Αν θέλεις να ταξιδέψουμε μαζί, όπως λες, πρέπει πρώτα να κατέβουμε στο λιμάνι, στη γεφυροπλάστιγγα, να ζυγιστούμε, να δηλωθούμε, να καθίσουμε στην ουρά και εμείς μαζί με τα μεγάλα φορτηγά, τα container και τις νταλίκες, να πάρουμε σειρά και αριθμό, να ανέβουμε επάνω της, να δούμε το βάρος μας, να δούμε το θάρρος μας, αν όλα αυτά που έχουμε, που κουβαλάμε μας επιτρέπουν αυτό το ταξίδι.

Δεν είναι παίξε-γέλασε η θάλασσα, δεν το αντέχει το μαράζι το παραπάνω, ούτε τις απερισκεψίες, οι ζωές μας είναι τα ποτάμια που χύνονται στη θάλασσα, που είναι ο θάνατος, είδες τι έπαθε ο Μαρδόνιος στο Άγιο Όρος και δεν έχω καμιά διάθεση να παίξω το ρόλο του Ξέρξη να μαστιγώνω τη θάλασσα και να τη δένω με αλυσίδες για το χατίρι μας.

Αν μας σφραγίσει το χαρτί, αν μας δώσει την άδεια το λιμενικό για το πέλαγος ή αν η αντοχή μας είναι έως τα πρώτα μικρά ξερονήσια, αν μας ανοίξει τον δρόμο ο Ποσειδώνας με τις πενήντα Νηρηίδες του -ο μπαγάσας- τότε εντάξει να ξεκινήσουμε για τα παλάτια των Δόγηδων -αν τα σηκώνει αυτός ο δρόμος- να τη χαλικώσουμε τη θάλασσα τη γαλανή, να τη στρώσουμε με μάρμαρο και να την περπατήσουμε προσεχτικά με ηρεμία και αξιοπρέπεια, γιατί και ο χρόνος που έχουμε δεν είναι και ο περισσότερος και αυτό δεν μας το είχαν πει από την αρχή.

Αν θέλεις να ξεκινήσουμε μαζί μια καινούργια μέρα, ήρεμα, χωρίς φόβο και χωρίς ανταγωνισμό, αν θέλεις να ανοιχτούμε, να μπούμε στη ζωή και να αποχαιρετίσουμε την περασμένη μας μοναξιά, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί γιατί είμαστε πολύ καινούργιοι γι' αυτές τις θάλασσες. Και μπορεί να είμαστε  θαλασσινοί, όμως δεν γίναμε ποτέ καραβοκύρηδες, μπορεί να μάθαμε να αρμενίζουμε, όμως δεν μάθαμε και να ζούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News