Κάποτε έλεγες το όνομα του Κρίστοφερ Λι και στο μυαλό σχηματιζόταν αμέσως η εικόνα του χλωμού πλην αιμοσταγούς βαμπίρ με τα κατακόκκινα μάτια, τα μυτερά δόντια και την ακαταμάχητη φινέτσα. Τον συγκεκριμένο ρόλο, μάλιστα, τον υποδύθηκε πρώτη φορά στην ταινία «Dracula» και είχε τόση μεγάλη επιτυχία που «αναγκάστηκε» να επιδείξει τους γοητευτικούς κυνόδοντες άλλες 8 φορές.

Ο πρίγκιπας του τρόμου, που γεννήθηκε το 1922 και σπούδασε στο κολλέγιο Γουέλλινγκτον, είχε θεωρηθεί από την πρώτη κινηματογραφική του εταιρεία «όχι αρκετά Βρετανός» και περιορίστηκε σε μικρούς  και ασήμαντους ρόλους. Μέχρι που τον ανακάλυψε η Hammer, η οποία του έδωσε τον ρόλο του Πλάσματος στην ταινία του ’57 «Η μάσκα του Φρανκενστάιν».

Χρειάστηκε η μεγάλη απόφαση του Πίτερ Τζάκσον να διασκευάσει τον θρυλικό «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», αλλά και το λιγότερο επιτυχημένο «Χόμπιτ», ώστε να ταυτιστεί στη μνήμη και με τον πανίσχυρο μεν, μεγάλο looser δε, μάγο Σάρουμαν.

Σε κάθε περίπτωση ήταν ιδανικός, λόγω της έμφυτης υποβλητικότητάς του, των γοτθικών χαρακτηριστικών και της βαθιάς φωνής του, στο να ενσαρκώνει ρόλους πλασμάτων μυθικών.

Στην κανονική ζωή του υπήρξε ένας πιστός σύζυγος, για περίπου 50 χρόνια, καθώς και μέγας φιλάνθρωπος. Για την τελευταία του ιδιότητα (και φυσικά για την καλλιτεχνική του προσφορά) το 2009 τιμήθηκε με τον τίτλο του «σερ». Το μόνο πράγμα που έτρεμε και το οποίο τον επηρέασε βαθιά ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο ίδιος δήλωνε ότι μέχρι τα 23 του είχε δει τόσο τρόμο και αίμα, οπότε πλέον τίποτα δεν τον φόβιζε στον κινηματογράφο.

«Έφυγε» λίγο πριν κυκλοφορήσει η τελευταία του ταινία με τίτλο «Angels in Notting Hill», φιλμ λιγότερο σχετικό με προηγούμενες επιλογές του: θέμα οι περιπέτειες ενός άπειρου αγγέλου με τον πεισματάρη και εγωκεντρικό «πελάτη» του (υποθέτω ότι θα υποδύεται τον δεύτερο, καθώς δυσκολεύομαι να τον φανταστώ με αγγελικά φτερά και φωτοστέφανο).

Όσοι πάντως παρακολουθούν τη metal σκηνή θα τον θυμούνται και για ακόμη ένα λόγο: Το 2005 ηχογράφησε ένα ντουέτο παρέα με τον Φάμπιο Λιόνε των Rhapsody of Fire,  με τίτλο «The Magic of the Wizard’s Dream». Μετά ο «Σάρουμαν» προχώρησε σε δύο ακόμη άλμπουμ, τα «Charlemagne: By the Sword and the Cross» και «Charlemagne: The Omens of Death», τέσσερα EP και μερικά… χριστουγεννιάτικα κάλαντα (!) όπως το πιο πρόσφατο σινγκλ «Darkest Carols, Faithful Sing» και τα παλιότερα άλμπουμς «A Heavy Metal Christmas» και  «A Heavy Metal Christmas tοο».

Ο ίδιος, πάντως, σε μια συνέντευξή του είχε παραδεχτεί με χιούμορ: «Για να γίνεις θρύλος, πρέπει τελικά να είσαι είτε νεκρός ή πολύ ηλικιωμένος». Προφανώς τα κατάφερε. Και με διπλό σκορ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News