Οι μισές πλατείες του δήμου μου, σκαμένες. Αναπλάθονται. Ούτε να γελάσω δεν έχω κουράγιο. Προφανώς κάτι τέτοια πιάνουν ακόμα. Εφτά μέρες πριν τις εκλογές, τα χώματα και οι μπουλντόζες φέρνουν ψήφους. Φαντάζομαι πως είναι ψυχολογική η υποβολή. Το βλέπω και στον εαυτό μου. Σαν τις τιμές που τελειώνουν σε 99. Αντί να πάω στον αμέσως επόμενο ακέραιο –που είναι ένα βήμα- πηγαίνω στον προηγούμενο. Γελάω. Αφού πιάνει σε μένα, φαντάσου τι κάνει στην μάνα μου.

Την Κυριακή, στην περιοχή που μένω θα ψηφίσουν με γαλότσες. Τρύπες και λάσπες στους δρόμους, έργα υποδομής που ολοκληρώνονται στην εκπνοή της τετραετίας. Οι πινακίδες γράφουν «προσοχή έργα» και εγώ διαβάζω «πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι δημότη μου;» Πολύ. Έστω και μία πρόκα να καρφώσει Δήμαρχος τον τελευταίο μήνα των εκλογών, είναι τεκμήριο ενός αμοράλ πολιτικαντισμού. Θυμώνω με τον εαυτό μου που αναγκάζομαι να γράφω αυτές τις αφόρητες κοινοτοπίες. Συγγνώμη. Όμως είναι εντυπωσιακή και συνάμα απογοητευτική η διαπίστωση τί κόλπα πιάνουν ακόμα!

Χθες το βράδυ άκουσα από 16χρονη έξω από Goody’s την νομπελική φράση «ας μείνουμε φίλοι, μη χαλάς αυτό που έχουμε ρε» προς συνομήλικο –κλάψτε με ρέγγες κλάψτε με- διεκδικητή της. Πιάνουν ακόμα αυτά ρε γαμώτο. Τα αγοράκια της παρέας έλεγαν συνέχεια αστεία παρατηρώντας με την περιφερειακή τους όραση τα κορίτσια αν γελάνε. Γελούσαν. Η ζωή είναι ωραία όταν κάνεις τα κορίτσια να γελάνε.

Εικοσάχρονος βάζει κοπέλα στο αμάξι και αρχίζει να οδηγάει με ένα επίπλαστο νεύρο, αλλάζει τις ταχύτητες σαν να έχει «ορθοπεδική νεύρωση» στο δεξί χέρι, αγριεύει. Θέλω να του μιλήσω, να του πω «φίλε μου σου ορκίζομαι ότι ποτέ κανείς δεν πήδηξε επειδή άλλαζε νευρικά τις ταχύτητες, ποιος σε έχει κοροϊδέψει;» αλλά πάλι σκέφτομαι, άσε μπορεί να πιάσει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News