Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, με τους δίσκους της ροκ και της heavy metal μουσικής να τρώνε ένα μεγάλο κομμάτι από το χαρτζιλίκι μας, κάποιες φορές αποφάσιζα να επενδύω το μουσικό μου μέλλον σε βινύλια ελληνικά. Ένα από αυτά το 1984 ήταν ο δίσκος «Χαράτσι» του Νίκου Παπάζογλου. Ένα εμπνευσμένο εξώφυλλο, μία αυθεντική φωνή κι ένα μοναδικό τραγούδι με έκαναν να προχωρήσω σε μία από τις πρώτες μου μουσικές… απιστίες. Τότε μιλούσαμε χαμηλόφωνα για τραγούδια με ελληνικούς στίχους και σχεδόν καθόλου για τραγούδια λαϊκότροπα. Όταν όμως άκουγα την φωνή του Νίκου Παπάζογλου στα καφενεία της Τούμπας που περιδιάβαινε με το μπαγλαμαδάκι  του, όταν ένιωσα που κάτι έρχεται από τον ουρανό κι αυτό το κάτι ήταν ο «Αύγουστος» κι όταν είδα το εξώφυλλο του δίσκου με το… όργωμα ενός δίσκου βινυλίου να δένει αρμονικά μέσα σε έναν λαϊκό πίνακα που σου ξυπνούσε τα ομορφότερα των συναισθημάτων, δεν μπορούσα παρά να τραγουδάω και ελληνικά. Μάλιστα χρόνο με τον χρόνο τραγουδούσα και πιο πολύ τα ελληνικά.

Χάρη σε πολλούς ανθρώπους της ελληνικής μουσικής από κει και πέρα, αλλά χάρη στον Παπάζογλου, τον Σιδηρόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου, αρχικά. Όπως στο εξώφυλλο εκείνου του δίσκου λοιπόν, έτσι κι εγώ… όργωσα- με υνί την βελόνα του πικάπ μου- τα τραγούδια που αποτελούσαν την κληρονομιά που θα άφηνε το «Χαράτσι» στην ελληνική μουσική. Κι όσο κι αν προσπαθούσα να ξεφύγω από την πεπατημένη για να δείξω ότι είμαι πιο… ψαγμένος από τους υπόλοιπους, τα μάτια μου έκλειναν, τα αυτιά μου κολλούσαν στα ηχεία, η καρδιά μου έκλαιγε και γελούσε  και η ψυχή μου ταξίδευε μόλις άκουγα τον «Αύγουστο». Το τραγούδι της απώλειας για τα λυτά μαλλιά που χάθηκαν, αλλά και της ευτυχίας που μπορεί να νιώσει ο καθένας με τα χιλιάδες φιλιά, διαμάντια που απλόχερα του χάρισαν. Όσες φορές κι αν το άκουσα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, μόλις πιάσουν οι κεραίες μου αυτό το τραγούδι, κλείνω τα μάτια, ανοίγω τα αυτιά και απολαμβάνω την μοναδικότητα. Σαν να το ακούω πρώτη φορά. Είμαι θλιμμένος για τον θάνατο του Νίκου Παπάζογλου, αλλά ταυτόχρονα χαμογελώ. Ευχαριστώ την τύχη μου που όρισε να μεγαλώσω στην Θεσσαλονίκη και να πάω γυμνάσιο και λύκειο στην Τούμπα. Κι έτσι κάποιες στιγμές να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με τον Παπάζογλου και να τον ακούω να τραγουδάει για την παρέα. Σε καφενεία ή ακόμα και στον δρόμο. Αυτή είναι η πραγματική απώλεια. Κι όσο κι αν προσπαθώ να τραγουδήσω τον «Αύγουστο»   για να τον τιμήσω, τόσο μου έρχεται στα χείλη ένα άλλο τραγούδι. Όχι δικό του. Όμως, γι’ αυτόν…

ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ – ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ 

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει

Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι

Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι

Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη


Τι τραγούδι να σου πω

Εκεί που πας

Να μη μοιάζει με κανένα

Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς


Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα

Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει

Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει

Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν


Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία

Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι

Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει

Να μην έχει λάμψη, ούτε αξία…


Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News