Ηλίθια γιορτή αλλά αν επιμένεις να τη γιορτάσουμε, δεν θέλω κεριά, δεν θέλω σοκολατάκια καρδούλες, δεν θέλω κόκκινα εσώρουχα, δεν θέλω τίποτα κόκκινο. Ο έρωτας δεν είναι κόκκινος είναι διάφανος. Δεν θέλω να με πας «στα καλύτερα», δεν θέλω να χτενίζομαι με τις ώρες.

Θέλω να έρθεις να με πάρεις με το αυτοκίνητο, να μου ανοίξεις την πόρτα ενώ κάθεσαι στη θέση σου και να έχεις βάλει το cd με το Bensonhurst blues που μ’ αρέσει. Να μου χαμογελάσεις μόνο και να φύγουμε χωρίς να ξέρω για πού.

Θέλω να βρέχει και να με ακολουθείς με το αυτοκίνητο ενώ σέρνω τα τακούνια μου στη βροχή, νύχτα, για να μη με πειράξει κανείς.

Θέλω ένα φιλί στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.

Θέλω τις σιωπές σου, δεν θέλω ερωτικές εξομολογήσεις, μην παιδεύεσαι.

Θέλω να φορέσω το πουκάμισό σου, όχι το πιο σέξυ μου φόρεμα.

Θέλω να μου πεις «ανυπομονούσα», όχι «χρόνια πολλά, μωρό μου!» (δεν έχω γενέθλια!).

Θέλω όλα αυτά, χωρίς να πρέπει να περιμένω μια εβδομάδα και κάτι μέχρι να έρθει «η μέρα». Δεν υπάρχει μέρα. Δεν υπάρχουν μέρες. Δεν θυμάμαι να σου περιγράψω, κανένα μου 24ωρο απ’ την αρχή ως το τέλος. Θυμάμαι όμως στιγμές τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News