Η υπόθεση: Δύο μεσήλικες αδελφές (Αννέζα Παπαδοπούλου, Θέμις Μπαζάκα) που έχουν αποτραβηχτεί από τη ζωή, αναπαριστούν σε ένα είδος γκροτέσκου θεάτρου, τον κοινό και ανεκπλήρωτο εφηβικό τους έρωτα. Η τρίτη αδερφή, πολύ νεώτερη, (Μαρία Πανουργιά) στέκεται αναποφάσιστη στην πόρτα, αν θα διαλέξει τον εγκλεισμό στην ασφάλεια του σπιτιού και μαζί στον παραλογισμό των άλλων δύο ή αν θα βγει, έξω στη ζωή. Η μόνη επαφή των τριών αδελφών με τον έξω κόσμο είναι ο νεαρός ιχθυοπώλης (Παναγιώτης Εξαρχέας) που αναζητάει στο βλέμμα της μικρής αδερφής ένα λόγο να πιστέψει στον έρωτα και να ξεφύγει από το τίποτα που τον κυκλώνει.

Τόπος: τυπικά ένα ψαροχώρι της Ιρλανδίας, ουσιαστικά anywhere…Κεντρικό ερώτημα: είναι ο κάθε άνθρωπος ένα ερημονήσι;

Συγγραφέας: ο Εντα Γουόλς (Chatroom, Hunger, Disco Pigs, Τα μικρά πράγματα, κα.)

Η παράσταση στο Χώρα, που παρακολούθησα λίγο πριν την πρεμιέρα, ήταν ένα βήμα πριν την απογείωση – που ελπίζω να τo έχει κάνει- γιατί διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα: δυνατό κείμενο, δυνατές ερμηνείες και μια ισορροπία (τρόμου) ανάμεσα στο σπαρακτικό και το γελοίο, την παραίτηση και την ελπίδα, την ιλαρο-τραγωδία του εγκλωβισμένου ανθρώπου που μη έχοντας παρόν αναπαριστά αέναα το παρελθόν. Ο έρωτας, η μοναξιά, η μεταμφίεση και η παράνοια μιας ζωής σημαδεμένης σαν τράπουλα σε ένα πόκερ που στήνεται ξανά και ξανά… για χρόνια, είναι το κεντρικό μοτίβο του έργου.

Οι ηθοποιοί: Η Αννέζα Παπαδοπούλου, φτιάχνει έναν χαρακτήρα που παίζει ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό και στην αυτοταπείνωση, η Θέμις Μπαζάκα, μια γυναίκα ματαιωμένη, αλλά ακόμη με πολλή δύναμη να προκαλεί τα πράγματα, η Μαρία Πανουργιά, μια φιγούρα που σαν να αιωρείται ανάμεσα στο ασφυκτικό μέσα και στο επίφοβο έξω και ο πρωτοεμφανιζόμενος Παναγιώτης Εξαρχέας μοιάζει τόσο αθώος ώστε να είναι το ιδανικό θύμα για να φύγει τραυματισμένος από αυτό το σπίτι- παγίδα.

Η μουσική του Blain Reininger, ένας ήχος από παλιό, ξεχασμένο πια, μαγνητόφωνο δημιουργεί το κατάλληλο, με παράσιτα, μουσικό κλίμα, μια ανάμνηση της μοιραίας βραδιάς που οδήγησε τις δύο αδελφές σ΄αυτόν τον εγκλεισμό.

Σκηνικό –κοστούμια: Η Ιωάννα Τσάμη, έχει ιδιαίτερη «γραφή» στα κοστούμια της εδώ και χρόνια, αλλά εδώ φτιάχνει και το σκηνικό, μια ξύλινη εξέδρα, μια σχεδία, που πάνω παίζεται το έργο μιας ναυαγισμένης ζωής, ή ένα παλκοσένικο, που φωτίζεται από λαμπιόνια στη βάση του, όταν αρχίζει να παίζεται η ίδια αρρωστημένη ανα-παράσταση μιας βραδιάς στο new electric ballroom.

Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Καραντζάς, καταφέρνει να ενορχηστρώνει την παράσταση εξαιρετικά επιδέξια. Τον άφησα τελευταίο γιατί το ταλέντο του θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον. Είναι μόλις 22 χρονών και αυτή είναι η τρίτη παράστασή του, μετά την επιτυχία του Ϊβανώφ» με την ομάδα από το θέατρο «Εμπρός», που πήρε διθυραμβικές κριτικές. Ο ίδιος σημειώνει ότι «τα 4 πρόσωπα του έργου, δημιουργούν ένα «ζωντανό» τόπο δράσης. Μια εξέδρα μνήμης, ερμητικά κλειστής στο παρόν και βαθιά κλεισμένη στα 50’s και στις ευτυχισμένες μέρες των προσώπων, τα οποία μετέρχονται κάθε μέσο και υλικό για να αναπαραστήσουν, να αναβιώσουν και να αφηγηθούν το όνειρο και την απώλειά του.»

ΘέατροΧώρα: από Πέμπτη-Κυριακή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News