Το σινεμά της Αργεντινής είναι σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα. Υποθέτω πως οι πενηντάρηδες σινεφίλ θα θυμούνται τον Φερνάντο Σoλάνας και το τετράωρο φημισμένο ντοκιμαντέρ του La Hora de los Hornos (1973) που παίχτηκε στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και είχε μεγάλη απήχηση. Οι νεώτεροι φίλοι του σινεμά πρέπει να ξέρουν αρκετά για την νέα γενιά σκηνοθετών της περίφημης κινηματογραφικής σχολής της Αργεντινής Univerrsdad Del Cine που άρχισε να λειτουργεί το 91. Ίσως να έχουν δει και το αντίστοιχο αφιέρωμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν μερικά χρόνια.

Μια χώρα με αρκετά όμοια με εμάς οικονομικά χαρακτηριστικά. Με πιο αντιπροσωπευτικό, το αλισιβερίσι με το ΔΝΤ και τις επιταγές του (λιτότητα-λιτότητα). Μετά το 2000 παρ όλα τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, έχει αναπτύξει μια nouvelle vague κινηματογραφιστών που έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στα διεθνή φεστιβάλ.

Έτσι νομίζω πως το φετεινό Όσκαρ στο El Secreto de sus Ojos του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα ήρθε μάλλον φυσιολογικά. Μάλιστα πρόκειται να δώσει ακόμα μια θετική ώθηση στο νέο αργεντίνικο σινεμά. Είναι μια ταινία που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από καμία όμοια της του εμπορικού αφηγηματικού σινεμά. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι αφηγηματικά ομαλή και πολλές φορές προβλέψιμη. Το τέλος της βέβαια, δεν είναι προβλέψιμο.

Ένας δικαστικός λειτουργός ο Μπένζαμιν (Ρικάρντο Ντάριν) παίρνοντας σύνταξη αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για ένα αποτρόπαιο φόνο-βιασμό που έγινε στο Μπουένος Αϊρες του 74 και τον είχε χρεωθεί στη θητεία του. Ο ίδιος πιστεύει πως η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Εμπιστεύεται την προσπάθεια του αυτή στην πρώην προϊσταμένη του και νυν δικαστικό Ιρένε, (Soledad Villamil) με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος χρόνια. Στην ουσία προσπαθεί να καταγράψει και να διαλευκάνει τελικά μια υπόθεση που τον έφερε πολύ κοντά στον ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής του.

Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της υπόθεσης, παρακολουθούμε και τη διαλεύκανση ενός άλλου εγκλήματος. Την μη ερωτική ένωση δυο ανθρώπων που έζησαν χρόνια στο ίδιο γραφείο, ένοιωθαν ερωτευμένοι ο ένας για τον άλλον, αλλά κανείς τους δεν προχώρησε αποφασιστικά στο πρώτο βήμα.

Ο φόνος στο τέλος χρεώθηκε, μετά από πολύ ξυλοφόρτωμα, σε δυο δυστυχισμένους εργάτες,. Αυτό όμως δεν έπεισε τον Μπένζαμιν, που ξεκινώντας από μια φωτογραφία και με ένδειξη μόνο το ένστικτό του φτάνει μετά από πολλές περιπέτειες για πρώτη φορά στον αληθινό δολοφόνο. Εκείνη τη στιγμή ο Καμπανέλα κάνει ένα απίστευτο εναέριο πλάνο ξεκινώντας ψηλά από ένα φωταγωγημένο γήπεδο ποδοσφαίρου χαμηλώνει και φτάνει με μονοπλάνο στο πρόσωπο του Μπένζαμιν και μετά στον ίδιο το δολοφόνο που είναι κρυμμένος μέσα στην ασφυκτικά γεμάτη φιλάθλους εξέδρα! Πραγματικά εντυπωσιακό. Όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις και τελικά ο φονιάς που ανήκει στο κυβερνητικό παρακράτος κυκλοφορεί πάλι ελεύθερος. Ο Μπένζαμιν θα επιμείνει μέχρι να φτάσει στο σκοπό του, και θα τα καταφέρει να ξανασυναντήσει το φονιά μετά είκοσι χρόνια. Εκεί τον περιμένει μια μεγάλη έκπληξη.

Το σενάριο χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο αφήνει πολλά περιθώρια στον Καμπανέλα να αναδείξει την χημεία του έρωτα ανάμεσα στον Μπένζαμιν και την Ιρένε, αλλά και λεπτές αποχρώσεις ανθρωπίνων σχέσεων. Να ανασυνθέσει πειστικά την εποχή της μεταπερονικής Αργεντινής και να κάνει επιτέλους ανοιχτά ένα πολιτικό σχόλιο στις ύποπτες εξαφανίσεις αντικαθεστωτικών που ήταν καθημερινή συνήθεια την εποχή του στρατηγού Χόρχε Βιντέλα που ανέλαβε μετά την περίφημη Εβίτα. Ο σκηνοθέτης χτίζει ένα νουαρ κλίμα με αργούς ρυθμούς το οποίο και διατηρεί σε όλη την ταινία. Στο τέλος όλα βρίσκουν τη λύση τους (όποια κι αν είναι αυτή) μα προπαντός βρίσκει έδαφος τελικά να ανθίσει ο έρωτας.

Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε, όπως θα έλεγαν και τα αντίστοιχα παλιά φέιγ βολάν.

Η ταινία θα εμφανιστεί στους κινηματογράφους μετά το Πάσχα. Totrailer

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News