Η πορεία μοιάζει προδιαγεγραμμένη για την κάθε γυναίκα: γεννιέσαι, μεγαλώνεις, μαθαίνεις να βάφεσαι και να περπατάς πάνω σε τακούνια, ερωτεύεσαι, παντρεύεσαι, κάνεις παιδί, κάνεις και δεύτερο παιδί, μεγαλώνεις κι άλλο, σταματάς να βάφεσαι, σταματάς να περπατάς πάνω σε τακούνια, πεθαίνεις.

Ο,τιδήποτε ξεφύγει από αυτό το περίγραμμα, δεν είναι επιτρεπτό. Σημαίνει ότι κάτι έχεις κάνει λάθος. Οτι χάθηκες σε μια στροφή που δεν έπρεπε να πάρεις.

Είναι δυνατόν να μην άκουσες ποτέ το βιολογικό σου ρολόι; Είναι δυνατόν, ενώ αυτό χτυπούσε με μανία εσύ να το έβαλες στο snooze και να ξανακοιμήθηκες;

Εξαγριώνομαι από τον τόνο-είναι πάντα ο ίδιος, σαν να αναζητούν ένα χαιρέκακο λαβράκι-, των «ρεπόρτερ» που ρωτούν τις γυναίκες από 40 ετών και πάνω: «πώς και δεν κάνατε ποτέ ένα παιδί;».

Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο αδιάκριτη ερώτηση. Φαντασιώνομαι πολλές φορές, κάποια από αυτές τις γυναίκες, να σπάσει τον κώδικα ευγένειας και να πετάξει στη μούρη του «ρεπόρτερ» την άβολη αλήθεια της: «ήθελα αλλά δεν μπορούσα. Εχω αποβάλει τρεις φορές / Ημουν έγκυος και το παιδί γεννήθηκε νεκρό / Κάποια στιγμή, δεν είχα ούτε άλλη αντοχή, ούτε άλλα χρήματα για να προσπαθώ με εξωσωματικές».

Ή το ακόμα πιο σοκαριστικό για την κοινή γνώμη: «απλά δεν ήθελα ποτέ να γίνω μάνα. Είναι τόσο κακό αυτό;».

Το δικαίωμα στη μη-μητρότητα λοιπόν. Που κάνει γυναίκες που για κάποιον λόγο δεν απέκτησαν δικά τους παιδιά, να νιώθουν ακόμα πιο άβολα μια μέρα σαν αυτή, στη Γιορτή της Μητέρας.

Τί σημαίνει όταν απλώς δεν θέλεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο; Οτι κάτι σου λείπει; Ή, μήπως, ότι δεν σου λείπει τίποτα;

Οπως είναι επιλογή μας να κάνουμε παιδιά και να καμαρώνουμε γι’ αυτά, άλλο τόσο πρέπει να είναι και το να μην κάνουμε.

Κι όμως… Στα αυτιά μιας άτεκνης γυναίκας, συχνά αντηχούν συγκεκριμένοι ψίθυροι: «Δεν έκανε ποτέ παιδιά αυτή…». Η ρετσινιά της μη ευλογημένης, του σώματος που δεν καρποφόρησε ποτέ με ένα άλλο σώμα…

Ακόμα όμως κι αν αποκτήσεις ένα παιδί, δεν έχεις ξεμπερδέψει 100%. Η κοινωνία δεν το θεωρεί αρκετό. Παντρεύεσαι. Δεν προλαβαίνεις να βγάλεις το νυφικό και ακούς: «Αντε με το καλό κι ένα παιδάκι». Κάνεις το παιδάκι. Δεν προλαβαίνεις να βγεις απ’ το μαιευτήριο και ακούς: «Πότε με το καλό το δεύτερο;».

«Ενα ίσον κανένα», άκουσα πρόσφατα σε μια συζήτηση και, ως μοναχοπαίδι, ομολογώ πως ανατρίχιασα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ως κανένας.

Και γιατί ακριβώς πρέπει τα παιδιά να γίνουν σετ; Η περίφημη δυαδικότητα σε όλα, κατάρα μιας κοινωνίας που δεν αντέχει τις μονάδες, που οποιονδήποτε μόνο, τον θεωρεί παράταιρο, σαν κάλτσα που έχασε για πάντα την αδελφή ψυχή της στο πρόγραμμα για τα βαμβακερά και ευαίσθητα.

Γυναίκες γύρω στα σαράντα καταψύχουν τα ωάριά τους σε περίπτωση που γνωρίσουν τον Μϊστερ Πέρφεκτ όταν θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα. Εξωσωματικές, θεραπείες, ορμόνες, εξετάσεις, η επιστήμη προχωρά θεαματικά και πολύ καλά κάνει.

Κάπου μέσα σε όλα αυτά όμως, χάνεται η έννοια του ζευγαριού. Εκείνων των δύο ανθρώπων που κάποτε κοιτάχτηκαν μέσα στα μάτια, ο χρόνος σταμάτησε για λίγο και ένιωσαν την τρελή επιθυμία να ζήσουν για πάντα μαζί. Οταν το παιδί γίνεται αυτοσκοπός, πόσο επικίνδυνο είναι να χάσεις και τον άνθρωπό σου και ακόμη χειρότερα, τον ίδιο τον εαυτό σου;

Μωρά πεταμένα στον φωταγωγό και μαμάδες που δεν είχαν καταλάβει τίποτα για την εγκυμοσύνη των κοριτσιών τους κι ας ζούσαν μέσα στα ίδια 50 τετραγωνικά για 9 μήνες, γιοι που σκοτώνουν τις μητέρες τους και τις κρατούν στο σπίτι αναβιώνοντας το χιτσκοκικό «Ψυχώ», ομόφυλα ζευγάρια που προσπαθούν να δικαιωθούν σε μια κοινωνία που ακόμα δεν είναι καλά καλά έτοιμη να αποδεχτεί μία γυναίκα που μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της, ή μία άλλη που απλώς δεν θέλει να αποκτήσει ποτέ δικό της.

Μέσα σε τόσο θόρυβο, μας διαφεύγει το πιο σημαντικό απ’ όλα: γιατί θέλεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο; Για να έχεις κάποιον να σε γηροκομήσει; (Εχετε παρατηρήσει ότι οι 8 στους 10 ανθρώπους οραματίζονται το νεκροκρέβατό τους και ποιος θα είναι εκεί για να τους κλείσει τα μάτια; Λες και όλα περιστρέφονται γύρω από τον φόβο του θανάτου και όχι γύρω από τη χαρά της ζωής).

Μήπως θέλεις να κάνεις παιδί για να διαιωνίσεις το υπερπολύτιμο DNA σου;

Για να το δείξεις σε φίλους και γνωστούς λες και το κέρδισες στο λαχείο;

Για να ανεβάζεις φωτογραφίες του στο facebook;

Ή μήπως, για να του δείξεις πόσο όμορφη είναι η ζωή; Να του μάθεις μουσικές, ταινίες, τις αγαπημένες σου γεύσεις παγωτού και πόσο ωραίο χρώμα έχει ο ουρανός κάθε φορά που ξημερώνει;

Σε αυτή την περίπτωση, την τελευταία, μπορούμε να ευχηθούμε ολόψυχα: «καλούς απογόνους». Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες που έχουν παιδιά, που είχαν και τα έχασαν, αλλά και σε εκείνες που απλώς προτιμούν να μείνουν μαμάδες του εαυτού τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News