Θυμάμαι τη σκηνή. Γιατροί αναφέρονταν σε μια αρρώστια. Μιλούσαν για τα πειράματά τους και τα συμπεράσματα με τόση σιγουριά! Μιλούσαν, μιλούσαν. Μέχρι που τον λόγο πήρε μια μάνα, που το παιδί της έπασχε από την ασθένεια και είπε «Εγώ κύριοι, έχω το πείραμα 24 ώρες το 24ωρο μπροστά στα μάτια  μου. Ποιος μ΄ακούει;». Το σκεφτόμουν χθες. Είναι τόση η πληροφόρηση, για χίλια μέτωπα συγχρόνως, που αδυνατεί ο εγκέφαλος να αφομοιώσει οτιδήποτε. Είναι τόσες οι αποσπασματικές ειδήσεις που φτάνουν εν μέσω βοής και κραυγών που δεν ξέρεις τι να αξιολογήσεις. Και τρέχει τόσο, μα τόσο γρήγορα ο χρόνος… Κάτι που σκάει το πρωί έχει εξαφανιστεί το βράδυ και πάμε στο επόμενο, που στο τέλος, το μόνο που σου μένει είναι ένα ανακατεμένο στομάχι όπως όταν εγκαταλείπεις ένα πλοίο που πέρασε φουρτουνιασμένη θάλασσα και παρόλο ότι πατάς γη, η αναγούλα σ΄ ακολουθεί.

Πάρτε παράδειγμα… Μια μέρα όλη κι όλη. Eνα ξενοδοχείο που τινάζει πέταλα και μια επιχείρηση που τα τίναξε ήδη. Ανεργοι να προστίθενται σε έναν ήδη τεράστιο αριθμό ανέργων. Προοπτική μηδέν, ορατότης μαύρη της πίσσας. Νίκος Φίλης σπάει το Διαδίκτυο ότι η διδασκαλία των αρχαίων είναι παρά φύσιν. Το ψάχνεις. Οχι, δεν ήταν ακριβώς έτσι η δήλωσή του. Τι νόημα έχει, στα τόσα παρά φύσιν που συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή και στα ευφάνταστα δρώμενα αυτού του τυχοδιωκτικού ασκεριού που μας κυβερνάει, να βάζουμε φωτιά στη φωτιά; Και τι συλλογή μπαρουφολογίας! Και πάντως, ο Κατρούγκαλος με το καπελάκι του μπέιζμπολ, σου έχει μείνει στο μυαλό κι ας πέρασε. Οχι για το μπέιζμπολ αλλά για το ότι έχει χάσει τα αντανακλαστικά του κινδύνου. Τόσο που μυρίζει θυμό ο αέρας των πολιτών… Πού πας, ρε Καραμητσο Κατρούγκαλε!

Συνέντευξη βασιλιά Κωνσταντίνου στον ΣΚΑΪ. Ενα μετριότατο μυαλό. Ενας κυριούλης που αν σου έπιανε την κουβέντα θα εξαντλούνταν το ενδιαφέρον σου στα 5 άντε 10 λεπτά. Καθησυχαστική η τελεία της βασιλείας. Ξεμπέρδεψες. Τούτο όμως το μπέρδεμα; Φελλών μυαλών, ακυρωμένων προσωπικοτήτων, κλινικών περιπτώσεων, που έχουν στα χέρια εξουσία και την σφιχτοκρατάνε γιατί χωρίς αυτήν είναι τίποτα; Από τόσους- δαύτους πώς θα ξεμπερδέψουμε;

Offshore. Αενάως δράττοντες ως τυφλοπόντικες. Τα μικρά γράμματα, το ανάμεσα σε άλλα, τα παιχνιδάκια. Φθηνοί. Και μετά ο σαματάς. Δεν υπάρχει πιο φασαριόζικο ζώο από τον τυφλοπόντικα όταν του ξεσκεπάζεις τα κρυφά των σκοταδιών του. Κι ωστόσο μέσα στην βοή, μας «υποδεικνύει» σχεδόν η πληροφόρηση, ότι όσο φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει και η ΝΔ. Και βλέπεις τον Τσίπρα να απειλεί. Και μαθαίνεις, ότι όπως και νάχει, η δουλειά έγινε. Το συμφέρον κατοχυρώθηκε. Άρα;  Ημείς μετέωροι. Και μετά μιλάει και η Ζωή. Με το γλυκό της πια. Αλλά εσύ είχες δει και το άλλο της. Αραγε θυμάσαι το «άλλο της» έτσι που καίγονται οι χρόνοι; Και «δείχνει» τον ΣΥΡΙΖΑ για εξουσιομανία. Και θυμάσαι τη Ζωή να την χαιρετάει το στράτευμα του Καμένου. Τη θυμάσαι; Κι όμως μιλάει σαν να μην θυμόμαστε. Θυμόμαστε; Και θα δεις και τον Τράμπ με το δάκτυλο και το δικό του περίεργο κοκτέιλ θυμός-έπαρση-σιγουριά του κερατά και θα τρομάξεις κι ας είναι μακριά. Το μακριά της Αμερικής είναι δυο βήματα από σένα. Και, και, και…

Και συγχρόνως θα ζεις και τη δική σου ζωή. Θα αγωνιάς πώς νοιώθει μετά τη χημειοθεραπεία, θα μετρήσεις ταμεία, θα πεις «δεν βγαίνει», θα, θα, θα… Θα αδικήσεις φρικτά, ό,τι καλό σου συμβαίνει γιατί σε πήραν στο κατόπι τα σκατά. Κι όμως σου συμβαίνουν και καλά. Κάθε μέρα που περνάει είμαι κομμένη στα δυο. Το ένα μου κομμάτι, τρώει μπουνιές από την υπερπληροφόρηση, το άλλο μου κομμάτι, τρώει μπουνιές από την αλήθεια μου. Κάπου ανάμεσα, προσπαθεί να σκάσει κεφαλάκι η δική μου κρίση, η δική μου άποψη για τα πράγματα. Οσο μπορεί, ό,τι μπορεί. Αναρωτιέμαι πόσα μπορεί να μπορεί; Κάθε βράδυ όμως, εκείνη η φράση, η καταγεγραμμένη στο μυαλό μου με αποτελειώνει. Μαχαίρι. «Εγώ κύριοι, έχω το πείραμα 24 ώρες το 24ωρο μπροστά στα μάτια μου. Ποιος μ΄ακούει;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News