Πάνε μήνες πολλοί από τότε που σταμάτησα να γράφω σε τούτες τις σελίδες του Protagon με 2 μικρές εξαιρέσεις. Τη Θρέψη και την Ειρηνούλα. Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου ήταν σκοτισμένο.  Έπιανα το στυλό και όσο κι αν προσπαθούσα μια φράση με ειρμό δεν έβγαινε. Φαίνεται όμως ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους. Και θα ξαναμπώ όσο πιο φορτσάτος γίνεται μέσα στο σχολιασμό της επικαιρότητας, των θεμάτων που με ακουμπάνε.

Ταξίδεψα πολύ τον τελευταίο καιρό για να ξεφύγω. Όμως ότι και να κάνεις ξαναγυρίζεις στον τόπο σου και βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, ακούς τα ίδια θέματα, δεν ξεφεύγεις ποτέ από την πραγματικότητα,  την σκληρή ελληνική πραγματικότητα.  Το μόνο καλό που υπάρχει στο ταξίδι είναι αποκομίζεις εμπειρίες, γνωρίζεις ανθρώπους, συνήθειες και μαθαίνεις την άλλη άποψη. 

Αν είναι να σου έρθει μια αλλαγή δεν χρειάζεται να κάνεις ταξίδι, θα έρθει από μέσα σου. Το πρόβλημα όμως του να κρατήσεις τα κείμενά σου σε ένα επίπεδο πάντα υπάρχει. Ζω αρκετά απομονωμένος για να αισθάνομαι τον παλμό του κέντρου της πόλης. Ασχολούμαι με την πολιτική, ασχολούμαι με τα κοινωνικά, αλλά κυρίως θέλω να ξαναρχίσω να μαγειρεύω, να ξανανιώσω τη χαρά αυτής της απλής καθημερινής δημιουργικότητας. Θέλω να ξαναρχίσω να διαβάζω ιστορία, θέλω να αρχίσω να ξαναδημιουργώ.

Ήταν μάγειρες και εστιάτορες που με στήριξαν πολύ τούτο το διάστημα γνωστοί μου από καιρό, μερικοί πάνω από 15 χρόνια, νόμιζα ότι ήταν γνωστοί μου, αλλά τελικά φάνηκε ότι ήταν φίλοι μου και μου άρεσε πολύ αυτό. Μου άρεσε γιατί είδα ότι η μαγειρική σαν κοινή συνισταμένη κάνει τους ανθρώπους ομάδα, τουλάχιστον τους ανθρώπους της μαγειρικής. Φαίνεται ότι δεν είναι μια απλή τέχνη, από μέσα της πηγάζει κάτι ουσιαστικότερο που παραπέμπει σε αυτή καθεαυτή τη ζωή.  Είναι και καλλιτεχνική δουλειά, είναι και βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά κυρίως είναι δημιουργία και όποιος δημιουργεί ζει.

Συγχωρήστε με για τούτο το γράμμα και τούτη την εισαγωγή για όσα θα ακολουθήσουν μα είχα την ανάγκη να τα μοιραστώ μαζί σας. Μην νομίζετε ότι η ζωή μου είναι ρόδινη, ο καθημερινός βιοπορισμός στένεψε πολύ, το κράτος ζητάει υπερβολικά λεφτά για να καλύψει τις τρύπες του, υπάρχει μια κατήφεια στην πόλη και σε ολόκληρη τη χώρα και γέλια ακούγονται πια μόνο από τους ανόητους.

Κι όμως εγώ γουστάρω να τα λέω μαζί σας, γουστάρω να σας μοιράσω λίγη αισιοδοξία, γουστάρω να μου πείτε κανένα ανεκδοτάκι να γελάσω, γουστάρω να μοιραστούμε μαζί μια μπουκιά φαγητό. Λέω να ξεκινήσω με το επόμενο άρθρο μου να αφορά το νέο κόσμο. Υπομονή λοιπόν και θα έχετε νέα από την Αστραλία όπως θα έλεγε και η Γεωργία Βασιλειάδου, γιατί ναι πήγα και εκεί και είδα μια Ελλάδα πιο φουντωμένη απ’ ότι εδώ.
Προσεχώς λοιπόν για Αυστραλία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News