Η απιστία, ισχυριζόταν πριν χρόνια ένας φίλος, είναι το πιο υπερεκτιμημένο «έγκλημα». H υποκρισία της κοινωνίας «αμαρτοποιεί» την ανθρώπινη επιθυμία για κάτι εντελώς φυσικό. Κάτι που όπως μού έλεγε  «δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια στιγμή. Και τι σημασία μπορεί να έχει μια στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα; Ελάχιστη».

Ναι, καλά.

Η αλήθεια είναι πως πάντα πίστευα ότι η απιστία όπως και το προγαμιαίο σεξ δαιμονοποιήθηκαν, αιώνες πριν, από την εκκλησία, στο πλαίσιο μιας ας πούμε αντισυλληπτικής πολιτικής. Το σεξ αποκλειστικά και μόνο μεταξύ νόμιμων συντρόφων ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ελέγχονται τόσο οι γεννήσεις όσο και οι  πιθανότητες αιμομιξίας (ασχέτως αν στο όνομα των βασιλικών pedigree οι αιμομιξίες έδιναν και έπαιρναν). Και ύστερα ήρθαν τα προφυλακτικά τα σπιράλ, τα αντισυλληπτικά χάπια, τα χάπια της επόμενης μέρας, τα τεστ πατρότητας…
Και το προγαμιαίο σεξ δεν σε οδηγούσε πια κατευθείαν στην κόλαση. Ούτε η απιστία.

Ναι καλά.

Η απιστία μπορεί  θεωρητικά να αντιμετωπίζεται πλέον με ανοχή και μετριοπάθεια στην πράξη όμως τα πράγματα είναι λιγότερο φιλελεύθερα και βολικά. Ρώτα και τον Ντέιβιντ Πετρέους.
Ο Πετρέους, όπως θα έχεις ακούσει, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από διευθυντή της CIA διότι αποκαλύφθηκε ότι είχε εξωσυζυγική σχέση. Και η CIA δεν τα ανέχεται αυτά, όχι επειδή είναι ρομαντική, αλλά  επειδή η απιστία, αν φτάσει στα λάθος αυτιά, μπορεί να γίνει όπλο εκβιασμού -άσε που αν δεν μπορείς να κρατήσεις μυστικό ΤΟ μυστικό σου, τι διάολο διευθυντής Μυστικών Υπηρεσιών θες να λέγεσαι;  

Δύο εβδομάδες και κάτι ψιλά αργότερα η Χόλι Πετρέους κατέθεσε αίτηση διαζυγίου. Κι ας μην ήταν για εκείνη και τόσο μυστικό τα εξτραδάκια στην ερωτική ζωή του συζύγου της της. Κι ας έκανε κατά καιρούς τα στραβά μάτια γιατί “άντρας είναι και βράζει το αίμα του και σιγά μην χαλάσει το γάμο της για το κάθε τσόλι”. Η δημοσιότητα γύρω από την απιστία του Ντέιβιντ, άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού γιατί την έφερε στην άχαρη, ταπεινωτική και δύσκολη θέση της κακομοίρας. Γιατί πάντα για τους άλλους η απατημένη είναι η απόλυτη κακομοίρα (μοναδική εξαίρεση στον κανόνα η Χίλαρι Κλίντον που κατάφερε να πείσει ένα ολόκληρο πλανήτη ότι «η κακομοίρα» είναι ο Μπιλ). Και σε μια τέτοια ταμπέλα δύσκολα κάνεις τα στραβά μάτια, ειδικά όταν το νέο δεν κυκλοφορεί απλώς στη γειτονιά σου αλλά στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου.

Και κάπου σε αυτή τη ταμπέλα, ίσως να κρύβεται η απάντηση στο γιατί η απιστία δεν μπορεί να απενοχοποιηθεί,  όσες έρευνες κι αν αποδείξουν ότι φταίνε τα γονίδια, ότι είναι στο αίμα μας, ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση βρε αδελφέ, δεν γίνεται αλλιώς…
Η απιστία , έχω καταλήξει, μας πονάει γιατί μας ταπεινώνει τόσο στα μάτια μας όσο και στα μάτια των άλλων. Μας εκθέτει σε αυτό που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε μάθει να τρέμουμε: στην απόρριψη. Μας κάνει να νιώθουμε  ασήμαντοι, περιττοί, ανεπιθύμητοι. Ακόμα κι αν πραγματικά, πραγματικά όμως, η ατάκα σταρ των άπιστων «δεν σήμαινε τίποτα αγάπη μου» ακούγεται, και ξέρουμε ότι είναι, απολύτως αληθινή.
Αν η ο σπόρος της απιστίας είναι στο αίμα, η επιθυμία για αποκλειστικότητα είναι στο μυαλό. Αυτή η αποκλειστικότητα είναι που μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, αρεστοί, αγαπητοί και ασφαλείς σε μία σχέση. Η σκέψη ότι ο άλλος προτίμησε έστω και για μια στιγμή, ασήμαντη έστω στιγμή, κάποια άλλη δεν φιλτράρεται εύκολα. Δεν προσπερνιέται εύκολα. Ειδικά αν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον, μια κοινωνία που έχει αναγάγει την προσωπική/επαγγελματική επιτυχία σε θρησκεία. Ακόμα κι αν μπορέσεις και διαχειριστείς την ήττα που νιώθεις, θα  έχεις  να αντιμετωπίσεις το «τι θα πει ο κόσμος», τα βλέμματα οίκτου και υποκρισίας. Θα θέλεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι η κακομοίρα. Δεν είσαι loser. Δεν είσαι αυτή που απορρίφθηκε αλλά αυτή που απέρριψε.

Δεν γνωρίζω αν η ανάγκη για αποκλειστικότητα είναι κι αυτή στη φύση μας, ξέρω μόνο ότι υπάρχει σε όλους μας. Για κάποιους είναι οριακά υπαρκτή, για κάποιους μεγάλη, για κάποιους βασανιστικά απαραίτητη. Για όλους όμως, η στιγμή που ανακαλύπτουν ότι ο/η σύντροφος τους ήταν άπιστος, μοιάζει με αιωνιότητα. Στην κόλαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News