Το Πέραμα το αγάπησα με την πρώτη ματιά. Για την ακρίβεια με το πρώτο άκουσμα. Tότε ήταν «ο τόπος της φυγής» και τον άκουγα μόνο να τραγουδιέται.

«Κάτω στον τόπο της φυγής άμα τύχει και περάσεις

μπορεί να δεις πολλά που να θες να τα ξεχάσεις

αν συναντήσεις έναν τύπο που αλλιώτικος σου μοιάζει

μίλα του μπορεί λίγο ζωή να σε κεράσει..»

Ημουν πιτσιρικάς και το Πέραμα, στα μάτια μου ήταν ένας τόπος με μύθους και ιστορίες να σε περιμένουν σε κάθε στενό. Την πρώτη φορά που έκανα μια βόλτα στους ανηφορικούς του δρόμους, θυμάμαι να κοιτάζω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, να «ρουφάω» εικόνες. Τα μικρά προσφυγικά σπίτια, τα παλιά αυτοκίνητα, τα παραδοσιακά ουζερί και τα γερόντια που γυρνούσαν από το μεροκάματο. Κρατούσα ένα cd και έναν δίσκο στο χέρι και παρατηρούσα τους Περαματιώτες. Ηθελα να διασταυρώσω τη φαντασία μου με μία γερή δόση πραγματικότητας.

Μεγάλωσα και το Πέραμα άλλαξε. Μέσα σε λίγα βράδια, στους τοίχους του Περάματος, οι στίχοι των Active Member αντικαταστάθηκαν από συνθήματα μίσους και αγκυλωτούς σταυρούς. Δυστυχία. Το «περήφανο Πέραμα», το «καταφύγιο των Προσφύγων», το «προπύργιο της Αριστεράς» μετατράπηκε σε άντρο μιας νεοναζιστικής οργάνωσης. Σε αρκετούς δεν έκανε εντύπωση. Πάντα η φασιστική δεξιά βρίσκει εύφορο έδαφος εκεί που δουλεύει το σφυρί του εργάτη. Και ειδικά εκεί που ο φτωχός εργάτης μετατρέπεται σε φτωχό άνεργο.

Από την αρχή της κρίσης, το Πέραμα άρχισε να πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων. Και οι φάτσες των Χρυσαυγιτών ήταν πάντα σε πρώτο πλάνο. Η επίθεση σε αιγύπτιους αλιείς το 2012, η δολοφονική επιδρομή σε αφισοκολλητές του ΚΚΕ το 2013 και χθες οι τραμπουκισμοί σε δημοτικό σχολείο που ήθελε να φιλοξενήσει προσφυγόπουλα. Στο Πέραμα σύχναζε και ο Παύλος Φύσσας, εκεί βρισκόταν η μουσική του παρέα όταν έκανε τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα. Ο Παύλος που δολοφονήθηκε από μέλος της Χρυσής Αυγής δούλευε παλαιότερα και στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. «Και τώρα αν πλακώσει δουλειά, μπορεί να δεις τον Παύλο να φτάνει για μεροκάματο» μου έλεγε κάποιος φίλος του.

Οι λέξεις «Χρυσή Αυγή», «νεοναζί» και «Πέραμα» λοιπόν, έχουν αρχίσει να συνοδεύουν η μία την άλλη όλο και συχνότερα. Για τους αναλυτές και τους ειδικούς αυτό μόνο παράξενο δεν είναι. Ενα λογικό αποτέλεσμα της κρίσης που μπορεί να ερμηνευθεί αν εξετάσει κανείς τα ιστορικά δεδομένα και κάνει μια πρόχειρη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάλυση. Ομως και πάλι, όχι και το Πέραμα ρε γαμώτο.

Το ξέρω. Μου είναι δύσκολο και επίπονο να αποδεχτώ ότι ο τόπος που γνώρισα μέσα από τραγούδια και ιστορίες, έγινε το «γηπεδάκι» των νεοναζιστών. Δεν συμβαδίζει με τις εικόνες μου. Γυρίζω πίσω, κοιτάζω έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και αντί για τους Περαματιώτες που γνώριζα, βλέπω τον Γιάννη Λαγό να χαζογελάει με την παρέα του.

---

Υ.Γ.1. Θέλω να ξανακάνω μία βόλτα στο Πέραμα. Θα την κάνω όμως όταν τα συνθήματα μίσους στους τοίχους έχουν αντικατασταθεί και πάλι από στίχους τραγουδιών..

Y.Γ.2. Οι στίχοι του τραγουδιού στην αρχή του κειμένου είναι από το «O Αδιάφορος» των Active Member

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News