Οι πολιτικολογούντες λένε ότι η ψήφος στο δημοψήφισμα του Ιουλίου ήταν ταξική. Σιγά! Και τι είναι ένα δημοψήφισμα μπροστά στου Ζόναρς; Ωστόσο, η ταξική πάλη εκεί στη γωνία Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, ανάμεσα σε vintage παγωτά Σικάγο, λαχανοντολμάδες και σούσι είναι αδυσώπητη αλλά νεφελώδης, αδιευκρίνιστη και κυρίως χωρίς όρους και κανόνες. Ακριβώς όπως ο ταξικός διαχωρισμός στην Ελλάδα. Απλά, γιατί δεν υπάρχει.

Από την πρώτη ώρα της λειτουργίας του το εντευκτήριο – καφέ – εστιατόριο που μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια έκλεισε, ξανάνοιξε, ξανάκλεισε και ξανάνοιξε ως συνέχεια αυτού που ιδρύθηκε το 1939, έγινε αφορμή για μία σύρραξη άνευ αντικειμένου αλλά μετά μεγάλων απωθημένων. Μια κολυμπήθρα αστικής αναβάπτισης όπου άλλοι τσαλαβουτάν, άλλοι βρέχουν τα πόδια τους, άλλοι προσπαθούν να κάνουν μακροβούτι και άλλοι παθαίνουν ναυτία.

Οι πιο συμπαθητικοί απ’ όλους, κάποια ηλικιωμένα ζευγάρια της πέριξ περιοχής που νομίζουν ότι εκεί θα συναντήσουν τη χαμένη νιότη τους. Μέχρι και ο Κραουνάκης έγραψε στίχο για το Ζόναρς όπου οι «κακοί» είναι ΠΑΣΟΚ και λιγουρεύονται τον Τσίπρα

Βασική αιτία, το υποτιθέμενο face control που υπάρχει στην είσοδο και που πυροδότησε κακό χαμό στο Διαδίκτυο. Οι νέες «φυλές» της πρωτεύουσας διαμορφώνονται ανάλογα με την ώσμωσή τους με το Ζόναρς. Από κυρίες με φω μπιζού, απροσδιορίστου ηλικίας και εντελώς προσδιορίσιμης, επίσης φω, καταγωγής που αναλύουν εξονυχιστικά τι γίνεται σε ανάλογα στέκια του εξωτερικού λες και γεννήθηκαν από το ζευγάρωμα του Deux Magots και Café de Flores. Μέχρι βεριτάμπλ κοκοβιούς, κάτι σαν παράγωγα του Δημήτρη Καλλιβωκά από το «Μια τρελή τρελή οικογένεια», που θέλουν να κρυφτούν αλλά η χαρά δεν τους αφήνει και κάνουν λες και ξαναβρήκαν εκεί τη χαμένη ποσέτ τους. Και από κοκοβιούς ντεμέκ, μιας αφηρημένης Αριστεράς και μίας ακόμη πιο ασαφούς διανόησης που ντύνονται από βεστιάριο και που, φωτογραφιζόμενοι στου Ζόναρς, θεωρούν ότι άλωσαν την αστική τάξη με ένα εσπρέσο. Μέχρι υστερικές γευσιγνώστριες που έχουν βάλει  στο μικροσκόπιο το φύκι από το σούσι, φυσικά αποδομώντας το. Α, είναι και κάτι πολύ συγκινημένοι (φοβούμαι και συγκαμμένοι) επειδή αναπνέουν εκεί που ανέπνεε ο Γκάτσος και ο Τσαρούχης.

Ναι μωρέ, δεν τιμάμε τις ιδέες τους αλλά προσκυνάμε εκεί που έτρωγαν βραστά κολοκυθάκια. Και οι πιο συμπαθητικοί απ’ όλους, κάποια ηλικιωμένα ζευγάρια της πέριξ περιοχής που νομίζουν ότι εκεί θα συναντήσουν τη χαμένη νιότη τους. Μέχρι και ο Κραουνάκης έγραψε στίχο για το Ζόναρς όπου οι «κακοί» είναι ΠΑΣΟΚ και λιγουρεύονται τον Τσίπρα.

Για να εξηγούμαστε, face control δεν υπάρχει. Και το «έχετε κλείσει τραπέζι» αφορά το εστιατόριο. Αλλη είναι η αιτία του χαμού. Εκείνο το est. 1939 κάτω από τη φίρμα. Σε μια χώρα που το σήμερα είναι διαφορετικό από το χθες και το χθες θα είναι ακόμη πιο διαφορετικό από το σήμερα, αυτή η διάρκεια δίνει μια ασφάλεια ανακουφιστική ακόμη και γι΄ αυτούς που χλευάζουν. Και μια αίσθηση αστικής κουλτούρας, πολύτιμης στα χρόνια της αριστερής ισοπέδωσης. Όμως η αστική κουλτούρα δεν είναι σαν τα αγγλικά του κυρίου Τσίπρα. Δεν μαθαίνεται με ταχύρυθμη εκπαίδευση ανάμεσα σε ένα εσπρέσο και μία πάστα αμυγδάλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News