Το Παρίσι είναι στο μυαλό σου. Αυτό θέλει να πει με την ταινία του Midnight in Paris ο Γούντι Άλεν. Όλοι έχουμε ταξιδέψει εκεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Μουσική, γλώσσα, κουζίνα, τέχνη, επανάσταση, ιδέα, τα οχήματα.

Όσο μεγαλώνεις επιστρέφεις στις αναφορές της εφηβείας σου. Ήρωες και ιδανικά. Αυτό έχει πάθει και ο παρά 4, 80χρονος Νεοϋορκέζος.  Το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» δεν είναι η καλύτερη ταινία του. Προς το τέλος σου δίνει την εντύπωση της λούπας. Επαναλαμβανόμενο εύρημα, αναμενόμενη εξέλιξη. Είναι όμως η υπόκλιση του πετυχημένου αμερικανού στην ιστορία, τον ρομαντισμό και την τέχνη.

Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος απέκτησε χαρακτηριστικά λιτά, αφαιρετικά, πλούσια σε συναίσθημα, φτωχά σε εφέ κυρίως γιατί το σκηνικό του ήταν η ίδια του η ζωή, οι πόλεις των ανθρώπων του. Ακριβώς αυτό που  ήταν δηλαδή και η πιο επιτυχημένη ταινία του πιο Ευρωπαίου Αμερικανού σκηνοθέτη, το "Μανχάταν".

Το Παρίσι του Γούντι Άλεν είναι κουρασμένο, δεν έχει ούτε το μπρίο ούτε την όρεξη για ζωή της Βαρκελώνης. Κάθεται στα κλισέ της Πόλης του Φωτός, όπως θα τα ερμήνευε ένας διανοούμενος Αμερικανός. Είναι τουριστικό. Όχι με τον τρόπο που οι Αμερικανοί λατρεύουν την ιστορία των άλλων αλλά με τον τρόπο που ο υπαρξιστής Άλεν θα ήθελε να πλαισιώνεται ένα κομμάτι της ζωής του. Το Παρίσι θα μπορούσε να εκτοπίσει τη Νέα Υόρκη από τη ζωή του, έτσι έχει πει.

Παρόλα αυτά 57.000 θεατές ταξίδεψαν με τον οδηγό του μέσα στις 4 πρώτες ημέρες προβολής. Το ερώτημα είναι στην έξοδο: Η νοσταλγία αφορά το παρελθόν ή την εξιδανίκευσή του;

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News