Τα πορτοκάλια που μου έστειλες με τον Θανάση με έβαλαν πάλι σε μπελάδες, δεν φτάνει που λογομαχώ κάθε χειμώνα με τους κατά τα άλλα συμπαθείς μανάβηδες του Βορρά που επιμένουν πως τα πορτοκάλια της Κρήτης είναι τα καλύτερα, επειδή τα βλέπουν ζουμερά και μεγάλα, και αγνοούν ότι το άρωμα και η γεύση κάνει τον έρωτα στο πορτοκάλι -και αυτό υπάρχει μόνο στην Πελοπόννησο, άντε και στην Άρτα- δεν φτάνει, λοιπόν, που με θεωρούν γραφικό και κολλημένο, ήρθε τώρα και ο Θανάσης με το καλάθι και το τελάρο και μου άναψε φωτιές.

Με περίμενε έξω από το θέατρο, όπως εκείνος ο μακρινός μας συγγενής στο παζάρι του Άργους, φωνάζοντας και διαλαλώντας την υπεροχή τους, εκθειάζοντας την Πελοπόννησο στον Βορρά, δεν φτάνει που η θέση μου είναι δεινή για τόσα και τόσα, ήρθε τώρα και αυτό και ετοιμάζονται να με συλλάβουν και να με απελάσουν.

Το μόνο, όμως, που με παρηγορεί και με εγκαρδιώνει είναι πως από έρωτα και για έρωτα θα απελαθώ, για άρωμα και γεύση. 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News