Όταν διάβασα ότι ο Τζορτζ Κλούνεϊ αρραβωνιάστηκε, νόμισα προς στιγμήν ότι τον πειράξανε οι πολλοί καφέδες. Με τόσους Nespreso την ημέρα, ήταν αναμενόμενο να τον τρελάνει η καφεΐνη και ν’ αρχίσει να διοχετεύει ασυναρτησίες προς τον τύπο. Μετά, όμως, διάβασα την επίσημη ανακοίνωση του δικηγορικού γραφείου της αρραβωνιάρας, οπότε το βούλωσα. Επρόκειτο για γεγονός αναμφισβήτητο. Δεν ξέρω αν το προσέξατε. Αυτός το εψιθύρισε υπογείως, σχεδόν ενοχικά, ενώ αυτή έβγαλε μια οικουμενική ντουντούκα και το ‘κανε βούκινο σ’ όλες τους ρούγες του παγκόσμιου χωριού μας. Όχι παίζουμε.

Βέβαια εγώ ήξερα ότι (εκτός από την καθ’ ημάς Ανατολή) στα Δυτικά εξωτερικά και στους Νέους Κόσμους δεν κάνουν αρραβωνιάσματα και τέτοια. Την τύφλα μου ήξερα. Κανένας πρόσκαιρος και επιφανειακός εκμοντερνισμός δεν είναι τελικά ικανός να εκμηδενίσει έναν τόσο βαθιά ριζωμένο και στέρεο θεσμό όπως ο αρραβών. Ακόμα και στο εξώλης και προώλης Χόλιγουντ, έρχεται η στιγμή όπου τα όνειρα της προαιώνιας παράδοσης (και της γυναικός παρεμπιπτόντως) παίρνουν επιτέλους εκδίκηση. Διότι όταν μια γυναίκα το βάλει αμέτι μουχαμέτι, όλα είναι εφικτά. Το πάλλευκο κρινένιο χεράκι της παραμερίζει τη χολυγουντιανή κουρτίνα με τις απατεωνίες, τις παρτούζες, τα ναρκωτικά, τις εκπορνεύσεις, τις εξαγορές, τις νευρώσεις, τις πλαστικές εγχειρήσεις, τις νευρικές ανορεξίες και τις αυτοκτονίες, για να φανερώσει αίφνης από πίσω μια προαιώνια καθαγιασμένη σκηνή: «Αρραβωνίζεται ο δούλος του Θεού Τζόρτζ τη δούλη του Θεού Αμάλ». Θα μ’ ερωτήσετε προφανώς (κυρίες μου) πούθε αντλώ τη βεβαιότητα ότι η Αμάλ Αλαμουντίν ήταν αυτή που επέβαλε τον αρραβώνα στο ζεύγος. Ομολογουμένως δεν διαθέτω τέτοια επιβεβαιωμένη πληροφορία, πλην ο αυτοκαταστροφικός εαυτός μου με παρωθεί στα άκρα: βάζετε στοίχημα ό,τι έχετε και δεν έχετε πως έτσι είναι; Εγώ βάζω.

Επιπλέον, η Αμάλ είναι -λέει- Λιβανέζα. Δηλώνω αναρμόδιος να δώσω επιπλέον πληροφορίες επ’ αυτού, καθότι δεν έτυχε ποτέ να συνευρεθώ με Λιβανέζα. Θεωρητικώς, τον καταλαβαίνω τον Τζόρτζ. Μετά τις πλαστικές και λοβοτομημένες ξανθιές του Χόλιγουντ, οι οποίες (ελέω νυστεριού) διαθέτουν ένα πανομοιότυπο είδος μύτης, ένα είδος πηγουνιού, καρμπόν τετραγωνισμένη σιαγόνας όπως του γαϊδάρου και πετρωμένα από σιλικόνη big balloons, μια μελαχρινή μεσογειακή γυναίκα αποτελεί λογική ερωτική επιλογή. Πλην αυτό δεν αναιρεί τον γενικότερο κανόνα, που λέει πως όποιος είχε γυναίκες με το τσουβάλι, συνήθως στο τέλος μένει με το τσουβάλι. Την κρίσιμη στιγμή τον τρώει η αλαζονεία και χάνει τη ζωτική δύναμη που τον προφύλασσε ως τότε. «Μα «τσουβάλι» η Αμάλ Αλαμουντίν», θα ξαναρωτήσετε. Μωρέ ακούστε με που σας λέω… Μη σας εξαπατά η εξωτερική εμφάνιση και μην τσιμπάτε με τη μόρφωση, την ανεξαρτησία, την καριέρα και τα τοιαύτα.

Κατ’ αρχήν (εδώ απευθύνομαι στους άνδρες), αν είχατε βαρεθεί να τριγυρνάτε με τη μια και με την άλλη κι αποφασίζατε στα πενήντα δύο σας να φτιάξετε ένα ήρεμο σπιτικό και ν’ αράξετε, τι θα διαλέγατε; Μια Βρετανο-Λιβανέζα με το ένα πόδι στη Βυρηττό και το άλλο στην Οξφόρδη, που κάνει διακοπές εκεί που κόβουν κλειτορίδες, ενώ έχει χριστεί και η πιο σέξι δικηγόρος στο City του Λονδίνου, αλωνίζει την υφήλιο ως σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και ξημεροβραδιάζεται στα παγκόσμια δικαστήρια, υπερασπιζόμενη (με αδρή αμοιβή) τα ανθρώπινα δικαιώματα; «Και τι θα προτιμούσες δηλαδή;» θα ρωτήσετε. «Να υπερασπίζεται εμπόρους ναρκωτικών;». Όχι βέβαια. Τη σέβομαι και την υπολήπτομαι τα μέγιστα την κυρία, όπως ομοίως υπολήπτομαι την Αραβική άνοιξη, αλλά όταν αυτή ξεσπά στην πλατεία Ταχρίρ και στα σοκάκια της Συρίας, όχι μέσα στο σαλόνι μου. Έχετε επίγνωση τι σημαίνει αραβική γυναικεία νοοτροπία με νεοαποικιακή βρετανική μόρφωση, συνδυασμένα σ’ ένα όμορφο σέξι πακέτο; Ο Θεός και ο Αλλάχ μαζί να σε φυλάνε. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα πράγματα δεν πάνε καλά μεταξύ τους, ποιος άραγε θα μπορέσει να υπερασπιστεί επαρκώς τα δικά του ανθρώπινα δικαιώματα απέναντι σ’ αυτή την απασφαλισμένη μακρομαλλούσσα χειροβομβίδα;

Τα γράφω αυτά επειδή τον συμπαθώ τον Τζορτζ (ειδικά μετά την υποστήριξή του για τα μάρμαρα του Παρθενώνα) και δε θέλω να πάει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Αυτός ο αρραβώνας πολύ με χάλασε. Σε λίγο θα στρώσουνε και κρεβάτι. Αναζητώ εναγωνίως το mail του, να του στείλω μεταγλωττισμένη τη σκηνή με τον Φαίδωνα Γεωργίτση, όπου ο Γιάννης Βογιατζής του λέει για τη Ζωή Λάσκαρη: «Αυτή μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις. Να μου το θυμηθείς.»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News