Ρωτάς και με ξαναρωτάς πώς γράφεται ένα τραγούδι, ρωτάς έναν άνθρωπο γεμάτο απορίες, απορίες όμως που δεν με βγάζουν έξω από το χορό, δεν με αποστρατεύουν, το αντίθετο μάλιστα με κάνουν να θέλω να μάθω κι εγώ επιτέλους πως φτάνει κανείς να νομιμοποιεί το παραμιλητό του και να το κάνει τραγούδι. Γιατί τι άλλο είναι το τραγούδι;

Αφού επιμένεις, είμαι καταδικασμένος να σου προσφέρω όλες τις αμφιβολίες μου και τις ελάχιστες σωτήριες βεβαιότητές μου.

Λοιπόν, ξεκινάμε από τα αναγκαία, τα απαραίτητα λόγια οικοδομής, τη βάση του νεοελληνικού στίχου, τον τόνο, το ρυθμό, την εναλλαγή, το συνταίριασμα, μετά προχωράμε στον ίαμβο, τον τροχαίο και τον ανάπαιστο, χωρίς να υποτιμήσουμε καθόλου τον μεσότονο και το δάχτυλο, κι αφού κυλήσουμε στη χαρά και την ηδονή της ομοιοκαταληξίας, χωρίς να χαθούμε στις χασμωδίες, χωρίς να ξεχαστούμε στα συμπλέγματα και στις παρηχήσεις, αφού τα μάθουμε όλα αυτά πολύ καλά, πρέπει και να τα ξεχάσουμε αμέσως.

Θα διαβάσουμε, θα ακούσουμε, θα τραγουδήσουμε, θα ζηλέψουμε, θα κλέψουμε, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα αντιγράψουμε, θα σκίσουμε, θα σκίσουμε, θα σκίσουμε, θα περπατήσουμε ώρες και μέρες ατελείωτες, θα μάθουμε από στήθους τους ποιητές που αγαπάμε, τους στιχουργούς, λόγιους, λαϊκούς, ανώνυμους και τότε ίσως και να τολμήσουμε κι εμείς, αν μας καταδεχτεί φυσικά, αν μας θέλει το τραγούδι, γιατί μπορεί και να μην μας θέλει, το έχει αυτό το δικαίωμα πιο πολύ από τον καθένα. Το τραγούδι παραμονεύει σε κάθε γωνιά σαν τον πόνο, σαν τη χαρά. Σε διαλέγει. Σε σημαδεύει. Το πιο πιθανό είναι να σε αφήσει να περάσεις αδιαφορώντας για σένα. Και ας νομίζεις.

Θα πάρουμε το θέμα μας από το δρόμο, απ’ οπουδήποτε κι αν έρχεται, θα σκύψουμε να το πιάσουμε σαν το ψωμί από χάμω, με το στόμα, με τα νύχια, με τα δόντια, σαν το σκυλί στα σφαγεία, το καταπίνουμε και φεύγουμε τρέχοντας γαβγίζοντας λόγια, δεν το μασάμε, το μασάμε αργότερα όταν θα προσπαθήσουμε να το γράψουμε, σαν τα μηρυκαστικά. Και αν κάτι καταφέρουμε, θα είναι πάλι το μισό, γιατί πρέπει να βρεθεί και το στόμα -και αυτό είναι το δυσκολότερο- που θα δαγκώσει το μήλο για να συντελεστεί η αμαρτία η παλιά, η προπατορική.

Για ένα τραγούδι μας εξόρισαν στη γη, γι’ αυτό και το πάθος μας μαζί του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News