Ο Γ αγαπάει την Θ, ή αντίστροφα, η Γ αγαπάει τον Θ; Δεν γνωρίζω πολλά για τους δύο νέους έκτος από το γεγονός ότι είναι μάλλον μαθητές λυκείου. Πιθανότατα ο Γ να είναι Γιάννης, ή  Γιώργος, ή  Γεωργία.  Ο έρωτας τους ξεκίνησε, έτσι υποθέτω, στις 19/10, μα αγνοώ τη χρονολογία. Ωστόσο ένα είναι βέβαιο: το νεαρό ζευγάρι ερωτεύτηκε στο γκαράζ μου. Ενώ εγώ πάρκαρα το αυτοκίνητο μου – άλλοτε ίσια, άλλοτε διαγώνια, άλλοτε με νεύρα, άλλοτε νυσταγμένα-, τα δυο παιδιά έχτιζαν την ερωτική τους φωλιά. Δεν ήμουν εκεί. Αλλά μπορώ να το φανταστώ – λίγο φλερτ, αγκαλιές, φιλάκια’ αθώα στην αρχή, και έπειτα..

Ήταν ντάλα μεσημέρι όταν έπιασα τον μισθωτό γκραφίτι artist να ιστορεί τον τοίχο μου με τα διάφανα πλαστικά του γάντια. Τον είδα και αγανάκτησα. Είχαν ξαναγράψει στον τοίχο μου. Παιδιά είναι, σκέφτηκα τότε, και το άφησα να περάσει. Αλλά να που τώρα σε απόσταση αναπνοής, ένας μαυροφορεμένος νεαρός ζωγράφίζε μπλε καρδούλες στον τοίχο μου. Τον πιάνω επ’ αυτοφώρω και δεν ξέρω αν πρέπει να χαμογελάσω ή να θυμώσω. «Τι κάνεις εκεί;» αναφωνώ. «Δεν ντρέπεσαι; Μέρα μεσημέρι»; Λες κι αν ήταν νύχτα θα ήταν καλύτερα. «Με πλήρωσαν», μου απαντάει. «Ποιος σε πλήρωσε αγόρι μου;» ερωτώ απορημένη. «Ένας φίλος μου, δεν μπορώ να σας πω ποιος, ζήτησε να φτιάξω αυτό για την κοπέλα του. Το μέρος αυτό είναι πολύ σημαντικό για εκείνους». Έμεινα άναυδη. Και εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά σε παρκάκια, σε σκαλάκια, σε μια πόλη όμορφη, ήρεμη. Κρυφτήκαμε πίσω από δέντρα, πιαστήκαμε χέρι χέρι σε παγκάκια. Αλλά αυτά τα παιδιά επέλεξαν να ερωτευτούν στο γκαράζ μου. Στο άδειο, άψυχο, από μπετόν γκαράζ μου. Εδώ συναντιούνται κάθε βράδυ, μέσα στο σκοτάδι.

Ο νεαρός αρτίστας έφυγε τρέχοντας όταν τον απείλησα ότι θα καλέσω την αστυνομία. Το έργο έμεινε μάλλον μισό. Και η αγάπη των παιδιών αυτών; Η 19/10 ήταν μάλλον η επέτειος τους. Και εγώ κυνηγούσα έναν παράνομο. Να ήταν άραγε το ένστικτο επιβίωσης, η σκέψη του κόστους του μπογιατζή, η νοσταλγία για εφηβικούς έρωτες, που δεν με άφησαν να χαρώ μαζί τους; Το γκραφίτι παραμένει στον τοίχο μου. Γ και Θ αυτό το κομμάτι είναι για εσάς. Να ζήσετε. Να είσαστε ερωτευμένοι. Να βρίσκετε πάντοτε καταφύγιο για τα πολύτιμα λεπτά των πρώτων φιλιών. Και να μη αφήνετε κανέναν να σας κλέβει τα όνειρα. Όσο για τον νεαρό καλλιτέχνη. Μπλε…; Mα δεν υπάρχει κόκκινο σε αυτόν τον κόσμο αγόρι μου; Aπό πότε ο έρωτας έχει μπλε χρώμα; To μπλε είναι το χρώμα του θρήνου, το χρώμα μιας λυπημένης ψυχής.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News