Ανήκει πια στις ταινίες που θα πρέπει να έχετε δει. Ήδη έχει ξεσηκώσει αντιφατικά σχόλια στον κόσμο των κριτικών, αρχής γενομένης απ΄τις Κάννες.
Είναι σίγουρο πως η θριαμβεύτρια ταινία του φετινού Φεστιβάλ των Καννών δικαίως και δικαιότατα θα αφήσει το στίγμα της στον σύγχρονο κινηματογράφο. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία που θα έχετε δει είναι όμως μια σημαντική ταινία. Ο ανήσυχος θεατής κι αυτός που είναι μαθημένος να αποκρυπτογραφεί εικόνες και νοήματα στην οθόνη, θα βρεθεί σε ένα απέραντο λιβάδι με προκλήσεις. Κάποιος που δεν δίνει και τόσο σημασία σ αυτά, πιθανώς και να βαρεθεί. Είναι σίγουρο πως το φιλμ αυτό δεν αφορά πολύ κόσμο.

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ μικρός για να περιγράψω με λόγια ένα τέτοιων διαστάσεων αλληγορικό έπος για το δράμα της ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων. Χρειάζεται κάποιο δημοσιογραφικό θράσος για να αναλύσεις να κριτικάρεις και να παρουσιάσεις με απλά λόγια ένα τέτοιο δημιούργημα. Δεν νομίζω ότι το έχω.
Οι θεατές μικρότερων ηλικιών που βρίσκονται μακριά απ τις αλήθειες που χειρουργικά έχει προσεγγίσει ο Μαλικ, ίσως δεν χαρούν σε όλο της το μεγαλείο αυτή την ταινία. Οι παρελθόντων ετών θα ανατριχιάσουν καθώς ο Μάλικ θα ράβει απάνω τους τον λεπτότατο καμβά των σχέσεων της ταινίας.

Μόνο φροντίστε ο διπλανός σας να μην τρώει τυρόπιτα τυλιγμένη σε κρατσανιστό χαρτί, κατά την διάρκεια της προβολής. Το φιλμ διαρκεί δυόμισι ώρες αλλά και  δυόμισι χρόνια να διαρκούσε θα το βλέπατε. Είναι μια εικαστικά άψογη ταινία χωρίς λόγια ή τουλάχιστον με πολύ λίγο λόγο. Είναι μια προσεκτικά ποιητική παράθεση εικόνων που πατάει πάνω σε ήχους και εύστοχη μουσική που παράγει αλήθειες και  νοήματα γύρω απ το δράμα της ζωής και των σχέσεων των ανθρώπων και ειδικότερα ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας της Αμερικής του 50 θαρρώ, αλλά δεν έχει καμία σημασία η εθνικότητα και η ημερομηνία. Αυτές είναι μόνο καλλιτεχνικές προσεγγίσεις και φορείς για την εξωπραγματικά γιγαντιαία παρουσίαση του οράματος του Τερενς Μάλικ. Ο Σων Πεν πενηντάρης-στέλεχος σε κάποια απ τις ανταγωνιστικές πολυεθνικές που σκίζουν τον κόσμο σήμερα, περνά μια περίεργη καμπή στην καριέρα του. Αυτό (πώς έφτασα ως εδώ;) γίνεται αφορμή για να ανατρέξει στο παρελθόν των οικογενειακών ανταγωνισμών (αδέλφια μητέρα) με ζητούμενο τη σχέση αγάπης και μίσους  με την κεντρική φιγούρα των παιδικών του χρόνων τον πατέρα αφέντη (boss) Μπραντ Πιτ.  Αναμφίβολα  μια ιστορία γεμάτη δυνατά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Μά­­λικ.

Δεν είναι ανάγκη να διαβάσετε την παρουσίαση μου ούτε τις βαρύγδουπες κριτικές ξένων εφημερίδων. Είναι ανάγκη να πάτε να δείτε την ταινία με την αφέλεια και την διάθεση  ενός μικρού παιδιού που πάει για πρώτη φορά στην εκκλησία να μεταλάβει.

Η ταινία The Tree of Life παίζεται αυτήν την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News