Ψεύτικο ή αληθινό, φέτος το θέλω ζωντανό. Με ζωή που υπάρχει, που χάθηκε, που έγινε κάτι άλλο, υλικά που μπερδεύονται, σώματα με χαρτιά, αίμα με πλαστικό, νερό με κόκκινο.

Γλύφω τις κλωστές και τις περνάω στα στολίδια μου.

– Μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, μωρό στα τέσσερα, να “διαβάζω” την “Καλύβα του μπάρμπα Θωμά”.

– Ένα φορτηγό, καταφέρνει να φρενάρει στο μισό μέτρο. Περνούσα την Κεφαλληνίας, στα έξι μου, δεν είχα το μυαλό μου, δεν το είπα πουθενά, μου πήρε μια βδομάδα να ξεμουδιάσω.

– Δέκα πέντε χρόνια αργότερα, Κηφισίας, συνοδηγός, η μηχανή πέφτει με 130 χιλιόμετρα σε αυτοκίνητο, στο Υγεία οι νοσοκόμες με ντοκτορά στην ψυχολογία ασθενούς, κουβεντιάζουν στο χειρουργείο επάνω από το κεφάλι μου.
“Πω πω μαντάρα έχει γίνει το πρόσωπο… Λείπουν ολόκληρα κομμάτια…Τι να συμμαζέψουμε από δω;…”

– Καλοκαίρι του 72 ή 73, παιδικές κατασκηνώσεις Αγίου Ανδρέα, η Γεωργία, ομαδάρχισσα στα 18, μας κυνηγάει στο θάλαμο να μας ξεβρακώσει. Σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου; Όχι βέβαια! Ένα από τα πρώτα ερωτικά παιχνίδια που μου σάλεψαν το μυαλό…

– Αύγουστος του 80. Παραλία στην Βοιωτία, Κορινθιακός. Πρέπει να αποδείξω στα κορίτσια ότι μπορώ να πηδήσω με το κεφάλι από έναν βράχο έξι μέτρων. Είχα δει να το κάνουν το πρωί κάποιοι μεγαλύτεροι. Όμως ήταν απόγευμα, τα νερά είχαν τραβηχτεί –γαμημένο φεγγάρι με τις φάσεις σου!- βρίσκω στον βυθό, έγλειφα αίμα σαν σκυλί.

– Ιούνιος 2003. Η Γιώτα στο νοσοκομείο. Πώς το λέει ο Σαββόπουλος; “Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει!”

– Ιούλιος και κάθε Ιούλιος πια. Στον χωματόδρομο της Πλάκας στη Νάξο, θέλω να σηκώσω τα χέρια στον ουρανό και να ουρλιάξω “έτσι θέλω να ζω ρε γαμώτο!”

– Δεν θυμάμαι πότε. Κρύβομαι. Μάλλον παίζαμε. Όλοι έχουν βγει εγώ εκεί, κρύβομαι. Νύχτωσε, τους μάζεψαν σπίτια τους, δεν βγήκα ποτέ. Ακόμα.

– Ιούνιος 2010, Λητώ, αίθουσα τοκετών, της κρατάω τα χέρια, φοβάμαι λίγο, δεν το δείχνω, ακούω το κλάμα και βλέπω τα μάτια μου να με κοιτάζουν! Πόσα ευχαριστώ;

– Σεπτέμβριος 2010. Μνημόνιο. Πλάκα μου κάνεις τώρα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News