«Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να παρακολουθήσω τη Ζαχάροβα μετά την παράστασή της. Να δω τι θα κάνει αμέσως μετά, τι θα φάει, πώς θα κοιμηθεί, πού μένει…». Κατάλαβα απόλυτα τι εννοούσε η Κάτια. Ο Δημήτρης με όλη την ανδρική πρακτικότητα και την τετράγωνη νόηση είπε «Σίγουρα θα κάνει ντους». Δεν το σχολιάσαμε καν. Άνδρες. Ωστόσο, το δικό μου μυαλό είχε κολλήσει στα λόγια της Κάτιας. Ήταν μετά την παράσταση της Σβετλάνα Ζαχάροβα στο Μέγαρο μουσικής. Του ζωντανού θρύλου, της «Τσαρίνας του κλασσικού μπαλέτου». Υπερθετικοί χαρακτηρισμοί για μια καλλιτέχνιδα των Μπολσόι που το κοινό υποκλίθηκε παραλείποντας το μικρό της όνομα, όπως είχε κάνει παλιότερα με την Πάβλοβα και την Ουλάνοβα. 

Την είχαμε δει να χορεύει πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν κάτι θεία πλάσματα! Μάλλον, ας το διορθώσω… Δεν χόρευε… Έρεε, ήταν από ζυμάρι, την είδαμε μέχρι και να πετάει, να σπάει τον νόμο της βαρύτητας. Να αναδεύεται μ' εκείνα τα θεόρατα χέρια της. Να φυλλοροεί. Να ψυχορραγεί σαν ψάρι. Μαγεύτηκα. Μια παράσταση που συμπεριλάμβανε στην ίδια σκηνή κλασικό και μοντέρνο μπαλέτο. Τη μια στιγμή να παρακολουθείς τον ακραίο μινιμαλισμό μιας γυναίκας με ένα πανάκι επάνω της να χορεύει με μόνο μια καρέκλα και στον επόμενο τόνο να βλέπεις μια παλιομοδίτικη μπαλαρίνα με το ανασηκωμένο τούλι της να υποδύεται τον κύκνο. Σπουδαία και στα δυο. Κι ας απαιτούν άλλα εκφραστικά μέσα. Υπάρχουν κάτι θεία πλάσματα! Που αφεντεύουν κάθε μυ του κορμιού τους, που εξουσιάζουν κάθε τους κύτταρο.

Πόσος κόπος απαιτείται; Πόσο καταπονείται το σώμα; Γιατί το καταπονούν τόσο; Το αγαπούν ή το μισούν το κορμί τους; Το καμαρώνουν ή τους τσαντίζει για τα εμπόδια που προτάσσει η φύση του; Πόσες γάζες έχουν καταναλώσει σε πόδια; Πόσο ζωή ξόδεψαν ή πόσο ζωή αξιοποίησαν; Πώς το μετράνε; Τι να κάνει η Ζαχάροβα μετά την παράσταση; Τι συναισθήματα να νιώθει; Πώς τα βγάζει πέρα με δύο ήχους… Δύο ήχους έχουν οι παραστάσεις… Μιλάω για τις θριαμβευτικές. Από τη μια παλαμάκια και μαγεία και φωνές BRAVO και από την άλλη, με διαφορά ελάχιστης ώρας,  σιωπή. Τη σιωπή της παράστασης που τελείωσε. Άλλη σιωπή, αυτή η σιωπή! Τι να κάνει η Ζαχάροβα μετά την παράσταση; Πώς να νιώθει; Με ποιον θα επικοινωνεί; Ποιες θα είναι οι πρώτες της λέξεις σε μια τηλεφωνική επικοινωνία; Θα πεινάει; Τι θα αναζητάει η γεύση της; Θα την παίρνει εύκολα ή δύσκολα ο ύπνος; Πότε θα αποκαλωδιώνεται από αυτό που έζησε; Αποκαλωδιώνεται; Κτίζω σκηνές με τη φαντασία. Χαμογελάω σε όλες. Λέει και η Κάτια τα δικά της. Πιθανολογεί χαριτωμένα. Γελάμε με παράταιρα που στήνουμε. Φαντάσου και ξανά φαντάσου… Μόνο σε ένα συμφωνούμε και οι δυο. Η Ζαχάροβα εντέλει θ' αναζητάει μια αγκαλιά. Να χωθεί. Και δυο μόνο μάτια να στεριώσει την αλήθεια του «πώς ήμουν;». Την έχει; Τη βρήκε; Η Ζαχάροβα ίσως να μοιάζει και σε μερικά με τους θνητούς ανθρώπους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News