Ναι, ακριβώς εκεί, στο λιμάνι, στο λιμάνι της Καβάλας εκεί, εκεί το είδα «να βολταντζάρη» ήταν δελφίνι αρσενικό, κάποιαν αγάπη θα έχει, δεν μπορεί, γιατί να φτάσει έως εδώ με το κλαδάκι, με το μπουκέτο του βυθού στο στόμα; Το πάει στην Αγάπη του.

-Θα κάνω μια βόλτα στη γειτονιά της σκέφτηκε, θα πάρω τα σουλάτσα μου να την ειδώ στο μπαλκονάκι της, το πώς χτενίζει τα μαλλιά της.
Να δω τους φίλους μου, το Στέφανο Μανιό, τον Ταξιάρχη, τον Άγιο Νικόλαο.
Τόσο ξεψάρισμα μαζί.

Ανέβαινε κατέβαινε μέσα στα νερά, με σφυρίγματα, πλαταγίσματα, βουτιές, γκελ, πήδους, κύκλους και σάλτους απίθανους. Για καλό και για κακό φώναξα τις φίλες μου από το μεγάλο ξενοδοχείο την Έλλη και την Δέσποινα να δουν και αυτές για να βεβαιωθώ, μην όλα αυτά δεν είναι, τα φαντάζομαι. 

-Α! Το καημένο πώς μπήκε στο λιμάνι, τώρα πώς θα βγει…..

Λοιπόν είναι, είναι είπα από μέσα μου και είναι ο οιωνός καλός για το ταξίδι μου, γιατί εγώ το είδα πρώτος, είναι το δελφίνι της Κνωσού τους ξέφυγε και ήρθε.
Κρατούσε το κορμί του ώρα πάνω απ’ τα νερά κι όλο κοιτούσε προς την Παναγία.

Α! το πουλάκι μου  εκεί, εκεί έχει κτίσει τη φωλιά του, εκεί έχει αφήσει την καρδούλα του στο φρούριο από κάτω ή μήπως μέσα; Μην είναι φυλακισμένη η αγάπη του, μην το τραγούδι που ακούμε κάθε  βράδυ μέσα στον ύπνο μας  και δεν μπορούμε  να κοιμηθούμε και βουρλιζόμαστε και τρελαινόμαστε είναι το τραγούδι της Αρετούσας και  το δελφίνι είναι ο Ερωτόκριτος που ήρθε να την πάρει, να την σώσει;

Έτσι σκέφτηκα και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου, όταν τα άνοιξα δεν το είδα, δεν ήταν στο λιμάνι. Μόνο στα νερά μια γραμμή προχωρούσε έως  τον ουρανό και έσμιγε φιδωτή μαζί του. Μου έδειχνε από πού  και προς τα πού το δελφίνι μου είχε  φύγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News