Ξεκινώντας το γράψιμο του συγκεκριμένου κειμένου προβληματίστηκα για το αν αυτό έπρεπε να ενταχθεί στην στήλη: του sex, της κουζίνας ή ίσως και των «τόπων». Λένε πως μια φωτογραφία μπορεί να σε ταξιδέψει σε τόπους, πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Αδυνατώντας να τιθασέψω την εξάρτηση μου από το γυναικείο φύλο και ιδιαίτερα το μεγάλο μου φετίχ, τα όμορφα πέλματα με τα γυναικεία δάκτυλα που παραπέμπουν σε «Κόρες» μια φωτογραφία της Α. στο Facebook ήταν αρκετή για να μου ανοίξει την όρεξη για ταξίδια. Τα υπέροχα δάκτυλα της υπήρξε το δόλωμα, ωστόσο ανεβαίνοντας από τους αστραγάλους μέχρι τα μαλλιά της και αρχίζοντας την άμεση διαδικτυακή συνομιλία συνειδητοποίησα πως και το υπόλοιπο πακέτο εξωτερικό και κυρίως εσωτερικό είχε κάτι που με τραβούσε.

Έχοντας αποτύχει δυο φορές να την πείσω να έλθει στην Μόσχα και ακούγοντας από την πλευρά της το σοβαρό επιχείρημα της πως όσο σοβαρός και αν της φαίνομαι, δεν μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον που γνώρισε μέσω διαδικτύου,  το πήρα απόφασή και πέταξα για το Κίεβο την πρώτη πρωτεύουσα στην ιστορία του ρωσικού κράτους. Τα είχε όλα έτοιμα. Ο οδηγός από την εταιρία της, από τους πόρους του οποίου αναδύονταν αλκοόλη, με περίμενε στο αεροδρόμιο. Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν σε ένα σοβιετικό διαμέρισμα που μου το είχε προσφέρει μέσω της δουλειάς της. Ανοίγοντας μου την πόρτα ο συμπαθέστατος θυρωρός και αντικρίζοντας την εικόνα του, έπαθα ένα σοκ πρώτου βαθμού, ωστόσο μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος. Το ρολόι έδειχνε 17.30 όταν  χτύπησε το κουδούνι. Από το ματάκι της πόρτας φάνηκε η Α. Την άνοιξα. Μια αγκαλιά ήταν αρκετή για να ξεχάσω τις μικρές Τερέζες που είχαν έλθει πριν την Α, για συντροφιά. Πέταξε το παλτό της. «Μα αυτό σου κλείσανε, άλλο του είπα. Αποκρίθηκε»; Να τηλεφωνήσω να πας σε ένα άλλο. Ούτε νύξη για το σπίτι της… Χέρι, χέρι κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Με μια στάση για σούσι και στη συνέχεια με πήγε σε μια από τις ομορφότερες αίθουσες σινεμά που έχω δει ποτέ στο κέντρο του Κιέβου. Όσο για την επιλογή του φιλμ; Δική της και της φίλης της, ιδιοκτήτριας γκαλερί. «Η ζωή των θρύλων της ουκρανικής και παγκόσμιας πυγμαχίας: Αδελφών Κλίτσκο.  Η επιλογή της ταινίας με βοήθησε να καταλάβω πως δεν είχα να κάνω(ευτυχώς) με μια συνηθισμένη περίπτωση.

Επιστρέφοντας προς το σπίτι, με ρώτησε αν ήθελα να αγοράσω κάτι. Στην απάντηση μου «Χλωρίνη» απλώς γέλασε και για μια ακόμα φορά δεν μου πρότεινε να την συνοδεύσω. Το επόμενο πρωί γυρίσαμε, όλες τις γωνιές του Κιέβου. Το μεγαλύτερο μέρος της βόλτας περιελάμβανε την ξενάγηση μου στην Μονή της Λάβρας και στον Ναό του Ανδρέα. Οι προσευχές μου έπιασαν και έτσι το χέρι μου άρχισε να προσεγγίζει και άλλα σημεία. Όπως σας είπα νωρίτερα δεν είχα να κάνω με μια συνηθισμένη περίπτωση κάτι που μου το απέδειξε όταν με πήγε σε μια επίδειξη μόδας στο στάδιο όπου θα φιλοξενήσει το καλοκαίρι τον τελικό του Euro 2012. Το ραντεβού κλείστηκε για το βράδυ έχοντας για παρέα μας την φίλη της Α και τον καλό μου φίλο Ι. ξεχυθήκαμε στην νυχτερινή ζωή του Κιέβου. Ο Μαραθώνιος ολοκληρώθηκε σχεδόν στις 05.00 στο De Lux το πιο όμορφο club του Κιέβου.

Η παιδική μου ασθένεια της «Σύγχυσης Στόχου» που πρώτος μου είχε  αποδώσει ο κουμπάρος και καλός μου φίλος  Άρης Σφακιανάκης λίγο έλειψε να τινάξει όλα στον αέρα. Οι δεκάδες πανέμορφες Ουκρανές σε συνδυασμό με την μισή φιάλη ουίσκι που είχα πιει έκανε το κεφάλι μου να στριφογυρίζει. Η θέα της Α, πάνω σε έναν μαύρο καναπέ με γλύτωσε από την καταστροφή. Σαν αίλουρος άρχισα να γλιστρώ προς το μέρος της, χωρίς να υποστώ μεγάλες αντιστάσεις για να είμαι ειλικρινής. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που πήγα να την φιλήσω. Εκεί με πληροφόρησε «πως νήστευε και θα έπρεπε να κάνω υπομονή». Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αναπόλησα τον Στάλιν, τα σοβιετικά καθεστώτα και για πολλοστή φορά έβρισα τον Γκορμπατσόφ που επανέφερε την θρησκευτική ελευθερία. Ευτυχώς το φινάλε μου προφύλασσε μια υπέροχη έκπληξη. Φτάνοντας στο «Μάφια» ρεστοράν για ξενύχτηδες κάθισε απέναντι μου. Δίπλα της η φίλη της και εξ αριστερών μου ο φίλος μου. Σε κοινή θέα, από μόνη της έβγαλε τα πόδια της από τις γόβες της και αρχικά το ένα της πόδι και στη συνέχεια το άλλο(φορούσε ζαρτιέρες) προσγειώθηκαν ανάμεσα στα δυο μου πόδια για μασάζ. Με άκρα σχολαστικότητα άρχισα το έργο μου. Κάποια στιγμή( ο χρόνος είχε σταματήσει) μπροστά μας προσγειώθηκαν δυο μπολονέζε. Με το προσωπικό του μαγαζιού να κοιτάζει το ρολόι μου και εμένα εκτός από τα όμορφα πόδια να μην μπορώ να αντισταθώ ούτε στο συγκεκριμένο φαγητό, που είναι και το αγαπημένο μου, συγχρόνισα σαν τον καλύτερο μαέστρο του κόσμου τις κινήσεις μου και τις αισθήσεις μου. 

Ύστερα από άγνωστο πόσο χρονικό διάστημα, κατόρθωσα να τελειώσω και το φαγητό μου και το μασάζ… Με τα χέρια μας να μην έχουν την δύναμη αντέξουν το βάρος των πιρουνιών, αυτά βιαία προσγειωθήκαν στα πιάτα μας. Όταν επανήλθαμε στην πραγματικότητα  αντικρίσαμε το προσωπικό του μαγαζιού να έχει μαζευτεί περιμετρικά μας και να μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, τους φίλους μας να μειδιούν και την Α, να με ρωτάει χαμογελαστή πού έμαθα τόσο καλό μασάζ.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News