Μετά τη μίνι σειρά “Ολοκαύτωμα” όπου έλαμψε για πρώτη φορά η Μέριλ Στριπ και τη “Λίστα του Σίντλερ” δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσαμε να δούμε και να μας εντυπωσιάσει, πάνω στην τραγική περιπέτεια του εβραϊκού έθνους. Όμως φαίνεται ότι πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί και μπορεί να φωτίσει ένα κομμάτι της ιστορίας των Εβραίων της Ευρώπης στον μεγάλο πόλεμο.

Αυτή τη φορά πρόκειται για την αληθινή ιστορία του πώς η γαλλική αστυνομία συγκέντρωσε 13.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά για να τους στείλει στο Άουσβιτς. Ήταν Εβραίοι. Οι Γάλλοι δεν φοβούνται πια να παραδεχθούν εμμέσως πως είχαν κι αυτοί ένα κάποιο μερίδιο στα εφιαλτικά γεγονότα της γενοκτονίας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια ακόμα ένδειξη αντισημιτισμού στη χώρα αυτή. Μια πικρή ιστορία. Η Ροσελίν Μπος προτιμάει να δώσει ακριβή στοιχεία, σχεδόν να αναπαραστήσει με ακρίβεια τα γεγονότα ενώ φέρνοντας τον Ζαν Ρενό και την Μέλανι Λωρέντ (Inglourious Basterds) κατορθώνει να συγκεντρώσει πολλή από την προσοχή που έχει ανάγκη.

1942. Ο 11χρονος Τζόζεφ Βάισμαν πρέπει να πάει στο σχολείο του στη Μονμάρτη με ένα κίτρινο αστέρι ραμμένο πάνω στα ρούχα του. Ο Τζόζεφ, όπως όλοι οι Εβραίοι στη Γαλλία, απαγορεύεται να κυκλοφορεί σε δημόσιους χώρους… Το νέο αντι-εβραϊκό διάταγμα της γαλλικής κυβέρνησης έχει μπει σε εφαρμογή. Στις 16 Ιουλίου 1942 οι καθοδηγούμενες από τα Ες Ες αστυνομικές αρχές του Παρισιού μπαίνουν με βία στο σπίτι της οικογένειάς του, τους οδηγούν και τους στοιβάζουν στο χειμερινό ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, όπου κρατούνται για πέντε μέρες μαζί με χιλιάδες άλλους Εβραίους έχοντας στη διάθεσή τους δυο τρεις τουαλέτες και μία βρύση με νερό.
Δεν λείπει βέβαια η σκηνή του βίαιου αποχωρισμού μητέρας και παιδιού (στάνταρ συγκίνηση, κλασική πια σε κάθε δραματική ταινία) καθώς και πολλές από τις κλισέ λεπτομέρειες (ξεγυμνώματα, ταπεινώσεις) που ακολουθούν αυτή την φρικιαστική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας. Μόνο που αυτή τη φορά τα κάνουν Γάλλοι δοσίλογοι. Φυσικά την παράσταση κατά το κοινώς λεγόμενο κλέβουν τα παιδιά, ο Νόνο και ο Τζο καθώς καταγράφουν με τα μάτια τους, την τραγική ιστορία.

Αυτή η ταινία δε νομίζω ότι θα μπορούσε να παιχτεί ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του ’80 στη Γαλλία. Η μεγαλύτερη απόσταση από τα γεγονότα όμως, επιτρέπει στους ευαίσθητους Γάλλους να μπορούν να βλέπουν τους εαυτούς τους να παίζουν τους κακούς, σαν σε έναν εφιάλτη.
Πρόκειται για ένα καλό φιλμ που δεν θέλει να κάνει κάποια αισθητική παρέμβαση ή να συζητήσει με την ιστορία. Παραθέτει τα συμβάντα χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις και προσπαθεί να μην αφήσει την καθημερινότητα να διαγράψει αυτά τα γεγονότα από τις μνήμες όσων γεννήθηκαν μετά το ’80.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News