Δημιουργεί ηδονή να προκαλείς πόνο, πληγές, ακόμη και θάνατο; Το σκοτάδι που κρύβεται επιμελώς σε όλους μέσα μας, ίσως μπορεί να απαντήσει. Αλλά ποιος έχει την τόλμη να το ακούσει; Καμουφλάζ οι αόρατες παρωπίδες των θηραμάτων. Καραδοκεί και η άλλη μορφή του σκοταδιού. Κατάθλιψη, χάπια, απομόνωση, γωνίες να κρυφτείς, δρόμοι να ξεφύγεις, μα πιο πολύ… αδιέξοδα. Όσοι κυβερνούν το σκοτάδι τους, υποφέρουν πιο πολύ, μα έχουν αναλαμπές απο φώς. Μια όμορφη γυναίκα τον παίρνει στο στόμα σε βρωμερές τουαλέτες, ενώ στον έξω χώρο την περιμένει ο άνθρωπός της. Μου το παραδέχεται -στο πιώμα της- πως απλά τον αγαπάει. Δεν τη βρίσκει μαζί του. Αλλά μένει. Η ανασφάλεια του σκοταδιού ή το σκοτάδι της ανασφάλειας; Και για τους δύο.

Μια πόρνη προσπαθεί να πάρει ανάσα από το βάρος και τη βρώμα ενός πελατη, που μετά βίας κουνιέται πάνω της. Ένα στιλέτο θα ήταν λύση. Ποια δεν το έχει σκεφτεί; Μια τρανς σταματά στο ΑΤΜ να βγάλει χρήματα. Μια μηχανή της αρπάζει την τσάντα.Τ ους κυνηγά. Τους ρίχνει κάτω. Κάποιος μπορεί και να σκοτώθηκε. Ίσως.. Μια άλλη τρανς, σε άλλη εποχή, μπήκε σε ένα μοντέρνο αυτοκίνητο με άγνωστο, φυσικά, πελάτη και βρέθηκε το επόμενο ξημέρωμα ένα ξερό σαρκίο πεταγμένο στα βράχια της Βουλιαγμένης. Ποιου το σκοτάδι είναι πιο βαθύ;

Ένας πατέρας ανήμπορος. Πας να τον ταΐσεις και στα πετάει όλα κάτω. Τον «αλλάζεις». Η βρώμα σού σπάει τα ρουθούνια. Εύχεσαι, ώρες και φορές, να φύγει. Να πεθάνει. Τάχα μου, να ησυχάσει… Κι εσύ να ησυχάσεις. Έξω από ένα σχολείο κάποιος πατέρας ίσως περιμένει το παιδί του, να το πάει με ασφάλεια σπίτι του. Ίσως παραφυλάει γιατί εχει σταμπάρει κάποιο άλλο παιδί, τρυφερό, ιδανικό για τα αρρωστημένα γούστα του. Κάποιος άλλος πατέρας έχει προβλήματα στη δουλειά του, με τη γυναίκα του. Βγάζει τη ζώνη, ξεσπάει στο παιδί του, ακούγονται φωνές, αλλά κανείς δεν μιλάει. Το σκοτάδι πάλι νικάει. Ασθενής με HIV τριγυρνάει σαν αρπακτικό στα πάρκα, γνωρίζοντας τι κουβαλάει και ζητάει να τιμωρήσει. Και τιμωρεί. Οι τύψεις είναι πρώτα ξαδέρφια με το σκοτάδι, δεν εξανεμίζονται.

Καταριέσαι, βλαστημάς, κατακρίνεις, αποδοκιμάζεις, φασιστοποιείσαι, μαχαιρώνεις, δηλητηριάζεις, χτυπάς, βρίζεις, απατάς, αδιαφορείς, δεν μιλάς. Το σκοτάδι είναι δυνατό. Παρασύρει σαν σειρήνα. Είναι στη φύση του ανθρώπου. Μα αλίμονο, αλίμονο αν αφήναμε κάθε πάθος, κάθε άρρωστο καημό να γίνει γεγονός. Κάθε μορφή του που έχω δει. Πολλές τις έχω βιώσει. Τα κουμαντάρω τα σκοτάδια μου. Με το όποιο κόστος (κατάθλιψη, χάπια, απομόνωση κ.λπ.). Και μαχαίρι σκέφτηκα να κρύψω στο μαξιλάρι μου, χαζεύοντας κόκκινες λάμπες ανάμεσα από τούφες μαλλιών, στάζοντας ανεπιθύμητος ιδρώτας στο πρόσωπό μου. Και κυνήγησα μηχανάκι κι ας μη το πρόλαβα, μάλλον γιατί δεν ήθελα να το προλάβω. Και τον εραστή μου σκέφτηκα να σφάξω, όταν ανακάλυψα ότι δεν είμαι η πριγκίπησά του. Σου είπα, κατά κάποιο τρόπο έχω βάλει χαλινάρι στους δαίμονές μου. Συρματοπλέγματα. Πολλές φορές και τραγούδια να τους ξεγελώ.

ΥΓ: Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και κάθε παιδί που τα μάτια του ουρλιάζουν για αγάπη και σπάνια ακούγεται. Πόνος, σιωπηλός, γνώριμος… σαν να ήταν το φιλαράκι μου, ο παιδικός μου φίλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News