Άλλαξε ο παραγωγός στην τελετή των Όσκαρ, άλλαξαν και οι παρουσιαστές. Ο Στιβ Μάρτιν, που τα έχει παρουσιάσει δυο φορές και έχει εμφανιστεί άπειρες, χωρίς να έχει υποψηφιότητα για βραβείο, μαζί με τον Άλεκ Μπάλντουιν θα είναι οι νέοι οικοδεσπότες της απονομής, που ως τηλεοπτικό προϊόν είδε την τηλεθέαση να τσιμπάει σε νούμερα πέρυσι μετά από χρόνια πτωτικής πορείας, κυρίως χάρη στο κινητικό και μπριόζικο μουσικοχορευτικό δαιμόνιο του Χιού Τζάκμαν.
Είναι καλή κίνηση η επιλογή των Μάρτιν και Μπάλντουιν. Εκτός από τις υποκριτικές τους ικανότητες, έχουν κωμική αίσθηση, την απαραίτητη liberal πολιτική συνείδηση και κινηματογραφικό υπόβαθρο, άρα κουμπώνουν στην αφήγηση της τελετής.
Ο Μάρτιν είναι παλιά καραβάνα και έμπειρος, με ένα ξερό χιούμορ που εμπεριέχει γνώση για τον κόσμο που παρακολουθεί στην αίθουσα και στους δέκτες του- θυμάμαι τη θεϊκή ατάκα του πριν από μερικά χρόνια, όταν είπε πως μας βλέπουν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι και πιστεύουν ακράδαντα πως είμαστε όλοι gay! Ο αναγεννημένος Μπάλντουιν ευνοείται από τον τρομερό χαρακτήρα του καναλάρχη στο σίριαλ του NBC, 30 Rock της Τίνα Φέι, που σκίζει εδώ και τρία χρόνια και δικαίως σαρώνει στα Emmys και που δυστυχώς κανείς δε φρόντισε να εισάγει στη χώρα μας.
Ως επιλογή βέβαια, είναι λίγο γέρικη. Η Τίνα Φέι θα ήταν ιδανική, ας πούμε. Η επιλογή των δυο άνω των -ήντα κυρίων δείχνει προφανώς πως δεν είναι εύκολο να βρεθεί κάποια ή κάποιος από τη νεότερη γενιά που να εκπροσωπεί αυτό που θέλει η Ακαδημία, δηλαδή χιούμορ, χάρη, σκηνική άνεση, κατά το δυνατόν καθολική αποδοχή, και κυρίως την εντύπωση προς τα έξω πως τα Όσκαρ είναι η βιτρίνα ενός πολύ πρεστιζάτου μαγαζιού που δρα υπέρ του ποιοτικού αγγλόφωνου σινεμά και το γιορτάζει, πέρα από το συρμό, με αίγλη και εγκράτεια.
Αυτό που πρέπει να λάβει κάποιος υπόψη του είναι πόσοι μπορεί να αρνήθηκαν την ηλεκτρική καρέκλα του παρουσιαστή (ο Κρις Ροκ και ο Ντέιβιντ Λέτερμαν είχαν καεί από τις αστοχίες τους) πριν οι παραγωγοί καταλήξουν στα δυο αυτά ονόματα. Για παράδειγμα, ο Στιβ Μάρτιν, όπως και ο πιο πετυχημένος οικοδεσπότης της 20ετίας Μπίλι Κρίσταλ, έχει πει όχι τουλάχιστον 5 φορές στο παρελθόν, κυρίως λόγω άλλων υποχρεώσεων. Η αμοιβή για την παρουσίαση είναι εντελώς συμβολική, δυσανάλογη προς τις πρόβες και το ρίσκο της έκθεσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News