Η Επίδαυρος έχει ένα μυστικό. Η σκηνή της χωνεύει τα πάντα, το κοίλον της ξερνάει τους «μικρούς» και άφωνους. Το θέατρο δεν είναι μόνο το έργο. Είναι το χρώμα όταν σβήσουν τα φώτα, τα πεύκα που βαραίνουν τις κερκίδες, η σιγή του μαρμάρου και η συμμετοχή. Ο ηθοποιός δεν παίζει για την τέχνη. Βλέπει και κατευθύνεται από το κοινό. Το μαγικό του αρχαίου θεάτρου είναι η ακουστική που ικανοποιεί την τέρψη και τη σκέψη (και) του άνω διαζώματος, του χαμηλότερου ευρώ.

Τα μικρόφωνα – εύρημα των τελευταίων χρόνων – διευκολύνουν την επαφή, στερούν την αμεσότητα των κυμάτων. Μεσολαβούν και αλλοιώνουν την χροιά. Η πλήξη της κριτικής που αναπολεί τους μεγάλους πεθαμένους θεατρανθρώπους που καταχειροκροτήθηκαν, φωτογραφήθηκαν και άνοιξαν δρόμους στον πειραματισμό, τη δοκιμή, την τόλμη φρενάρει στην εφορία.

Η παράσταση για τα 50 χρόνια του Κρατικού Βορείου Ελλάδος αυτό κέρδισε. Οδήγησε την ψυχή των θεατών του στη διακύμανση των συναισθημάτων (από τον πόνο, το θάνατο, στο γέλιο και τη σάτιρα) και χωρίς πολλά πλουμίδια, έκανε στον επίλογο τα χέρια να πιάνουν τον ρυθμό, τα χαμόγελα να σκάνε και την επαφή καλλιτέχνη – θεατή να εξωτερικεύεται.

Το θέατρο είναι ανάγκη. Η κάθαρση λυτρωτική. Τα Μικρά Διονύσια πέτυχαν το ανακάτεμα της μνήμης από εικόνες βαριές (μάσκες, σκηνικά, κοστούμια, χορός) και υλικά σύχγρονου λάιφ στάιλ. Αυτό που είμαστε δηλαδή. Αυτοί που ζούμε έχουμε παρελθόν, παρόν, μέλλον. Δεν υπάρχουν συνταγές, υπάρχουν όμως παραδείγματα ανθρώπων που προσπαθούν. Δεν έχουν όλοι τα ίδια μέσα, καταφέρνουν όμως και νικούν.

Ο Γιώργος Αρμένης μπροστά. Για τη στάση, την ηθική, την κίνηση, τη φωνή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News