνέχισε, τι εννοείς;

-Τι εννοώ; Παιδί μου, δεν χρειαζόμαστε πλέον γιατρούς,  επιστήμονες, πολιτικούς, εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες, τεχνίτες, αθλητές, ειδικούς, έχουμε τις νοσοκόμες.

-Εσύ μου μιλούσες για κομμώτριες και κομμωτές. Τώρα που κολλάνε οι νοσοκόμες;

-Ένα είναι το σύνδρομο.

-Δηλαδή;

-Το σύνδρομο της νοσοκόμας. Πιστεύει ότι είναι μεγαλογιατρός.

-Ωραία διατύπωση. Κάτι καταλαβαίνω.

-Ενεργοποιήθηκες; Έβαλες κωδικό; Με πιάνεις; Πιάνεις συχνότητα;

-Ακούω, ακούω το θόρυβο.

-Μπράβο! Διακρίνεις τα πιστολάκια; Ακούς τα πουλάκια πως  κελαηδάνε;

-Πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν, πουλάκια είν’ κι ας λένε.

-Δεν είναι πουλάκια. Δυστυχώς. Κοράκια είναι. Ο πρόεδρος προπονητής,  ο γραμματέας διευθυντής, ο λοχίας στρατηγός, ο τοπικός ποιητής Έζρα Πάουντ, ο κλητήρας εισαγγελέας, ο ερασιτέχνης ηθοποιός- σκηνοθέτης Πίτερ Μπρούκ, ο ταξιτζής αστροναύτης,  ο κηπουρός γεωπόνος, ο παπάς Ιησούς Χριστός. Έτσι και φορέσεις την φανέλα του Ρονάλντο, παίζεις κιόλας στη Ρεάλ.  Αν έχεις την κόμη  του Μέσι είσαι μέσα στο Camp Now. Μυρίζουν ακόμη και οι παλάμες σου όταν ξυπνάς το πρωί, το χορτάρι του. Αν γράψεις ένα σκετς στην επέτειο της μελιτζάνας,  τύφλα να έχει ο Τσέχωφ.

-Πετρόπουλε είσαι ποιητής.

-Χαροκαμένος όμως. Κορακοκαμμένος. Ένα καημό έχω. Να βρω έναν άνθρωπο να πει, εγώ έως εδώ ξέρω. Έως εδώ μπορώ. Έναν  μερακλή να μου φτιάξει το σκαμνάκι, όχι το σκηνικό. Να αλλάξει τη λάμπα όχι το φως. Έναν υπεύθυνο, έναν παράγοντα, να διευκολύνει, να μην καθυστερεί, να μην εμποδίζει, να μην έχει λόγο στην ενδεκάδα. Μια νοσοκόμα με ελαφρύ χέρι- γιατί την πραγματική νοσοκόμο τη θέλω, την αγαπώ. Έναν φίλαθλο να μου περιγράψει το γκολ το όμορφο, τη χαμένη ευκαιρία, το θαυμασμό για το άλογο, την κούρσα, τον παίχτη. Έναν ειδικό να είναι ειδικός. Να μην το γράφει στις κάρτες του, στα site, να έχει το μέτωπο, την αναπνοή, τη λέξη, το ανάστημα, την πυγμή, τη γνώση, την ικανότητα, το θάρρος για ρήξεις, για συγκρούσεις, για ανατροπές. Για τον άλλο τον διαφορετικό προγραμματισμό. Να σπάζει τ’ αυγά. Να μην θέλει να είναι δημοφιλής. Να μην κάνει καριέρα ως καλό παιδί. Να ξέρει. Να εργάζεται. Να προχωράει, να πηγαίνει, να εξελίσσεται  μέσα στην τέχνη του, να αφήνει πίσω του την αρχική του γνώση, να  ψάχνει το νέο, «να πηγαίνει πάντα  στα σκοτεινά»,γατί μονό έτσι θα κατορθώσει να ελευθερωθεί απ’ αυτή. Να μη φοβάται. Να ξέρει πως είναι δίπλα του κι άλλοι που θέλουν. Που θέλουν να δουν.  Που λειτουργούν αναδρομικά. Γι’ αυτό υπάρχει ο ειδικός. Ο αρχηγός, στο πόστο του, στο χώρο του, στο τετραγωνικό του. Να κρίνεται. Να κρίνεται αυστηρά από το αποτέλεσμα και μόνο. Μόνο.

-Και καλά, όλος αυτός ο θόρυβος, η βουή, η ταραχή, εδώ στην πρωτεύουσα σε βρήκε; Στα μέρη σας δεν έχετε πιστολάκια;

-Τι λες παιδάκι μου; Από άκρη σε άκρη. Η περίοδος του κυνηγιού του ειδικού στην Ελλάδα, δεν έχει σταματήσει ποτέ. Από την απελευθέρωση μέχρι τις μέρες μας. Δεν βλέπεις πώς  τους φέρνουν, πώς τους σέρνουν, δεμένους πάνω στα καπό των αυτοκινήτων τους; Δεν είναι θηράματα αυτά που βλέπεις. Είναι οι άξιοι, οι ικανοί, οι γνώστες, αυτοί φτύνουνε το μαύρο αίμα. Οι πυροβολημένοι. Εορτάζουν κάθε χρόνο στις 9 Οκτωβρίου, ημέρα της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News