Πριν από λίγες μέρες η πρωταγωνίστρια της παγκόσμιας επιτυχίας «Το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς», Ρενέ Ζέλβεγκερ, έκανε την πρώτη της σημαντική δημόσια εμφάνιση στο Χόλιγουντ μετά από πενταετή απουσία. Η Ζέλβεγκερ, μαζί με πολλές άλλες κυρίες του θεάματος, πήρε μέρος στην εκδήλωση του περιοδικού Elle, «Γυναίκες στο Χόλιγουντ». Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προφανώς επιχείρησε με αυτή την εμφάνιση να αναθερμάνει την σχέση με τους θαυμαστές της αλλά και με τα ΜΜΕ, και να σηματοδοτήσει την επιστροφή της στο πανί.

Αυτό που ακολούθησε ήταν η παγκόσμια κατακραυγή, κοινώς το «κράξιμο» της Ζέλβεγκερ από δημοσιογράφους, τηλεπαρουσιαστές, μπλόγκερς, ακόμα και απλούς χρήστες του facebook, επειδή το διάσημο πρόσωπό της δεν θύμιζε πλέον σε τίποτα αυτό της δροσερής, χαριτωμένης ξανθιάς που οι θεατές έχουν συνδέσει με την Μπρίτζετ Τζόουνς και πολλούς άλλους επιτυχημένους ρόλους.

«Μα τι της συμβαίνει;» και «Γιατί έγινε έτσι;» ήταν οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που έκαναν τον γύρο του διαδικτύου. Το θέμα όμως δεν είναι πού οφείλεται η πραγματικά έντονη αλλαγή του προσώπου της διάσημης ηθοποιού, κι αν είναι αποτέλεσμα πλαστικών επεμβάσεων ή αντιθέτως η απουσία τους που την άφησε «ανοχύρωτη» στο πέρασμα του χρόνου — αλλά το αν έχουμε ως κοινωνία το δικαίωμα να επικρίνουμε, να περιγελάμε, να εκφοβίζουμε και τελικά να αποφασίζουμε πώς οφείλει να δείχνει μια γυναίκα. 

Εννοείται ότι δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε γυναίκα, αλλά για μία σταρ που στήριξε μεγάλο μέρος της επαγγελματικής της καταξίωσης στην εικόνα της, για μία ικανή «παίκτρια» της βιομηχανίας του κινηματογράφου που χρησιμοποίησε την σέξι εμφάνισή της για να καθιερωθεί. Σε τελική ανάλυση είναι μια επαγγελματίας που βγάζει λεφτά από αυτή την εμφάνιση, γιατί αν και είναι γεγονός ότι πρόκειται για ταλαντούχα ηθοποιό, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι τύχη θα είχε στο Χόλιγουντ, αν δεν είχε υπάρξει μια επάξια εκπρόσωπος του καλουπιού «γλυκιά, χυμώδης ξανθιά».

Το πρόβλημα πιστεύω δεν σταματά στις γυναίκες που στελεχώνουν τις βιομηχανίες του κινηματογράφου και της μόδας, εκτείνεται αντίθετα σε όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από επάγγελμα, σωματότυπο, και φυλή. Ο ρατσισμός της ηλικίας βαραίνει ιδιαίτερα τις γυναίκες εφόσον ως κοινωνία υιοθετούμε δυο μέτρα και δυο σταθμά για το πώς είναι «σωστό» να δείχνει ένας άντρας και μια γυναίκα στο πέρασμα του χρόνου.

Πολύ απλά οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να «αφήνονται» σε καμία περίπτωση: η ασθένεια, η εγκυμοσύνη, η ψυχική κόπωση, το γήρας δεν αποτελούν ικανές «δικαιολογίες» για μια παραμελημένη εμφάνιση. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα δημοσιεύματα του κίτρινου τύπου, ή να παρακολουθήσει μια συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής για να καταλάβει τι εννοώ. Περιττό, δε, να επισημάνω ότι πολλά σεξιστικά σχόλια εναντίον γυναικών προέρχονται από άλλες γυναίκες.

Ας επιτρέψουμε στην κάθε γυναίκα να βιώνει το πέρασμα του χρόνου όπως πραγματικά επιθυμεί. Ας αφήσουμε την Μπρίτζετ Τζόουνς να μεγαλώσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News