Η τρέλα είναι για μένα ό,τι η μαύρη σοκολάτα. Αν χάσει τη γλύκα της πίκρας της, αν ξεφύγει της λεπτής διαχωριστικής, θα πάψω να τη γεύομαι. Η τρέλα είναι καθηλωμένο το όρθιο στα δυο πόδια μαύρο άλογο του εφιάλτη μου. Αυτό καταλαβαίνω ως τρέλα. Όχι όταν παρεκκλίνει της πορείας το κανονικό, μα όταν παρεκκλίνει της πολύ προσωπικής του πορείας το κάθε φορά κανονικό του καθενός.

Ο Ηλίας ζούσε στην γειτονιά των πολύ παιδικών μου χρόνων και τον φοβόμουν λίγο παραπάνω από τον παιδικό εφιάλτη μου. Ήταν ένας νέος άνδρας γύρω στα 25 όταν τον πρωτογνώρισα. Ψηλός πολύ. Τον θυμάμαι όμορφο. Τα φρύδια του ήταν έντονα, πάντα και μόνο πολύ κοντά μεταξύ τους. Σαν θυμωμένος ακόμη κι όταν γελούσε. Συνοφρυωμένος. Δεν ξέρω αν αυτό το φυσικό χαρακτηριστικό του προσώπου του ήταν απλώς ένα μοιραίο λάθος που «πείραζε» την όλη του εικόνα ή αν ήταν μια αντίδραση του εαυτού του σ’ αυτά τα «πειραγμένα» που κουβαλούσε η ψυχή του. Άκουγε μουσική δυνατά, μιλούσε δυνατά, σεβόταν τον πατέρα του, χτυπούσε τη μητέρα του. Όταν έβγαινε απ’ το σπίτι, έμπαινα στο σπίτι. Όταν με κοίταζε, αγρίευα για να του δείξω ποιος ήταν ο δυνατός της ιστορίας. Μου χαμογελούσε και τον μούντζωνα. Με κοίταζε σαν παιδί, σαν αυτό που ήμουν δηλαδή και τον κοίταζα σαν θρίλερ.

Λίγα χρόνια μετά αλλάξαμε γειτονιά, αλλά στις συζητήσεις για τα νέα της παλιάς, όταν η κουβέντα έφτανε στον Ηλία παρακολουθούσα με την μεγαλύτερη προσοχή που θα μπορούσα. Σε μια απ’ αυτές τις συζητήσεις, η μάνα του Ηλία είχε πεθάνει, ο ίδιος είχε ξυρίσει τα φρύδια του και κατά τα λεγόμενα του συνομιλητή «κόντευε να αποτρελαθεί». Το προσπέρασα, δεν μου ήταν και ξένο. Χρόνια μετά ξαναβρέθηκα στον ίδιο τόπο. Μεγαλώσαμε. Ο Ηλίας δεν με αναγνωρίζει. Τα φρύδια του εξακολουθούν να λείπουν και ευτυχώς. Η απουσία των τότε έντονων φρυδιών του, όσο κι αν είναι τρέλα για τους πολλούς, απαλύνουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Κάνουν το χαμόγελο να μοιάζει με χαμόγελο χωρίς άλλους υπαινιγμούς, το βλέμμα να δείχνει καθαρά πια, ακριβώς αυτό που θέλει να δείξει. Σαν να πέταξε μόνος του από πάνω του την τρέλα.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και αν η χώρα είχε μια ατζέντα, ένα πλάνο, κάτι σαν σχέδιο δράσης –δεν έχει!- η ψυχική υγεία, οι δομές, όλο αυτό το σύστημα που οφείλει να περιθάλψει αυτόν τον κόσμο, θα ήταν στα πολύ κάτω της ατζέντας. Δεν αποτελεί προτεραιότητα για την Ελλάδα. Δεν θέλω να πω τι συνάντησα σε επίσκεψή μου στο Δρομοκαϊτειο πριν από χρόνια για να μη βρεθούμε όλοι μαζί να ξυρίζουμε τα φρύδια μας. Οφείλω όμως να πω ότι το χάλι που συνάντησα δεν ήταν ζήτημα των υποδομών μόνο…

Υγ:   Ο Τρελός
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News